De beurs

Na noeschte voorbereiding was het eindelijk zover. Op 31 augustus zat ik namens mijn praktijk op de Zwangeren en Jonge Gezinnenbeurs.

Tot de avond ervoor heb ik nog vanalles bedacht om mee te nemen en het meeste heb ik nog ten uitvoer gebracht ook, dus behoorlijk bepakt en bezakt kom ik tegen negen uur aan. Onder mijn ene arm een doorgesneden zwangere ;-) Op mijn rug een rugzak met boeken en een laptop en in mijn andere hand een zwaar overbeladen big shopper met weggeef dingetjes, tijdschriften, folders etc.

Ezra zit 'in de hoek' naast kraamzorg Naviva, Samen bevallen en fysiotherapiepraktijk Pietersen. We hebben allemaal goed uitgepakt qua hapjes, dus omkomen van de honger zullen we niet. :P

Zo'n stand opbouwen valt niet mee als je het niet wekelijks doet... Wat zet ik waar neer? Wat moet in het oog springen en wat mag wat meer op de achtergrond? Na heel wat schuiven en zoeken is het klaar en ben ik tevree.

Om tien uur komen de eerste bezoekers al. Het 'voordeel' van er elke keer anders uitzien (korter haar, afgevallen, haar geverfd) is dat onze ex-zwangeren me niet meer herkennen. Nu ben ik erg slecht in namen, dus dat kwam me nu wel even goed uit haha.

Toen ik zelf een rondje deed, herkende zelfs een kraamverzorgende mij niet. Ze vroeg wie ook weer de verloskundige was met het hele lange haar ;) Nou, moi dus haha, twee jaar geleden... Gelukkig heb ik ook veel mensen wel herkend EN de namen goed onthouden haha.

Zo halverwege worden we voorzien van koffie of thee, heerlijk! Mijn eigen meegebrachte prakje gaat ook schoon op. Er is een gezellige aanloop van bezoekers, verschillend van zwanger tot een jong gezin (vandaar de naam van de beurs hahaha). Ik probeer mijn 'Raad het aantal muizen' te slijten en om half twee heb ik de voorkant van het formulier vol. Joecheiiii! Sommigen lopen op het eind van de zwangerschap, dus dat wordt interessant als ik over drie weken pas loot... Wellicht gewoon vanavond maar de winnaar bekend maken... Ik heb ondertussen het juiste antwoord langs zien komen... twee keer nog wel!

De hele dag is er een leuke aanloop geweest, niet teveel maar ook niet te weinig, stortbuien en zon deden geen afbreuk aan de sfeer. Het was tenslotte toch binnen. Nou ja, even konden we genieten van een stortbui toen het begon te lekken en we ook binnen van de regen konden proeven.

Richting het eind van de middag wordt het wat vermoeiend, zijn de hapjes bijna op en lonkt de frietkraam. Ook de bezoekersaantallen lopen rustig aan terug.

Zo tegen half vijf kondigd Léon (organisator van dit alles, dikke pluim voor hem!) aan dat het eind is gekomen, er zijn geen bezoekers meer en het afbreken gaat sneller dan opbouwen. Mijn collega was er nog even en die neemt mee wat er terug kan naar de praktijk. Ik heb tenslotte al vakantie ;-)

De volgende dag vertrek ik voor een heerlijk welverdiende vakantie, even geen bolle buiken, babies en bij nacht en ontij aan jouw zij :)

Hoge Veluwe Loop, 5 km

Krap een week na mijn persoonlijke strijd bij de Mudmasters, was het tijd voor de Hoge Veluwe Loop. Heerlijk 5 kilometer door de natuur. Ik had goed getraind, door zowel hard te lopen als krachttraining en HIIT. Ergens in juni had ik ooit (volgens mijn Garmin renhorloge) nog geen 34 minuten over een 5 km gedaan, een maand later was dat 32.47.
Toen ik op looptijden.nl mijn komende wedstrijden/tijden aan het invoeren was, werd er gevraagd naar verwachte eindtijd. Het liefst onder de 33 minuten, maar 32.46 invullen vond ik wat flauw, dus ik zeg er 32.30 neer. HahaLachenGierenBrullen, veel te enthousiast geschat, want dat betekent dat ik 9,23 km/u gemiddeld zou moeten rennen. Dat lukt me echt dus nooit om zolang vol te houden, maar zo stond er in ieder geval iets.
Op die mooie zondag had ik ook mijn renhorloge om en had ik de pacer heel optimistisch op 6.20 per kilometer gezet.  Het was voor het eerste dat ik die functie ging gebruiken, gewoon voor de leuk. Als ik die 6.20 elke keer zou halen of sneller, dan zou ik minstens 9,47 km/u gaan en had ik speling als ik het op het eind niet meer zo trok. Dan lag die 32.30 wel in verschiet.

Ik ken mezelf, en start altijd als een haas en kak halverwege wat in. Mijn idee hierbij: dan heb ik die eerste paar kilometers maar mooi gehad :). Ik heb het wel anders gedaan, maar daar werd mijn eindtijd niet sneller van, dus dit is blijkbaar mijn manier. De eerste kilometer ging in 5.45. Hotseflots! In de pocket! En ook de tweede kilometer ging sneller dan de pacer. Nummer drie ongeveer gelijk en toen ben ik even wat rustiger gaan rennen. "Even" als in 100 meter want toen kon ik wel weer vooruit. Dit nog een of twee keer herhaald en in de laatste kilometer ging ik weer even snel of sneller als mijn pacer me graag wilde laten rennen (hij piept irritant als je langzamer gaat, dan wil je wel hoor!). Ik hoorde de finish en zag de mensen, ik zag zelfs het 5 km bordje! Toen ik daar was bleek dat we nog even door moesten. Bummer... Ik zag de klok en mijn horloge en als ik nog even doorrende, dan zou ik het nog binnen 33 minuten moeten kunnen halen. Dus eindsprint en tegen mezelf gezegd: "Iedereen die je nu inhaalt, mag jou niet meer inhalen." En daar ging ik :D
Mijn renhorloge zei 32.58. Ik was al best blij! En al rennende besefte ik helemaal niet dat het meer was dan 5 km. De Garmin vond 5150 meter. Zou ik 150 meter in 28 seconden kunnen afleggen dan?
Pas thuis, toen ik 'm aan mijn laptop koppelde zag ik dat mijn doorkomsttijd bij 5 km ónder de door mij ingevulde 32.30 lag.

Ik had 5 kilometer in 32.03 afgelegd, gemiddeld 9,38 km/u. De eerste 2 km rende ik 10 km/u. Die zag ik niet aankomen!

Ik heb de rest van de dag/week gestuiterd om deze prestaties. Nu bedenken wat mijn volgende doel wordt :-)

Mudmasters 2014, Biddinghuizen

Vorige maand was het dan zover. Mudmasters Biddinghuizen. En wat heb ik 'm zitten knijpen voor die tijd zeg...

Hoe het begon...
In maart 2014 deed ik met een groep voor het eerst mee aan Mudmasters. 12 kilometer en 20+ obstakels in de Haarlemmermeer. Ik was net twee maanden een beetje leuk begonnen met hardlopen, dus veel en ver kon ik nog niet, maar ach, er waren obstakels om even 'uit te rusten' van al het rennen (YEAH RIGHT!), dus how hard could it be... Een drie weken voor de start was ik geblesseerd: zweepslag, dus sporten zat er even niet in, maar rustrustrust. Ben je bij mij wel aan het verkeerde adres, maar voor de verandering heb ik braaf geluisterd.
Op DE dag zelf, een zonnige zondag, 18 graden, heb ik geen pijn aan mijn kuit gehad, maar elke andere spier voelde ik driedubbel. Ik vond het verschrikkelijk! Ik miste conditie, uithoudingsvermogen, spierkracht en op het laatst ook wilskracht. Pfffffffffffffffffffffffffffffffffffffff.

En toch... ik had het wèl gedaan, alle obstakels geprobeerd, dat was wel een kick... Die drie dagen niet kunnen lopen van de spierpijn had ik best zonder willen doen, maar a la.
Het voordeel van deze ervaring was dat ik wist waar mijn zwakke punten waren en hier kon ik dus aan werken! Ik zou toch weer een personal training traject ingaan en heb gezegd dat ik krachttraining wilde doen (trainert had geen idee dat ie me klaar zou stomen voor Mudmasters hahaha). Ondertussen had ik mij al een paar maanden ingeschreven voor LoopLeeuwarden (zie ander blog) en was ik dus ook nog met hardlopen bezig. Die combinatie bleek een goede voorbereiding te zijn!

Op zaterdag 27 september was het lijf klaar voor de 6 km (rustig aan beginnen he ;-), geestelijk pieste ik bijna in mijn broek van de zenuwen. Mijn doel was om het LEUK te hebben, om te genieten. Bij de gezamelijke warming up heb ik nog heel even gedacht "Zal ik weggaan?". Erg hè? Toen het startschot klonk, de massa in beweging kwam en ik over de hooibalen zweefde begon ik het al leuker te vinden! Het eerste minimuurtje bezorgde me een enorme blauwe plek en ik genoot! Direct daarna het water in, heerlijk! Bij de monkeybars kwam ik, niet gehinderd door voldoende armkracht, in het water terecht :P. En met een big smile er weer uit. Mijn run kon al niet meer stuk, hoe kort ie nog maar duurde.
Op een gegeven moment hoorde ik een kerel zeggen dat we er al 4 km op hadden zitten. Ik was echt teleurgesteld! Nu al bijna de 6 km gehad? Ik was vies, nat en genoot. Mijn grootste overwinning bleek bij de splash jump. Van een meter of 4 het water in springen. Van een afstand lijkt het weinig, toen ik ervoor stond dacht ik 'Eitje'. Toen ik bovenaan stond en naar beneden keek (FOUTFOUTFOUT!!!) dacht ik 'FFFFFFFUUUUUUUUUUUCCCCCCCCKKKKKKKKKKK, ik durruf niet'. Na heel wat gedraal en gedraai zei één van de crewleden precies wat ik horen moest en daar sprong ik! Vrijwillig... Mijn hoofd wist 'Komt wel goed', mijn lijf dacht 'ik ga dooooooooooood'. Het wat een erg lange halve seconde in mid-air.... De great walls zijn niet mijn ding ;P, en de piperunner kun je theoretisch (en praktisch, believe me) ook halen als je eerst je benen boven krijgt en rest daarna. Nog her en der wat tijgeren, rennen en klimmen en ik mocht het electrocutielaantje door. Vrijwillig... Ik heb één flinke klap gekregen en de rest was daarmee vergeleken kinderspel, nog 'n sprintje naar de finish et voila!

Did it!

Die finishers beer smaakte me als nooit tevoren en wat ben ik trots op mezelf :D:D:D
Husband zei me 'Je begon als vrouw en werd steeds meer een vechter'. Een mooi compliment :D (Oké, op een van de laatste foto's lijk ik een kerel :-/ Hier niet afgebeeld)




Enkele dagen later heb ik 4 uur in de wachtrij gehangen om me in te schrijven voor editie maart 2015. Nog één keer de 6 km, om het af te leren. Team Romeo, waar zijt gij? Here I come!