In mijn vorige blog vertelde ik hoe ik met sporten begon: ik startte met groepslessen, maakte nieuwe vrienden en leerde zelfs m’n huidige echtgenoot kennen. Ik verloor zelfs 25 kilo. Toch train ik nu niet meer op dezelfde manier als toen.
Toch sloop mijn oude gedrag weer mijn leven in. Te beginnen met mijn eetgewoontes. Mijn man kreeg gezondheidsproblemen en voor mij leverde dat veel stress op. Ik durfde hem niet te veel alleen te laten en ging daardoor minder sporten. Gezond eten was ook even mijn prioriteit niet meer en langzamerhand veranderde mijn fitte lijf weer.
“Ik ben nu zo zwaar, die ene kilo meer of minder valt toch niet op.” vertelde ik mezelf als geruststelling. Ik stak mijn kop in het zand en ging door op dezelfde voet. Het vele sporten pakte ik na een tijdje weer op. Dat ging goed, ik deed het lekker veel. Nog steeds groepslessen en ik genoot ervan, maar op een gegeven moment werd het echt te gek met mijn gewicht. Na maanden stond ik weer op de weegschaal en schrok ik: bijna 120 kg.
Tijd om met mezelf aan de slag te gaan! Met hulp van een psycholoog en later ook een diëtiste lukte het me om de knop om te zetten. Mijn lichaam veranderde stukje bij beetje weer. Zowel lichamelijk als mentaal werd ik steeds fitter en sterker. Maar qua sporten raakte ik mijn motivatie kwijt. De groepslessen waren het niet meer voor mij en aan de fitnessapparaten had ik een hekel. Even had ik geen idee wat ik moest.
De oplossing lag in krachttraining. En in een personal trainer. Er liep er gewoon eentje bij mij in de sportschool en ik mocht hem zomaar alles vragen! Al snel was een introductiegesprek gepland en startte ik, na even slikken van de kosten, een personal training traject. En dat heb ik geweten… Ik dacht dat ik wel wat gewend was, maar dat viel tegen. Ik ben echt door de mangel gehaald, alle hoeken van de sportzaal gezien, op mijn muil gegaan (ja, ook letterlijk), her en der een traan gelaten maar ook veel gelachen. Ik werd gemeten en gewogen, we bekeken mijn eetpatroon en bespraken mijn doel.
De warming-up was soms op de loopband of crosstrainer, maar we gingen ook wel eens voetbalen. Scoren was niet makkelijk maar lekker opgewarmd raakte ik er wel van. Zwetend en hijgend als een werkpaard leerde ik in die weken ook om mijn energie tijdens de warming-up wat beter te verdelen. Want daarna begon het trainen pas echt…
De allereerste training was vrij heftig. Ik dacht een gesloten boek te zijn maar het was van mijn gezicht af te lezen dat ik de lat erg hoog legde en niet echt ontspannen kon trainen. Dat kreeg ik direct teruggekoppeld en dat was even schrikken. Ik had een doel voor ogen en ik was van plan dat te halen ook, dus nam alle tips ter harte. In de weken die volgden, ging er een wereld voor me open. De ene keer trainen met gewichten, dan weer trappentraining, werken met elastiek, touw, TRX of de kickfun bag.
Het was altijd zweten geblazen en mijn techniek werd gecorrigeerd waar nodig. “Blijven ademen” en “voor je kijken” waren de meeste gehoorde aanwijzingen. Doordat ik al veel groepslessen had gedaan, was het qua techniek best in orde. Er was altijd ruimte voor nóg meer verbetering; als ik het gewicht tijdens de squats iets meer op mijn hakken zette, voelde ik direct dat de bovenbenen nog meer moesten werken, daar werd ik sterk van! Soms voelde ik me wel bekeken, ik realiseerde me echter dat dat nodig was om het beste uit mezelf te halen en nóg sterker te worden. De eerste keer dat ik squats deed met mijn eigen lichaamsgewicht voelde ik me überstoer en megafit. Het zag er behoorlijk imposant uit en van de mannen in het krachthonk kreeg ik af en toe een thumbs up.
Tussen de sessies door ben ik minder cardio gaan doen en meer kracht. Onder andere met… jawel… ap-pa-ra-ten. Ik kwam er achter dat die helemaal niet zo vervelend zijn. Losse gewichten overigens ook niet. Het hielp dat ik leerde hoe ik ermee trainen moest en dat ik mezelf steeds meer een sporter voelde. Tegenwoordig geniet ik daar van en voel ik me heel badass als ik daarmee bezig ben.
Hoe al deze activiteiten uiteindelijk hebben geleid tot een start met hardlopen? Daar kom ik later op teru
