Ik heb een bijzondere relatie met diensttelefoons. De diensttelefoon is de telefoon die de verloskundige die dienst heeft bij zich heeft, Over het algemeen bel je deze als je de “spoedlijn” belt, voor bevallingen, spoed en grote ongerustheden. Op één of andere manier is het de afgelopen 7 jaren nagenoeg altijd een Nokia geweest, en nog nooit een smartphone (tot nu! :D:D). Je zou na al die jaren verwachten dat ik wel een beetje weet hoe ie werkt, óók in slaapdronken toestand.
Dat laatste valt nogal tegen...
De volgende situaties zijn waar gebeurd:
Diep, diep verzonken in mijn eerste diepe slaap hoorde ik een leuk deuntje. Omdat ik zo diep sliep, vond mijn lijf dat ik dat vooral moest blijven doen en werd het leuke deuntje verwerkt in een droom. Het bleef toch wel erg hardnekkig aanwezig en heel langzaam sliep ik wat minder diep, en opeens hield het op. Ik weet nog dat ik droomde dat ik dat heel jammer vond.
Nog geen seconde later schoot ik rechtop in bed: DAT WAS DE DIENSTTELEFOON!
Allerlei scenario's gingen door mijn hoofd; een vrouw met persdrang en de verloskundige nam de telefoon niet op, of veel bloedverlies en megazorgen en ik niet bereikbaar. Grote schrik! Ik had uiteraard een gemiste oproep, belde terug en meneer zei doodleuk “Ja, ik dacht 'die belt wel terug, en anders probeer ik het over een paar minuten nog een keer.'” Pfffffffffffffffff.
Of dat de telefoon gaat nadat ik net een half uur diep in slaap ben. Ik heb 'm gepakt, ben de slaapkamer uitgelopen (husband ook diep in rust) en opgenomen en kom pas een tien seconden later wat bij, en blijkbaar heb ik al een heel gesprek gevoerd. Ik kan me er niets van herinneren, dus waarschijnlijk heb ik twee keer dezelfde vragen gesteld.
Het is altijd in de eerste diepe slaap dat ik zo slaapdronken ben, dat ik echt soms niet meer weet wie ik ben, wat mijn naam is en hoe ik moet praten. En waarom in hemelsnaam mij iemand 's nachts belt!?
Echt, als ik het zo lees, lijkt het onzin, maar echt...
Dan neem ik de telefoon op en dan dènk ik dat ik mijn naam zeg. Op het moment dat ik mezelf hoor praten, komt er slechts wat gebrabbel. Ik weet zeker dat er niet veel uit mijn mond moet zijn uitgekomen als ik aan de andere kant van de lijn hoor: “Met WIE?”
Het meest irritante is nog wel dat ik soms niet meer weet hoe de telefoon werkt. Hij gaat, Nokia tune, ik pak 'm en kijk naar het scherm en denk “Leuk, en nu?”. Ik sta echt met mijn wijsvinger te zweven over het toetsenbord en ik weet NIET meer hoe ik 'm op moet nemen. Dat is zó'n rare gewaarwording. Dat deel van mijn hersenen slaapt denk ik nog dan... Soms lukt het me binnen de zoveel keer overgaan om 'm op te nemen, en een andere keer heb ik dus wéér een gemiste oproep. Of ik druk ze weg... Maar ik bel altijd weer terug, en reken er maar op dat ik dan klaarwakker ben! :-)
We hebben nu een smartphone, het voordeel daarvan is, dat als de telefoon gaat, je op het scherm de aanwijzing krijgt hoe het gesprek aan te nemen, erg prettig om 2 uur 's nachts.
Nu mijn naam nog onthouden EN fatsoenlijk uitspreken :P
Geen opmerkingen:
Een reactie posten