Diensttelefoon

Ik heb een bijzondere relatie met diensttelefoons. De diensttelefoon is de telefoon die de verloskundige die dienst heeft bij zich heeft, Over het algemeen bel je deze als je de “spoedlijn” belt, voor bevallingen, spoed en grote ongerustheden. Op één of andere manier is het de afgelopen 7 jaren nagenoeg altijd een Nokia geweest, en nog nooit een smartphone (tot nu! :D:D). Je zou na al die jaren verwachten dat ik wel een beetje weet hoe ie werkt, óók in slaapdronken toestand.

Dat laatste valt nogal tegen...

De volgende situaties zijn waar gebeurd:

Diep, diep verzonken in mijn eerste diepe slaap hoorde ik een leuk deuntje. Omdat ik zo diep sliep, vond mijn lijf dat ik dat vooral moest blijven doen en werd het leuke deuntje verwerkt in een droom. Het bleef toch wel erg hardnekkig aanwezig en heel langzaam sliep ik wat minder diep, en opeens hield het op. Ik weet nog dat ik droomde dat ik dat heel jammer vond.

Nog geen seconde later schoot ik rechtop in bed: DAT WAS DE DIENSTTELEFOON!

Allerlei scenario's gingen door mijn hoofd; een vrouw met persdrang en de verloskundige nam de telefoon niet op, of veel bloedverlies en megazorgen en ik niet bereikbaar. Grote schrik! Ik had uiteraard een gemiste oproep, belde terug en meneer zei doodleuk “Ja, ik dacht 'die belt wel terug, en anders probeer ik het over een paar minuten nog een keer.'” Pfffffffffffffffff.

Of dat de telefoon gaat nadat ik net een half uur diep in slaap ben. Ik heb 'm gepakt, ben de slaapkamer uitgelopen (husband ook diep in rust) en opgenomen en kom pas een tien seconden later wat bij, en blijkbaar heb ik al een heel gesprek gevoerd. Ik kan me er niets van herinneren, dus waarschijnlijk heb ik twee keer dezelfde vragen gesteld.

Het is altijd in de eerste diepe slaap dat ik zo slaapdronken ben, dat ik echt soms niet meer weet wie ik ben, wat mijn naam is en hoe ik moet praten. En waarom in hemelsnaam mij iemand 's nachts belt!?

Echt, als ik het zo lees, lijkt het onzin, maar echt...

Dan neem ik de telefoon op en dan dènk ik dat ik mijn naam zeg. Op het moment dat ik mezelf hoor praten, komt er slechts wat gebrabbel. Ik weet zeker dat er niet veel uit mijn mond moet zijn uitgekomen als ik aan de andere kant van de lijn hoor: “Met WIE?”

Het meest irritante is nog wel dat ik soms niet meer weet hoe de telefoon werkt. Hij gaat, Nokia tune, ik pak 'm en kijk naar het scherm en denk “Leuk, en nu?”. Ik sta echt met mijn wijsvinger te zweven over het toetsenbord en ik weet NIET meer hoe ik 'm op moet nemen. Dat is zó'n rare gewaarwording. Dat deel van mijn hersenen slaapt denk ik nog dan... Soms lukt het me binnen de zoveel keer overgaan om 'm op te nemen, en een andere keer heb ik dus wéér een gemiste oproep. Of ik druk ze weg... Maar ik bel altijd weer terug, en reken er maar op dat ik dan klaarwakker ben! :-)

We hebben nu een smartphone, het voordeel daarvan is, dat als de telefoon gaat, je op het scherm de aanwijzing krijgt hoe het gesprek aan te nemen, erg prettig om 2 uur 's nachts.

Nu mijn naam nog onthouden EN fatsoenlijk uitspreken :P

Tattoo

My first tattoo en hoe het zo is gekomen :-)

Het idee voor een tatoeage is langzaam gegroeid, vanaf mijn 19e dacht ik er al over na.

Soms dacht ik er wel aan en dan weer niet.

Het is toch wel iets definitiefs, dus het moet ook iets worden waar ik voor de rest van mijn leven tegenaan wil kijken.

Ik heb van alles bedacht wat ik zou willen, en wáár ik het zou willen. Pas de afgelopen jaren werd het wat concreter.

De Kleur! Ooit vertelde iemand over een tattoo in 'sproetenkleur', dat vond ik wel een heul mooi idee! Aan de andere kant, mijn sproeten zijn vrij licht... dus die kleur... zie je dat wel? Iets donkerder dan? Moedervlekjes kleur? :P Dat leek me een goed idee, en dat gevoel bleef jaren hangen, dus de kleur; ik was eruit!

Dan. Het Ontwerp.

Mannnnnnnnnnnnnnnnnnnnn wat een klus. En als je zo'n type bent van “ik weet pas wat ik wil als ik het zie”, dan betekent dat, dat je heul veul plaatjes gaat kijken. Ik zag door de inkt het ontwerp niet meer, so to speak. Dus, loslaten, laten liggen en het komt wel...

En het kwam! Hèhè...eindelijk... Ondertussen meer dan een jaar verder... Maar oooooooooooh wat was het mooi wat ik had gevonden! Die stijl sprak me aan, maar laat de passiebloemen maar weg, en zet er lelies neer.

Witte lelies, mijn lievelingsbloemen.

Vervolgens. WAAAAAAAR dan?

Ik ben nogal een mietje ;-), dus daar hield ik wel rekening mee. Her en der wat nagevraagd of en waar het 't meest zeer zou kunnen doen, ervaringen gelezen, uitgehoord... Ik dacht eerst aan mijn rug. Best mooi! Goed te 'verstoppen' maar ikzelf zie er geen fluit van als ik niet halfnaakt voor de spiegel kan draaien. En ik wilde er zelf óók van kunnen genieten!

Er bleef voor mij maar één plek over, mijn bovenbeen, de zijkant ervan. Links. Geen idee waarom links, voelt goed, dus dan is het goed :D

Wanneer?

Tsja... ik ben nogal een mietje ;-) en moed verzamelen was me op zich wel gelukt, maar de laatste schop had ik nog even nodig. Gegeven door niemand minder dan myself :P. Ik had al heel wat stoere dingen gedaan, dus hoe moeilijk is dit nou?!

Ik had bedacht dat ik, na netto 3 maanden trainen vanaf 0, tien kilometer binnen 5 kwartier ging rennen (ik hou wel van een uitdaging...). Als ik dat haalde, moest en mocht ik los :P.

Ik had nog 76 seconden over *grijns*.

Last but not least. Bij Wie?

Nou, weer een paar maanden verder en op zoek naar een tattoo shop. Dat betekent als newbie reviews lezen, websites bekijken en online 'sfeer proeven' en voelen hoe alleen de website al op mij overkomt. (begint wel wat zweverig te worden hè?). Ik ben zelfs terug gegaan naar mijn geboortestad op internet om te kijken of daar dan..?

“Opeens” bleek er op de Deventerstraat één te zijn, een andere dan dat er eerst zat. Voor mijn werk kom ik in, door en rond heel Apeldoorn, dus regelmatig langs Knuckledusters and Pony's. Stiekum gluren hoe het eruit zag, website nogmaals bekijken, Facebooksite maar eens liken en blijven kijken :-) En nog een keer en nog... etc.

In een rustige werkweek dan EINDELIJK eens binnen gestapt en aangezien ik nogal een mietje ben ;-), was dat echt HEUL erg spannend. Maar ze waren niet eng :D

Hele fijne en vriendelijke ontvangst, ontwerp bekeken, mijn been bekeken, en date gepland.

Nog 2.5 week om zenuwachtig te zijn!

Aftellen naar de dag! Ik leek wel jarig :P Foto's appen naar de husband met als tekst “Ongeschonden been” haha, nog even draaien voor de spiegel. Hoe zal het zijn, hoe zal het worden, wordt het zoals ik hoop dat het wordt, straks ga ik mijn mijn stokje! Ik ben nogal.... etc.

De dag begon met werken, uur sporten (ter afleiding, ik was zenuwachtig!) en gaan... Het was een warme dag (week, weken?), sportshirt maar aan, neemt (angst:)zweet tenminste fatsoenlijk op. Ik was de enige klant die middag, de ontvangst erg warm (ook al hahaha) en er was alle tijd, blij dat ik toch nog 2 boterhammen erin heb gekregen trouwens. Nadat ik betekend was, was het even tijd voor pauze en daar ging ie dan.

Ik kan de lange versie geven, maar het is nu alweer een heel epos geworden dus kort: 

• 3.5 uur als een wokkel liggen
• AU
• kiezen op elkaar
• PijnIsFijnBloedMoetJeukIsLeuk
• 3x pauze (vond Matthew ook wel even fijn haha ;)
• natgezwete bank
• AlsofZeMetNaaldenInJeSteken (oh... wacht... ;-)
• Heel wat "Je doet het echt heel goed"-s 

En pas bij het allerlaatste lijntje een heerlijke, hartgrondige G*DS*MM*F*CK er eens uitgegooid. 

Zo, dat lucht op. 

Ik heb tot dat moment niet gekeken, wilde het voor mezelf als een verrassing houden, de commentaren van Matthew en Yara waren tot dan toe positief en zij hebben er verstand van dus...

Al waggelend naar de spiegel en OOOOOOOOOOHHHHHHHHHHHWATTISSSIEEMOOOOOOOOOOOOIIIIIIII!!!

Dus.

Bovenverwachting mooi, echt perfect. Kunst op mijn been :D Mijn originele ontwerp valt er behoorlijk bij in het niet, en dat is goed.

Met goede instructies en de boodschap dat ik altijd mag bellen, mailen of langskomen neem ik afscheid. 

Heel, heel erg blij met my first tattoo.

En ik ben toch niet zo'n mietje als ik dacht :P

Hard lopen

Ow gottegottegot, het is wat.
Na alle groepslessen wel eens gevolgd te hebben, een succesvol Personal Training traject te hebben gevolgd en ettelijke uren op de loopband, besloot ik dat ik ook wel eens buiten wilde hard-lopen.
Volgens sommige websites is buiten lopen makkelijker dan op de loopband, een ander sprak weer van het omgekeerde. Nou ja, je weet nooit of het wat is als je het niet gewoon doet.
Om er een beetje druk achter te zetten schreef ik me eind januari in voor LoopLeeuwarden, ik kon kiezen uit 5 km, 10 km of de halve marathon. Aangezien ik wel van een uitdaging hou, ging ik voor de 10.
Ik naar "mijn" personal trainer (PT), schema gemaakt om in 4 maanden 10 km te kunnen draven. Omg!
De eerste keer naar buiten was best spannend! Endomondo app geïnstalleerd, bij Xenos een sportarmband voor de smartphone gekocht, goede schoentjes had ik al (Asics voor 25 euro, lang leve Batavia Stad!) en daar ging ik.
Op de loopband kon ik 9 km/u een half uur volhouden. Ik dacht dus: "Dat doe ik even." Ging dat even niet door. Djeeeeeeeez wat viel dat tegen. Paar minuten rennen afwisselen met 1 à 2 minuten wandelen en dat een keer of wat achter elkaar. Ik was kapot en ik kneep 'm! En dit ging mij in 18 weken klaarstomen??
Ach, één keer is géén keer, dus ging ik dit drie keer in de week doen. Elke week iets zwaarder en iets langer. Na een paar weken heb ik het schema losgelaten omdat ik gek werd van het steeds turen op mijn horloge of de renminuten al om waren. Ik ging gewoon hard_lopen tot ik niet meer kon en dan even wandelen en weer door! De eerste keer dat ik zomaar 6 minuten rende was ik rete trots op mezelf! Dat had ik in mijn 39 jaar jonge leventje nog nooit gekund! De eerste paar maanden had ik last met goed ademen, ook dat ging zienderogen beter, geen gehijg als een werkpaard maar een mooi ritme.
Na een tijdje ben ik overgestapt op de app Looptijden. Een nederlandse app, met meer opties. Ik stelde 'm in op elke 500 meter een update, ik wilde èn sneller èn verder. Ging niet zo heeeulll goed samen, maar heb het toch maar gedaan. Husband ging soms mee als ik geeeeen zin had, hij op de fiets en ik ernaast, heel gezellig kan ik niet geweest zijn, want meer dan één lettergreep per keer kreeg ik er nog niet uit.

Ik

Kan

Niet

Meer

Voor ik het eruit gehijgd  had, waren we al thuis.

Wat het trainen voor de 10 km wel wat bemoeilijkte was een kuitblessure, scheurtje! Ik was naast rennen ook nog aan het groepslessen. Tijdens spinning voelde ik al iets pijnlijkerigs en bij een iets te enthousiaste sprong bij de BodyJam schoot het er in. Ik herkende het meteen en ben direct gestopt, al had ik dat veel eerder moeten doen. Ik baaaaaalde verschrikkelijk, ik zou drie weken later namelijk ook meedoen aan de 12 km MudMasters met een team van de sportschool. Ik kon amper 20 minuutjes draven toen, en nu dit... Ik heb de fysio bezocht  en die heeft me lekker pijn gedaan. Met rust, matigen en weer vertrouwen krijgen ben ik gelukkig gestart op 9 maart in de Haarlemmermeerpolder.
12 km hel.
Alle obstakels geprobeerd, er 2 of 3 niet gehaald, de rest wel! Al krampend proberen hard te lopen lukt niet, sjokken wel, en als je al spierpijn hebt tijdens het rennen, weet je wat je nog te wachten staat de dagen erna :P
S P I E R P I J N !
Kon niet zo heel veel meer. De kuitblessure was niet meer terugggekeerd, maar nu zat er ergens een peesplaat vast in mijn bovenbeen. Drie dagen later een rustig loopje met veel pijn, dus weer naar de fysio, twee weken later pijnvrij, in de tussentijd wel rustige loopjes gedaan. Ik kon eind maart weer lekker verder trainen, met nog zo'n 8 weken te gaan moest ik aardig aan de slag!
Ik ben op afstand gaan trainen, en 1x interval per week (ook daar heeft de Looptijden app een schema voor, ik hoefde alleen maar braaf te doen wat de meneer in mijn oor zei :-)). Toen ik voor de 7 km ging, hoefde ik tijdens één loopje maar 1x te pauzeren en pas na 3.5 km (honderd meter wandelen), ik was zooooooooo trots op mij!

Op een gegeven moment ben ik de bossen in gegaan, wat was dat heerlijk! App aan, geluid uit, en alleen maar genieten! Als ik dan thuis de tijden bekeek, werd ik daar niet echt sneller van, maar wat was het mooi en lekker!
De laatste maand ben ik elke week 1 km verder gaan lopen, de eerste keer 9 km was ik kapot, die laatste km had ik pap in de pootjes, pfffffffffffffffffffffffffffffft. De eerste keer dat ik 10 km rende, had ik een mooie route geplot, waaide het zo hard dat de regen van rechts kwam en ging ik als een trein. De eerste 5 km aan één stuk door gelopen, geen pauze, mijn God, dat ik dat kon! Daarna nog 3x even een stukje gewandeld en weer verder. Ik was ERG gelukkig daarna, dit ging een week later, tijdens LoopLeeuwarden helemaal goedkomen. Al mijn trainingen waren nagenoeg zonder support, zonder publiek, zonder veel andere lopers, dat zou in Leeuwarden wel anders zijn en ook dat sleept je er doorheen.

DE DAG was ik erg zenuwachtig! Wie gaat er nu na netto 3 maanden trainen 10 km rennen? Waarom niet gewoon eerst 5? *Zucht*
Ja, ik hou wel van een uitdaging.
Goed geslapen, goed ontbijt, dextro's mee, app aan, smartphone om, startnummer opgespeld en naar de start. Met vele anderen wachten op het startschot. Nog even rekken en strekken en gáán.
Verstand op nul, blik op oneindig, iemand in het vizier houden die net zo hard lijkt te gaan als jij. Ondertussen ook genieten van de omgeving in je geboortestad, van je vrienden die je als een idioot staan aan te moedigen haha, van het feit dat zelfs ik iemand inhaal en niet helemaal als laatste loop :)
Het is warm weer, de warmste dag van het jaar tot dan toe. De eerste drinkpost is na 2.5 km pas, ik kan me er wel heen kíjken, zo'n dorst al! Snel drinken en door. De 5.5 km loop ik aan één stuk en dan even een stukje snel wandelen voor ik weer verder ga. Over het gehele parcours staan supporters die je aanmoedigen en je er doorheen slepen, ik heb ze echt wel nodig! Elke drinkpost wordt benut, en sponzen leeggeknepen in mijn nek, heerlijk! 'k Heb het zwaar en het gemiddelde tempo gaat wat naar beneden, de eerste vijf km gingen (voor mijn doen) vrij vlot dus ik heb speling en ik neem het ook! Mijn streven is binnen 5 kwartier te finishen. Bijna op het eind lijkt het of je er bent (naar rechts is de finish), maar het officiële parcours is naar links en nog "even" door de binnenstad. Ik ben stuk maar ik moet nog minstens 2 km. Mijn dextro's zijn ook al op :-(. Op karakter dan maar! Als ik dan ein-de-lijk de Groeneweg op draai, zie ik in de verte de Oldehove al staan. Rechts van mij hoor ik mijn luid joelende vrienden alweer staan, geweldige boost :P Klok staat bijna op half 4. Ik ben een paar minuten na het startschot over de startlijn gegaan dus ik moet wel een béétje opschieten nu. Er staat hier meer publiek die je aanmoedigd: "Niet opgeven nu, doorgaan, je bent er bijna!"
Ik zie husband staan, ik hoor mijn naam via de speakers (dat is echt weird!) en hoor dat de wedstrijdklok op 1.14.46 staat. Ik ga het halen! Mijn netto tijd gaat onder de 1:15 worden!!! Nog een kleine versnelling en dan is het klaar. De brutotijd is 1:15:12, netto 1:13:44. Ik had nog 76 seconden over :P
Het eerste wat ik denk is: "Dat viel best mee." :-D Ik neem mijn medaille in ontvangst, het flesje drinken en dan val ik dramatisch mijn echtgenoot in de armen.
Nee, dat laatste is niet waar, haha, met mijn geurend zweetlijf, ieuw! :P Lekker gezeten en wat gegeten en rustig aan naar mijn ouders' huis, douchen en terug naar huis.
Wat een geweldige dag en geweldige sfeer. De volgende ochtend dacht ik: "Wanneer mag ik weer?"