Hoewel de meeste aandacht uit gaat naar de bikkels van de 18k Alpha's, de eerste startgroep die gaat voor tijd en een plaatsing om te mogen starten op het WK OCR (obstacle running), zijn de hekkensluiters van de dag ook niet de minsten! Ieder rent zijn eigen race, heeft zijn of haar eigen reden om in betreffende groep en afstand te starten. Mijn startgroep Romeo start om 15.10. Dus dat was voor mij een relaxte ochtend met uitslapen, zenuwen bedwingen, eten, zenuwen bedwingen, in de auto stappen en heel hard meezingen want ZENUWACHTIGGGG. Dit keer had ik mijn persoonlijke paparazzi niet mee, dus moest ik mezelf vermaken toen ik, 1.5 uur voor de start, het terrein op liep. Het was druk, alles liep door elkaar, bemodderde finishers en bijna startende modderbikkels, rookies en zij die voor de weet-ik-veelste keer een obstacle run deden.
Nadat ik mijn startnummer had opgehaald ben ik bij de obstakels rondom start/finish gaan kijken. Oh ik had er zin in! De sfeer was weer geweldig en het weer ook! Zon en zo'n 14 graden, heerlijk!
Bij de Piperunner zag ik een paar sterke kerels bovenaan iedereen erop helpen, dat stelde mij al een beetje gerust, hopelijk ging dit obstakel iets eh... charmanter dan vorige keer (feet first :P). De Monkey bars waren voor de meesten een eitje zo te zien, maar een enkeling probeerde het niet eens. En bij de Sizzlers kon er dit jaar gekozen worden: wel of geen stroom, iedereen blij :-)
Ik begaf me zo tegen drieën naar het startvak om opgewarmd en nog zenuwachtiger te worden. Mogelijk was ik de enige die 'alleen' was, want "Pak je teamgenoten nog even beet" pakte een beetje sneu uit voor mij hahaha. Geeft niets, hoe alleen kun je zijn met honderden mede mudmonsters om je heen? :) Na het startschot was het gáááán. Het obstakel waar ik het meest tegenop zag was Toetanchamon Steps a.k.a. Hell's hill ;-) 122 treden omhoog. Vorig jaar één groot drama, veel erger kon het dit jaar niet worden en dat werd het ook niet! Ook niet met nog her en der een hooibaal waar we overheen moesten. Het was bijna makkelijk haha. De vaart zat er, voor mijn doen, redelijk in.
Een ander doel welke ik mezelf had gesteld was het overwinnen van in ieder geval één muur bij de Great Walls. Drie houten muren (glad van modder van je voorgangers) die steeds hoger werden. Ik had mezelf al overtroffen door eerder in het parcours een schuine gladde houten 'muur' met geweldige hulp op te klauteren. Toen ik halverwege hing en even niet meer wist hoe verder kreeg ik een dauw en hoplakee, ik stond erop.
En daar waren de muren dan. Ik stond met een ander te bekijken hoe we erover heen gingen, ik hielp haar erop en zij zou mij erop helpen. Gelukkig was er iemand die mij een voetje kon geven en niet zo'n beetje ook, dat was zo'n zet mee dat ik bijna head first de andere kant eraf kukelde. Maar I did it! De eerste Great wall ooit gehaald. *Joechei*
En als je dan toch bezig bent... waarom geen poging tot de tweede? Er stond iemand klaar om me een voetje te geven en bovenaan iemand om mij erop te helpen. Ik stond, zette me af en hing. En bleef hangen. Ships... De jongen bovenaan had een idee en zei: "Blijf hangen, hou je het?". Ik geloof dat ik nog heb geantwoord ook: "Ja hoor, ik hang hier prima!" :P Met aanwijzing mijn rechterbeen omhoog geslingerd tot mijn voet over de rand kwam en opeens zat ik bovenop de muur. JEEEEEEEEEEEEEEEEEEETJE. Go me. Heb nog hand- en spandiensten verleend daarboven en wat anderen bovenop geholpen. Muur drie heb ik gelaten voor wat het was.
De finish was al te zien en de, voor mij lastigste, obstakels moesten nog komen. Ik was nog niet echt moe in de benen, dus met vertrouwen rende ik een plank over een sloot over, geen idee of ie glad was. Ik was al aan de overkant voor ik er erg in had. De Monkey Bars gingen weer heerlijk mis, al had ik het idee dat de spijlen kleiner van doorsnee waren, meer grip! Maar niet genoeg haha, prachtige plons in het water om de modder een beetje los te weken. KOUD! Dat wel.
De Piperunner had een wat langere wachttijd en ik begon zo aardig af te koelen. Ik had twee pogingen nodig om boven te komen (1e keer gleden mijn voeten weg, grumble) en ik was blij met de hulp die daar klaarstond. Daarna toch gekozen voor de optie 'geen stroom' bij de Sizzlers (a.k.a. het electrocutie laantje), ik vond mezelf badass genoeg. Nog een sprintje naar de finish et voila. Een uur sneller dan vorig jaar september ;-)
En na alle foto's te hebben bekeken kom ik tot de conclusie dat Mudmasters voor mij elke keer weer een metamorfose is; ik kom steevast onherkenbaar over de finish :D Uiteraard zat ik weer onder de blauwe plekken, dus heb nog lang mogen nagenieten! De eerste drie dagen zat ik nog aardig in de adrenaline en heb ik her en der nog een paar muurtjes meegepakt :)
