Na drie keer Mudmasters te hebben gedaan, is het eens tijd voor wat anders. Ik heb veel goede verhalen gehoord over Strong Viking dus dat ging het worden. Aangezien ik vorig jaar vrijwilliger ben geweest bij Strong Viking Color Edition, heb ik nog een vrijkaartje die ik in kan zetten.
Op 19 maart is de Strong Viking Mud Edition en dat gaat het worden! Ik ga 7 km hollen, klauteren en vies worden! De voorpret is al maanden aanwezig en ondertussen heb ik het ook 'nog even' opgenomen tegen Andrea bij Mudmasters op 6 maart. Een week vóór die datum heb ik nog geen idee dat ik dat ga doen, het is echt even omschakelen en ik ben er ook best zenuwachtig voor... Zoals je in een eerder blog kan lezen, heb ik het heel leuk gehad en waren de zenuwen nergens voor nodig!
Ik ben al vroeg op het Strong Viking terrein in Wijchen, om sfeer te proeven, mensen te kijken en om me klaar te maken voor wat komen gaat. De sfeer is inderdaad echt geweldig! Goede muziek, voldoende ruimte in de verwarmde kleedkamer, iedereen praat met elkaar. Ik zie een paar 'waves' weggeschoten worden en het eerste obstakel staat IN het startvak... De muur van zo'n 2.5 meter hoog. Niet mijn favoriet, maar zo hebben we deze maar gehad. Ook de sfeer in het startvak is super, ik zie verschillende soorten en maten mensen en ik voel me geweldig om daar ook bij te staan. Bij het startsignaal ren ik naar de muur en help er in ieder geval 5 mensen over. Dat kan ik goed, weet ik nu. Iemand vraagt me: “Zal ik jou erover helpen?” Nou graag! Ik hang in no time boven, probeer niemand te schoppen en land aan de andere kant van de muur. Dan begint het ècht, hollen maar!
Het gaat goed en ik voel me goed. Er zijn wat meer bekende obstakels, zoals de monkeybars, stoere obstakels waar ik met een houten hamer mag smijten of met een schild mag rennen en gewoon malle obstakels waarbij ik op een evenwichtsbalk mijn tegenstander af mag slaan met knuppel en schild. Bij enkele obstakels moet ik 10 burpees doen, onder andere omdat ik uit de monkey bars kletterde. Ik sta regelmatig in het burpeevak en ik ben niet de enige ;-)
Blessurepijn krijg ik bij een kilometer of 4, maar gelukkig ben ik al over de helft. Het is niet voor niets de Mud Edition; maar dit is geen modder meer, dit is klei! Af en toe kunnen we het water in en boen ik mezelf iets meer toonbaar. Een van de laatste hindernissen is een soort half pipe waar je tegenop rent om boven te komen. Ook hier moedigt iedereen elkaar aan en DE tip die ik meekrijg is: “Zo hard mogelijk rennen en pas stoppen als je boven bent.”
Joh.
Met een enorm gegrom en oerkreet ga ik als een haas (dacht ik), doe ik een soort high five met twee stoere mannen boven aan en glij ik zeer oncharmant weer naar beneden. Ik maak me al gierend van het lachen gauw uit te voeten om ruimte te maken voor de volgende bikkels. Dit is LEUK! Het filmpje van dit obstakel laat duidelijk zien én horen dat ik het erg naar mijn zin heb; gegrom, een oerkeet en gelach als ik naar beneden suis.
De finish bestaat nog uit wat geklim en geglibber doordat het glad is van de modder, maar daarna is het feest! Een malle foto, een flesje water en het welbegeerde armbandje zijn in the pocket! Het finisher's shirt valt goed maar KORT. Formaat naveltruitje. Jammer, want het is echt van goede kwaliteit en ik zou er waarschijnlijk in wonen als hij iets langer zou zijn. Het bandje doe ik, naar waarheid, sindsdien alleen af als ik een andere obstacle run ga doen. Om 'm niet kwijt te raken. Ik ben er trots op!
Het afspoelen gaat wat mis in de 'wasstraat'; het water is nagenoeg op! Ik ben niet zó goor meer, dus ik wrijf het zand en modder wat van me af, trek heerlijk opgewarmde kleren aan (dankzij een warme kruik die ik mee heb) en klets honderuit met een onbekende die dit voor het eerst doet. De tas is hierna 3x zo zwaar door natte kleren en de loopafstand naar mijn auto even zo verder. De route ernaartoe is niet duidelijk aangegeven, dus ik loop ergens in the middle of nowhere wat wazig om me heen te kijken. In de verte zie ik een hele stoet mensen-met-sporttassen die, bleek toen ik ze volgde, wèl wisten waar de parkeerplek was.
Thuis onder de douche begint het ritueel; kleren uitspoelen, modderklodders verwijderen, nog maar een keer kleren spoelen, schoenen een beetje fatsoeneren en de ergste modder eraf, oh ja, en natuurlijk kleren uitspoelen. Daarna volgt een spoelwasje in de wasmachine, kan ik alle (witte...) muren van de badkamer boenen en daarna ben ik aan de beurt.
Schoon, fris, moe en heel voldaan zit ik de rest van de dag in mijn naveltruitje op de bank; over een paar weken mag ik weer, maar daarover later meer...
