Pieper

Schreef ik eerder al over mijn relatie met de diensttelefoon, ook de pieper (a.k.a. Semafoon) behoorde tot de standaarduitrusting van de verloskundige van dienst.

De pieper wordt door de ambulancedienst 'opgepiept' als ons 06 nummer in gesprek is en we met spoed nodig zijn. Als ie gaat, dan gaat ie ook goed. Denk aan het volume van een brandmelder, en dan midden in de nacht als je lekker warm en gezellig in je nestje ligt.

Een halve seconde later heb je de ogen wijd open en hang je naast de brandmelder tegen het plafond geplakt van schrik.

Overdag is het zo mogelijk nog interessanter. De pieper zit vaak gewoon in de diensttas, dus tijdens een autorit waarin je braaf handsfree belt, moet je soms rare capriolen uithalen om de pieper op te duikelen. Of dat nou zou veilig is ;) Meestal laten we toch eerst de andere kant van de lijn weten dat de spoedpieper gaat en NU op moeten hangen, we beloven terug te bellen en hangen je gewoon op.

Onze auto gooien we ergens neer, bellen de ambulancedienst en vragen wie er voor ons gebeld heeft, nog steeds het hart in de keel. Op één of andere vréémde wijze hebben zij ons drie van de vier keer niet opgepiept! HUH???? Ergo: de pieper heeft een eigen leven en op een gegeven moment neem je 'm wat minder serieus.

Een ander vervelend dingetje is een lege batterij. Dan doet ie 't natuurlijk niet meer. Voordat dat 't geval is, laat hij weten dat de batterij bijna leeg is; een heel zachte 'piep'. Best schattig, ware het niet dat dit ELKE VIJF MINUTEN wordt herhaald. Oók midden in de nacht. Het duurt een paar piepjes voor je doorhebt dat het de pieper is en wat ie wil. In de nacht denk je: “Ik lig zo lekker, val vanzelf wel in slaap, hoor je die piepjes ook niet.” Leuk bedacht, maar na een X aantal piepjes en je hoofd onder het kussen en soms nog een vinger in je oor geef je het op. Op zoek naar een volle batterij en vervangen die handel. Als de nieuwe batterij erin zit, is de pieper über gelukkig en laat dit weten door even heerlijk te laten weten wat hij kan. Oftewel: heel hard afgaan. Hele huis wakker en weer tegen het plafond :-/

Het wordt nu wel een beetje suf...

De pieper was al zo'n anderhalf jaar niet meer 'echt' afgegaan, we werden meestal door de ambulancedienst gebeld op ons 06 nummer. Bij na- en rondvragen her en der, bleek dat zij ons piepernummer al heel, heel lang niet meer gebruikten om ons te bereiken.

Sta je daar met je goede gedrag en ervoor te zorgen dat je de pieper ook altijd in de buurt hebt haha. We konden het abonnement dus gewoon opzeggen bij de KPN. Zo 'gewoon' bleek dat niet, want afdeling 1 wist niet dat afdeling 2 bestond, so to speak. Een pieper heeft een eigen 06 nummer maar de helpdeks kon dit nummer niet vinden in hun administratie. Ze waren compleet verbouwereerd dat ik óók nog een rekening voor mijn neus had liggen. Of deze echt wel van KPN was. Ja, duh! Na een half uur verbazing alom, zowel van de kant van de helpdeks als van mijn kant hebben we maar opgehangen en was het niet geregeld... Ik ben niet voor één gat te vangen, dus na nog één telefoontje naar een andere afdeling (afdeling semafonie (joh!)) kreeg ik een aardige meneer aan de lijn die me vertelde even een mailtje naar ze te sturen doen met het verzoek om het abonnement te beëindigen.

Zo simpel was het dus.

Vijf minuten later kreeg ik al antwoord dat het geregeld was.

Sindsdien zijn we officieel piepervrij (en heeft de ambulancedienst al onze privé 06 nummers, wij zijn nu echt altijd bereikbaar...) :D

De beurs

Na noeschte voorbereiding was het eindelijk zover. Op 31 augustus zat ik namens mijn praktijk op de Zwangeren en Jonge Gezinnenbeurs.

Tot de avond ervoor heb ik nog vanalles bedacht om mee te nemen en het meeste heb ik nog ten uitvoer gebracht ook, dus behoorlijk bepakt en bezakt kom ik tegen negen uur aan. Onder mijn ene arm een doorgesneden zwangere ;-) Op mijn rug een rugzak met boeken en een laptop en in mijn andere hand een zwaar overbeladen big shopper met weggeef dingetjes, tijdschriften, folders etc.

Ezra zit 'in de hoek' naast kraamzorg Naviva, Samen bevallen en fysiotherapiepraktijk Pietersen. We hebben allemaal goed uitgepakt qua hapjes, dus omkomen van de honger zullen we niet. :P

Zo'n stand opbouwen valt niet mee als je het niet wekelijks doet... Wat zet ik waar neer? Wat moet in het oog springen en wat mag wat meer op de achtergrond? Na heel wat schuiven en zoeken is het klaar en ben ik tevree.

Om tien uur komen de eerste bezoekers al. Het 'voordeel' van er elke keer anders uitzien (korter haar, afgevallen, haar geverfd) is dat onze ex-zwangeren me niet meer herkennen. Nu ben ik erg slecht in namen, dus dat kwam me nu wel even goed uit haha.

Toen ik zelf een rondje deed, herkende zelfs een kraamverzorgende mij niet. Ze vroeg wie ook weer de verloskundige was met het hele lange haar ;) Nou, moi dus haha, twee jaar geleden... Gelukkig heb ik ook veel mensen wel herkend EN de namen goed onthouden haha.

Zo halverwege worden we voorzien van koffie of thee, heerlijk! Mijn eigen meegebrachte prakje gaat ook schoon op. Er is een gezellige aanloop van bezoekers, verschillend van zwanger tot een jong gezin (vandaar de naam van de beurs hahaha). Ik probeer mijn 'Raad het aantal muizen' te slijten en om half twee heb ik de voorkant van het formulier vol. Joecheiiii! Sommigen lopen op het eind van de zwangerschap, dus dat wordt interessant als ik over drie weken pas loot... Wellicht gewoon vanavond maar de winnaar bekend maken... Ik heb ondertussen het juiste antwoord langs zien komen... twee keer nog wel!

De hele dag is er een leuke aanloop geweest, niet teveel maar ook niet te weinig, stortbuien en zon deden geen afbreuk aan de sfeer. Het was tenslotte toch binnen. Nou ja, even konden we genieten van een stortbui toen het begon te lekken en we ook binnen van de regen konden proeven.

Richting het eind van de middag wordt het wat vermoeiend, zijn de hapjes bijna op en lonkt de frietkraam. Ook de bezoekersaantallen lopen rustig aan terug.

Zo tegen half vijf kondigd Léon (organisator van dit alles, dikke pluim voor hem!) aan dat het eind is gekomen, er zijn geen bezoekers meer en het afbreken gaat sneller dan opbouwen. Mijn collega was er nog even en die neemt mee wat er terug kan naar de praktijk. Ik heb tenslotte al vakantie ;-)

De volgende dag vertrek ik voor een heerlijk welverdiende vakantie, even geen bolle buiken, babies en bij nacht en ontij aan jouw zij :)

Hoge Veluwe Loop, 5 km

Krap een week na mijn persoonlijke strijd bij de Mudmasters, was het tijd voor de Hoge Veluwe Loop. Heerlijk 5 kilometer door de natuur. Ik had goed getraind, door zowel hard te lopen als krachttraining en HIIT. Ergens in juni had ik ooit (volgens mijn Garmin renhorloge) nog geen 34 minuten over een 5 km gedaan, een maand later was dat 32.47.
Toen ik op looptijden.nl mijn komende wedstrijden/tijden aan het invoeren was, werd er gevraagd naar verwachte eindtijd. Het liefst onder de 33 minuten, maar 32.46 invullen vond ik wat flauw, dus ik zeg er 32.30 neer. HahaLachenGierenBrullen, veel te enthousiast geschat, want dat betekent dat ik 9,23 km/u gemiddeld zou moeten rennen. Dat lukt me echt dus nooit om zolang vol te houden, maar zo stond er in ieder geval iets.
Op die mooie zondag had ik ook mijn renhorloge om en had ik de pacer heel optimistisch op 6.20 per kilometer gezet.  Het was voor het eerste dat ik die functie ging gebruiken, gewoon voor de leuk. Als ik die 6.20 elke keer zou halen of sneller, dan zou ik minstens 9,47 km/u gaan en had ik speling als ik het op het eind niet meer zo trok. Dan lag die 32.30 wel in verschiet.

Ik ken mezelf, en start altijd als een haas en kak halverwege wat in. Mijn idee hierbij: dan heb ik die eerste paar kilometers maar mooi gehad :). Ik heb het wel anders gedaan, maar daar werd mijn eindtijd niet sneller van, dus dit is blijkbaar mijn manier. De eerste kilometer ging in 5.45. Hotseflots! In de pocket! En ook de tweede kilometer ging sneller dan de pacer. Nummer drie ongeveer gelijk en toen ben ik even wat rustiger gaan rennen. "Even" als in 100 meter want toen kon ik wel weer vooruit. Dit nog een of twee keer herhaald en in de laatste kilometer ging ik weer even snel of sneller als mijn pacer me graag wilde laten rennen (hij piept irritant als je langzamer gaat, dan wil je wel hoor!). Ik hoorde de finish en zag de mensen, ik zag zelfs het 5 km bordje! Toen ik daar was bleek dat we nog even door moesten. Bummer... Ik zag de klok en mijn horloge en als ik nog even doorrende, dan zou ik het nog binnen 33 minuten moeten kunnen halen. Dus eindsprint en tegen mezelf gezegd: "Iedereen die je nu inhaalt, mag jou niet meer inhalen." En daar ging ik :D
Mijn renhorloge zei 32.58. Ik was al best blij! En al rennende besefte ik helemaal niet dat het meer was dan 5 km. De Garmin vond 5150 meter. Zou ik 150 meter in 28 seconden kunnen afleggen dan?
Pas thuis, toen ik 'm aan mijn laptop koppelde zag ik dat mijn doorkomsttijd bij 5 km ónder de door mij ingevulde 32.30 lag.

Ik had 5 kilometer in 32.03 afgelegd, gemiddeld 9,38 km/u. De eerste 2 km rende ik 10 km/u. Die zag ik niet aankomen!

Ik heb de rest van de dag/week gestuiterd om deze prestaties. Nu bedenken wat mijn volgende doel wordt :-)

Mudmasters 2014, Biddinghuizen

Vorige maand was het dan zover. Mudmasters Biddinghuizen. En wat heb ik 'm zitten knijpen voor die tijd zeg...

Hoe het begon...
In maart 2014 deed ik met een groep voor het eerst mee aan Mudmasters. 12 kilometer en 20+ obstakels in de Haarlemmermeer. Ik was net twee maanden een beetje leuk begonnen met hardlopen, dus veel en ver kon ik nog niet, maar ach, er waren obstakels om even 'uit te rusten' van al het rennen (YEAH RIGHT!), dus how hard could it be... Een drie weken voor de start was ik geblesseerd: zweepslag, dus sporten zat er even niet in, maar rustrustrust. Ben je bij mij wel aan het verkeerde adres, maar voor de verandering heb ik braaf geluisterd.
Op DE dag zelf, een zonnige zondag, 18 graden, heb ik geen pijn aan mijn kuit gehad, maar elke andere spier voelde ik driedubbel. Ik vond het verschrikkelijk! Ik miste conditie, uithoudingsvermogen, spierkracht en op het laatst ook wilskracht. Pfffffffffffffffffffffffffffffffffffffff.

En toch... ik had het wèl gedaan, alle obstakels geprobeerd, dat was wel een kick... Die drie dagen niet kunnen lopen van de spierpijn had ik best zonder willen doen, maar a la.
Het voordeel van deze ervaring was dat ik wist waar mijn zwakke punten waren en hier kon ik dus aan werken! Ik zou toch weer een personal training traject ingaan en heb gezegd dat ik krachttraining wilde doen (trainert had geen idee dat ie me klaar zou stomen voor Mudmasters hahaha). Ondertussen had ik mij al een paar maanden ingeschreven voor LoopLeeuwarden (zie ander blog) en was ik dus ook nog met hardlopen bezig. Die combinatie bleek een goede voorbereiding te zijn!

Op zaterdag 27 september was het lijf klaar voor de 6 km (rustig aan beginnen he ;-), geestelijk pieste ik bijna in mijn broek van de zenuwen. Mijn doel was om het LEUK te hebben, om te genieten. Bij de gezamelijke warming up heb ik nog heel even gedacht "Zal ik weggaan?". Erg hè? Toen het startschot klonk, de massa in beweging kwam en ik over de hooibalen zweefde begon ik het al leuker te vinden! Het eerste minimuurtje bezorgde me een enorme blauwe plek en ik genoot! Direct daarna het water in, heerlijk! Bij de monkeybars kwam ik, niet gehinderd door voldoende armkracht, in het water terecht :P. En met een big smile er weer uit. Mijn run kon al niet meer stuk, hoe kort ie nog maar duurde.
Op een gegeven moment hoorde ik een kerel zeggen dat we er al 4 km op hadden zitten. Ik was echt teleurgesteld! Nu al bijna de 6 km gehad? Ik was vies, nat en genoot. Mijn grootste overwinning bleek bij de splash jump. Van een meter of 4 het water in springen. Van een afstand lijkt het weinig, toen ik ervoor stond dacht ik 'Eitje'. Toen ik bovenaan stond en naar beneden keek (FOUTFOUTFOUT!!!) dacht ik 'FFFFFFFUUUUUUUUUUUCCCCCCCCKKKKKKKKKKK, ik durruf niet'. Na heel wat gedraal en gedraai zei één van de crewleden precies wat ik horen moest en daar sprong ik! Vrijwillig... Mijn hoofd wist 'Komt wel goed', mijn lijf dacht 'ik ga dooooooooooood'. Het wat een erg lange halve seconde in mid-air.... De great walls zijn niet mijn ding ;P, en de piperunner kun je theoretisch (en praktisch, believe me) ook halen als je eerst je benen boven krijgt en rest daarna. Nog her en der wat tijgeren, rennen en klimmen en ik mocht het electrocutielaantje door. Vrijwillig... Ik heb één flinke klap gekregen en de rest was daarmee vergeleken kinderspel, nog 'n sprintje naar de finish et voila!

Did it!

Die finishers beer smaakte me als nooit tevoren en wat ben ik trots op mezelf :D:D:D
Husband zei me 'Je begon als vrouw en werd steeds meer een vechter'. Een mooi compliment :D (Oké, op een van de laatste foto's lijk ik een kerel :-/ Hier niet afgebeeld)




Enkele dagen later heb ik 4 uur in de wachtrij gehangen om me in te schrijven voor editie maart 2015. Nog één keer de 6 km, om het af te leren. Team Romeo, waar zijt gij? Here I come!

Diensttelefoon

Ik heb een bijzondere relatie met diensttelefoons. De diensttelefoon is de telefoon die de verloskundige die dienst heeft bij zich heeft, Over het algemeen bel je deze als je de “spoedlijn” belt, voor bevallingen, spoed en grote ongerustheden. Op één of andere manier is het de afgelopen 7 jaren nagenoeg altijd een Nokia geweest, en nog nooit een smartphone (tot nu! :D:D). Je zou na al die jaren verwachten dat ik wel een beetje weet hoe ie werkt, óók in slaapdronken toestand.

Dat laatste valt nogal tegen...

De volgende situaties zijn waar gebeurd:

Diep, diep verzonken in mijn eerste diepe slaap hoorde ik een leuk deuntje. Omdat ik zo diep sliep, vond mijn lijf dat ik dat vooral moest blijven doen en werd het leuke deuntje verwerkt in een droom. Het bleef toch wel erg hardnekkig aanwezig en heel langzaam sliep ik wat minder diep, en opeens hield het op. Ik weet nog dat ik droomde dat ik dat heel jammer vond.

Nog geen seconde later schoot ik rechtop in bed: DAT WAS DE DIENSTTELEFOON!

Allerlei scenario's gingen door mijn hoofd; een vrouw met persdrang en de verloskundige nam de telefoon niet op, of veel bloedverlies en megazorgen en ik niet bereikbaar. Grote schrik! Ik had uiteraard een gemiste oproep, belde terug en meneer zei doodleuk “Ja, ik dacht 'die belt wel terug, en anders probeer ik het over een paar minuten nog een keer.'” Pfffffffffffffffff.

Of dat de telefoon gaat nadat ik net een half uur diep in slaap ben. Ik heb 'm gepakt, ben de slaapkamer uitgelopen (husband ook diep in rust) en opgenomen en kom pas een tien seconden later wat bij, en blijkbaar heb ik al een heel gesprek gevoerd. Ik kan me er niets van herinneren, dus waarschijnlijk heb ik twee keer dezelfde vragen gesteld.

Het is altijd in de eerste diepe slaap dat ik zo slaapdronken ben, dat ik echt soms niet meer weet wie ik ben, wat mijn naam is en hoe ik moet praten. En waarom in hemelsnaam mij iemand 's nachts belt!?

Echt, als ik het zo lees, lijkt het onzin, maar echt...

Dan neem ik de telefoon op en dan dènk ik dat ik mijn naam zeg. Op het moment dat ik mezelf hoor praten, komt er slechts wat gebrabbel. Ik weet zeker dat er niet veel uit mijn mond moet zijn uitgekomen als ik aan de andere kant van de lijn hoor: “Met WIE?”

Het meest irritante is nog wel dat ik soms niet meer weet hoe de telefoon werkt. Hij gaat, Nokia tune, ik pak 'm en kijk naar het scherm en denk “Leuk, en nu?”. Ik sta echt met mijn wijsvinger te zweven over het toetsenbord en ik weet NIET meer hoe ik 'm op moet nemen. Dat is zó'n rare gewaarwording. Dat deel van mijn hersenen slaapt denk ik nog dan... Soms lukt het me binnen de zoveel keer overgaan om 'm op te nemen, en een andere keer heb ik dus wéér een gemiste oproep. Of ik druk ze weg... Maar ik bel altijd weer terug, en reken er maar op dat ik dan klaarwakker ben! :-)

We hebben nu een smartphone, het voordeel daarvan is, dat als de telefoon gaat, je op het scherm de aanwijzing krijgt hoe het gesprek aan te nemen, erg prettig om 2 uur 's nachts.

Nu mijn naam nog onthouden EN fatsoenlijk uitspreken :P

Tattoo

My first tattoo en hoe het zo is gekomen :-)

Het idee voor een tatoeage is langzaam gegroeid, vanaf mijn 19e dacht ik er al over na.

Soms dacht ik er wel aan en dan weer niet.

Het is toch wel iets definitiefs, dus het moet ook iets worden waar ik voor de rest van mijn leven tegenaan wil kijken.

Ik heb van alles bedacht wat ik zou willen, en wáár ik het zou willen. Pas de afgelopen jaren werd het wat concreter.

De Kleur! Ooit vertelde iemand over een tattoo in 'sproetenkleur', dat vond ik wel een heul mooi idee! Aan de andere kant, mijn sproeten zijn vrij licht... dus die kleur... zie je dat wel? Iets donkerder dan? Moedervlekjes kleur? :P Dat leek me een goed idee, en dat gevoel bleef jaren hangen, dus de kleur; ik was eruit!

Dan. Het Ontwerp.

Mannnnnnnnnnnnnnnnnnnnn wat een klus. En als je zo'n type bent van “ik weet pas wat ik wil als ik het zie”, dan betekent dat, dat je heul veul plaatjes gaat kijken. Ik zag door de inkt het ontwerp niet meer, so to speak. Dus, loslaten, laten liggen en het komt wel...

En het kwam! Hèhè...eindelijk... Ondertussen meer dan een jaar verder... Maar oooooooooooh wat was het mooi wat ik had gevonden! Die stijl sprak me aan, maar laat de passiebloemen maar weg, en zet er lelies neer.

Witte lelies, mijn lievelingsbloemen.

Vervolgens. WAAAAAAAR dan?

Ik ben nogal een mietje ;-), dus daar hield ik wel rekening mee. Her en der wat nagevraagd of en waar het 't meest zeer zou kunnen doen, ervaringen gelezen, uitgehoord... Ik dacht eerst aan mijn rug. Best mooi! Goed te 'verstoppen' maar ikzelf zie er geen fluit van als ik niet halfnaakt voor de spiegel kan draaien. En ik wilde er zelf óók van kunnen genieten!

Er bleef voor mij maar één plek over, mijn bovenbeen, de zijkant ervan. Links. Geen idee waarom links, voelt goed, dus dan is het goed :D

Wanneer?

Tsja... ik ben nogal een mietje ;-) en moed verzamelen was me op zich wel gelukt, maar de laatste schop had ik nog even nodig. Gegeven door niemand minder dan myself :P. Ik had al heel wat stoere dingen gedaan, dus hoe moeilijk is dit nou?!

Ik had bedacht dat ik, na netto 3 maanden trainen vanaf 0, tien kilometer binnen 5 kwartier ging rennen (ik hou wel van een uitdaging...). Als ik dat haalde, moest en mocht ik los :P.

Ik had nog 76 seconden over *grijns*.

Last but not least. Bij Wie?

Nou, weer een paar maanden verder en op zoek naar een tattoo shop. Dat betekent als newbie reviews lezen, websites bekijken en online 'sfeer proeven' en voelen hoe alleen de website al op mij overkomt. (begint wel wat zweverig te worden hè?). Ik ben zelfs terug gegaan naar mijn geboortestad op internet om te kijken of daar dan..?

“Opeens” bleek er op de Deventerstraat één te zijn, een andere dan dat er eerst zat. Voor mijn werk kom ik in, door en rond heel Apeldoorn, dus regelmatig langs Knuckledusters and Pony's. Stiekum gluren hoe het eruit zag, website nogmaals bekijken, Facebooksite maar eens liken en blijven kijken :-) En nog een keer en nog... etc.

In een rustige werkweek dan EINDELIJK eens binnen gestapt en aangezien ik nogal een mietje ben ;-), was dat echt HEUL erg spannend. Maar ze waren niet eng :D

Hele fijne en vriendelijke ontvangst, ontwerp bekeken, mijn been bekeken, en date gepland.

Nog 2.5 week om zenuwachtig te zijn!

Aftellen naar de dag! Ik leek wel jarig :P Foto's appen naar de husband met als tekst “Ongeschonden been” haha, nog even draaien voor de spiegel. Hoe zal het zijn, hoe zal het worden, wordt het zoals ik hoop dat het wordt, straks ga ik mijn mijn stokje! Ik ben nogal.... etc.

De dag begon met werken, uur sporten (ter afleiding, ik was zenuwachtig!) en gaan... Het was een warme dag (week, weken?), sportshirt maar aan, neemt (angst:)zweet tenminste fatsoenlijk op. Ik was de enige klant die middag, de ontvangst erg warm (ook al hahaha) en er was alle tijd, blij dat ik toch nog 2 boterhammen erin heb gekregen trouwens. Nadat ik betekend was, was het even tijd voor pauze en daar ging ie dan.

Ik kan de lange versie geven, maar het is nu alweer een heel epos geworden dus kort: 

• 3.5 uur als een wokkel liggen
• AU
• kiezen op elkaar
• PijnIsFijnBloedMoetJeukIsLeuk
• 3x pauze (vond Matthew ook wel even fijn haha ;)
• natgezwete bank
• AlsofZeMetNaaldenInJeSteken (oh... wacht... ;-)
• Heel wat "Je doet het echt heel goed"-s 

En pas bij het allerlaatste lijntje een heerlijke, hartgrondige G*DS*MM*F*CK er eens uitgegooid. 

Zo, dat lucht op. 

Ik heb tot dat moment niet gekeken, wilde het voor mezelf als een verrassing houden, de commentaren van Matthew en Yara waren tot dan toe positief en zij hebben er verstand van dus...

Al waggelend naar de spiegel en OOOOOOOOOOHHHHHHHHHHHWATTISSSIEEMOOOOOOOOOOOOIIIIIIII!!!

Dus.

Bovenverwachting mooi, echt perfect. Kunst op mijn been :D Mijn originele ontwerp valt er behoorlijk bij in het niet, en dat is goed.

Met goede instructies en de boodschap dat ik altijd mag bellen, mailen of langskomen neem ik afscheid. 

Heel, heel erg blij met my first tattoo.

En ik ben toch niet zo'n mietje als ik dacht :P

Hard lopen

Ow gottegottegot, het is wat.
Na alle groepslessen wel eens gevolgd te hebben, een succesvol Personal Training traject te hebben gevolgd en ettelijke uren op de loopband, besloot ik dat ik ook wel eens buiten wilde hard-lopen.
Volgens sommige websites is buiten lopen makkelijker dan op de loopband, een ander sprak weer van het omgekeerde. Nou ja, je weet nooit of het wat is als je het niet gewoon doet.
Om er een beetje druk achter te zetten schreef ik me eind januari in voor LoopLeeuwarden, ik kon kiezen uit 5 km, 10 km of de halve marathon. Aangezien ik wel van een uitdaging hou, ging ik voor de 10.
Ik naar "mijn" personal trainer (PT), schema gemaakt om in 4 maanden 10 km te kunnen draven. Omg!
De eerste keer naar buiten was best spannend! Endomondo app geïnstalleerd, bij Xenos een sportarmband voor de smartphone gekocht, goede schoentjes had ik al (Asics voor 25 euro, lang leve Batavia Stad!) en daar ging ik.
Op de loopband kon ik 9 km/u een half uur volhouden. Ik dacht dus: "Dat doe ik even." Ging dat even niet door. Djeeeeeeeez wat viel dat tegen. Paar minuten rennen afwisselen met 1 à 2 minuten wandelen en dat een keer of wat achter elkaar. Ik was kapot en ik kneep 'm! En dit ging mij in 18 weken klaarstomen??
Ach, één keer is géén keer, dus ging ik dit drie keer in de week doen. Elke week iets zwaarder en iets langer. Na een paar weken heb ik het schema losgelaten omdat ik gek werd van het steeds turen op mijn horloge of de renminuten al om waren. Ik ging gewoon hard_lopen tot ik niet meer kon en dan even wandelen en weer door! De eerste keer dat ik zomaar 6 minuten rende was ik rete trots op mezelf! Dat had ik in mijn 39 jaar jonge leventje nog nooit gekund! De eerste paar maanden had ik last met goed ademen, ook dat ging zienderogen beter, geen gehijg als een werkpaard maar een mooi ritme.
Na een tijdje ben ik overgestapt op de app Looptijden. Een nederlandse app, met meer opties. Ik stelde 'm in op elke 500 meter een update, ik wilde èn sneller èn verder. Ging niet zo heeeulll goed samen, maar heb het toch maar gedaan. Husband ging soms mee als ik geeeeen zin had, hij op de fiets en ik ernaast, heel gezellig kan ik niet geweest zijn, want meer dan één lettergreep per keer kreeg ik er nog niet uit.

Ik

Kan

Niet

Meer

Voor ik het eruit gehijgd  had, waren we al thuis.

Wat het trainen voor de 10 km wel wat bemoeilijkte was een kuitblessure, scheurtje! Ik was naast rennen ook nog aan het groepslessen. Tijdens spinning voelde ik al iets pijnlijkerigs en bij een iets te enthousiaste sprong bij de BodyJam schoot het er in. Ik herkende het meteen en ben direct gestopt, al had ik dat veel eerder moeten doen. Ik baaaaaalde verschrikkelijk, ik zou drie weken later namelijk ook meedoen aan de 12 km MudMasters met een team van de sportschool. Ik kon amper 20 minuutjes draven toen, en nu dit... Ik heb de fysio bezocht  en die heeft me lekker pijn gedaan. Met rust, matigen en weer vertrouwen krijgen ben ik gelukkig gestart op 9 maart in de Haarlemmermeerpolder.
12 km hel.
Alle obstakels geprobeerd, er 2 of 3 niet gehaald, de rest wel! Al krampend proberen hard te lopen lukt niet, sjokken wel, en als je al spierpijn hebt tijdens het rennen, weet je wat je nog te wachten staat de dagen erna :P
S P I E R P I J N !
Kon niet zo heel veel meer. De kuitblessure was niet meer terugggekeerd, maar nu zat er ergens een peesplaat vast in mijn bovenbeen. Drie dagen later een rustig loopje met veel pijn, dus weer naar de fysio, twee weken later pijnvrij, in de tussentijd wel rustige loopjes gedaan. Ik kon eind maart weer lekker verder trainen, met nog zo'n 8 weken te gaan moest ik aardig aan de slag!
Ik ben op afstand gaan trainen, en 1x interval per week (ook daar heeft de Looptijden app een schema voor, ik hoefde alleen maar braaf te doen wat de meneer in mijn oor zei :-)). Toen ik voor de 7 km ging, hoefde ik tijdens één loopje maar 1x te pauzeren en pas na 3.5 km (honderd meter wandelen), ik was zooooooooo trots op mij!

Op een gegeven moment ben ik de bossen in gegaan, wat was dat heerlijk! App aan, geluid uit, en alleen maar genieten! Als ik dan thuis de tijden bekeek, werd ik daar niet echt sneller van, maar wat was het mooi en lekker!
De laatste maand ben ik elke week 1 km verder gaan lopen, de eerste keer 9 km was ik kapot, die laatste km had ik pap in de pootjes, pfffffffffffffffffffffffffffffft. De eerste keer dat ik 10 km rende, had ik een mooie route geplot, waaide het zo hard dat de regen van rechts kwam en ging ik als een trein. De eerste 5 km aan één stuk door gelopen, geen pauze, mijn God, dat ik dat kon! Daarna nog 3x even een stukje gewandeld en weer verder. Ik was ERG gelukkig daarna, dit ging een week later, tijdens LoopLeeuwarden helemaal goedkomen. Al mijn trainingen waren nagenoeg zonder support, zonder publiek, zonder veel andere lopers, dat zou in Leeuwarden wel anders zijn en ook dat sleept je er doorheen.

DE DAG was ik erg zenuwachtig! Wie gaat er nu na netto 3 maanden trainen 10 km rennen? Waarom niet gewoon eerst 5? *Zucht*
Ja, ik hou wel van een uitdaging.
Goed geslapen, goed ontbijt, dextro's mee, app aan, smartphone om, startnummer opgespeld en naar de start. Met vele anderen wachten op het startschot. Nog even rekken en strekken en gáán.
Verstand op nul, blik op oneindig, iemand in het vizier houden die net zo hard lijkt te gaan als jij. Ondertussen ook genieten van de omgeving in je geboortestad, van je vrienden die je als een idioot staan aan te moedigen haha, van het feit dat zelfs ik iemand inhaal en niet helemaal als laatste loop :)
Het is warm weer, de warmste dag van het jaar tot dan toe. De eerste drinkpost is na 2.5 km pas, ik kan me er wel heen kíjken, zo'n dorst al! Snel drinken en door. De 5.5 km loop ik aan één stuk en dan even een stukje snel wandelen voor ik weer verder ga. Over het gehele parcours staan supporters die je aanmoedigen en je er doorheen slepen, ik heb ze echt wel nodig! Elke drinkpost wordt benut, en sponzen leeggeknepen in mijn nek, heerlijk! 'k Heb het zwaar en het gemiddelde tempo gaat wat naar beneden, de eerste vijf km gingen (voor mijn doen) vrij vlot dus ik heb speling en ik neem het ook! Mijn streven is binnen 5 kwartier te finishen. Bijna op het eind lijkt het of je er bent (naar rechts is de finish), maar het officiële parcours is naar links en nog "even" door de binnenstad. Ik ben stuk maar ik moet nog minstens 2 km. Mijn dextro's zijn ook al op :-(. Op karakter dan maar! Als ik dan ein-de-lijk de Groeneweg op draai, zie ik in de verte de Oldehove al staan. Rechts van mij hoor ik mijn luid joelende vrienden alweer staan, geweldige boost :P Klok staat bijna op half 4. Ik ben een paar minuten na het startschot over de startlijn gegaan dus ik moet wel een béétje opschieten nu. Er staat hier meer publiek die je aanmoedigd: "Niet opgeven nu, doorgaan, je bent er bijna!"
Ik zie husband staan, ik hoor mijn naam via de speakers (dat is echt weird!) en hoor dat de wedstrijdklok op 1.14.46 staat. Ik ga het halen! Mijn netto tijd gaat onder de 1:15 worden!!! Nog een kleine versnelling en dan is het klaar. De brutotijd is 1:15:12, netto 1:13:44. Ik had nog 76 seconden over :P
Het eerste wat ik denk is: "Dat viel best mee." :-D Ik neem mijn medaille in ontvangst, het flesje drinken en dan val ik dramatisch mijn echtgenoot in de armen.
Nee, dat laatste is niet waar, haha, met mijn geurend zweetlijf, ieuw! :P Lekker gezeten en wat gegeten en rustig aan naar mijn ouders' huis, douchen en terug naar huis.
Wat een geweldige dag en geweldige sfeer. De volgende ochtend dacht ik: "Wanneer mag ik weer?"

Kraamverzorgende

Je hebt ze in alle soorten en maten, onze hulp bij nacht en ontij, onze ogen en oren!

Ik kan niet zonder ze.

Heeeeel soms ook niet met ze (het hoeft niet met iederéén te klikken :-)), maar onmisbaar zijn ze wel.

De kraamverzorgenden.

Soms worden ze 'kraamhulp' genoemd, maar daar doe je hen mee tekort.

Ze helpen, maar observeren, activeren, assisteren, registreren, notuleren (bevallingsverslag schrijven met bloed aan je handschoen doe ik toch liever niet) en motiveren nog veel vaker.

Niet alleen de barende en haar partner tijdens een bevalling, maar ook de verloskundige die al uren in rare houdingen zit mee te puffen en de persen.

Ook een troostend gebaar van haar, omdat je wel kan janken van de spanning na een heel spannende bevalling, kan zoveel betekenen.

Een kopje thee en een beschuit met muizen als we na gedane arbeid even samen de bevalling doornemen, of nog even kletsen over koetjes en kalfjes. In de nacht, en later als de wereld ontwaakt en de pasgeborene veilig bij moeder ligt, komen de verhalen los. Soms hilarisch, soms heel privé maar altijd echt.

Als de bevalling anders verloopt dan gehoopt en er moet toch een ritje ziekenhuis komen, dan zorgt zij ervoor dat moeders wat kleren aan trekt, dat het bed wordt afgehaald en weer opgemaakt wordt achtergelaten en dat de wasmachine draait. Dat is toch iets fijner thuiskomen voor de nieuwbakken vader en moeder!

We zien regelmatig dezelfde kraamverzorgenden en dat werkt erg prettig; je weet wat je aan elkaar hebt en je weet van elkaar hoe je werkt. Wij hebben het zelfs zó luxe, dat één van onze praktijkassistentes ook als kraamverzorgende werkt! Wij bevragen haar als nodig en zij ons, een nauwere samenwerking is bijna niet mogelijk.

Tijdens de kraamperiode (die feitelijk in gaat ná de geboorte van de placenta) komen we eerst elke dag en daarna om de dag bij de kraamvrouw en -heer thuis op visite.

Het voelt als een visite doordat ik regelmatig verwend worden met thee, koffie of water en af en toe wat lekkers.

Beschuit met muisjes eten is en blijft overigens een hele kunst. Vaak staat de kraamverzorgende de muisjes na het bezoek uit het tapijt te plukken. Als ik het zit te eten, bij een huis met laminaat, hoor je steevast TIK...Tik... tiktiktiktikkkk... Een muis die stuitert, als stagiaire hoorde ik dat met schaamrood op de kaken aan, maar nu zonder blikken of blozen, het is gewoon niet netjes te eten.

Tijdens de kraamvisite bespreken we samen met de ouders de controles en eventuele ongerustheden. Wetende dat je haar niet in twijfel hoeft te trekken omdat je al zo vaak samenwerkt is heerlijk! Een niet pluis gevoel naar elkaar uitspreken en als nodig actie ondernemen. Bij de deur nog even kletsen over koetjes en kalfjes.

Als het nodig is haar even alléén te spreken, dan weten we dat een bepaalde blik of woord al genoeg is om haar even mee naar de auto te laten lopen om toch even te praten over het een en ander.

Mijn manco is dat ik heel slecht ben in namen onthouden. Ik heb jarenlang geoefend op de namen van de kraamverzorgenden, maar het gaat nog niet heel vlot. Ik heb dat gen gewoon niet! Natuurlijk zijn daar trucjes voor; kijken in het kraamdossier of haar naam er staat, even snel vragen aan de kraamvrouw hoe ze ook weer heet als ze even de kamer uit is en als dat niet werkt? Toch maar weer vragen...

Meiden, ook al onthoud ik jullie namen niet altijd, dat maakt de waardering niet minder!

B E D A N K T!

Die keer dat...

... mijn collega werd gebeld door een meneer van niet nederlandse afkomst wiens vrouw 42 weken zwanger was van de hun 5e kindje. Ze moest eigenlijk in het ziekenhuis bevallen, de inleiding stond gepland voor die ochtend, maar er waren weeën. Collega toch even gegaan als service, 3 cm ontsluiting en doorgestuurd naar het ziekenhuis. Duidelijk gevraagd of ze met de eigen auto die kant op gingen en het antwoord was positief. Een uur later belt hij weer, er is nog geen auto. Meneer dacht dat mijn collega een auto geregeld had. Nogmaals duidelijk uitgelegd dat ze zelf met de auto moeten gaan. Meneer gaat iemand bellen. Echter vlot na dat belletje wordt ze weer gebeld, er is sprake van bloedverlies. Mijn collega springt in de auto en wanneer ze een kwartiertje later aankomt, ziet ze mevrouw stralend op de bank liggen met een mooie roze baby op haar buik, die lekker de wereld in kijkt.De baby ligt heerlijk in de dekens. Wanneer mijn collega onder de dekens kijkt om de baby af te navelen, blijkt de placenta ook al geboren te zijn, netjes op een matje die meneer onder haar billen heeft geschoven. Dit was hun vijfde kindje en in het land van herkomst had meneer nooit de andere vier geboren zien worden. Hij was de rust zelve en toen baby het even niet deed toen ie geboren werd, zei hij “Ik gaf hem een klapje en toen ging ie huilen”. Hij vertelde dit met met glunderende ogen. Wat waren ze trots op deze onverwachte snelle thuisbevalling!

... een barende fel tegen de baarkruk was, of überhaupt verticale bevallingen, omdat ze dat in Afrika deden en zij gewoon op haar rug in bed ging. Haar lijf bepaalde anders, ze kon niets anders dan staan naast het bed. Zo heeft zij ook haar eerste boreling ter wereld geperst. Ik heb haar er nog mee geplaagd, uiteraard! ;-)

... tien minuten nadat mw belde dat haar vliezen gebroken waren (maar er nog geen weeën waren) haar man belde dat hij haartjes zag. Ik reed heul snel en was er binnen 10 minuten. Onderwijl meneer instruerend (niet hands free) en minstens 50 km te hard door de bebouwde kom scheurend. Meneer riep zelfs een keer “Rij maar door rood!!!”. Dat nooit. Ik was 30 seconden te laat en de baby huilde gelukkig keihard toen ie eruit kwam :)

... ik een kraamvrouw op de PAAZ moest bezoeken met een post partum psychose. Dat is zó surrealistisch en erg indrukwekkend, ‘k hoop dat dat de enige keer zal zijn!

... ik al anderhalf uur in kleermakerszit bij een baarkruk bevalling zat, het vorderde langzaam maar zeker, en tóch te laat was met handschoenen aantrekken. Hoe krijg je het voor elkaar!?

... collega me belde om alvast naar een barende te gaan omdat het op mijn route naar het spreekuur lag en zij langer nodig had om uit een overleg in het ziekenhuis te komen, het zou zo’n vaart niet lopen aangezien ze een paar uur daarvoor 2 cm ontsluiting en nog geen sterke weeën had. Ik hoorde bij aankomst denderende persdrang, maar zij hoorden de bel, mijn geklop en de telefoon niet. Sta je daar bepakt en bezakt bijna een ruit in te tikken. Toen meneer eindelijk de deur opendeed en ik de trap op rende was er al bijna een mooi koppie geboren. Ook dit kindje met blote handen maar opgevangen (meer hoefde ik niet te doen haha).

... ik al 39 uur wakker en werkende was en nog naar huis ging rijden, 50 minuten verderop. Dat was een slecht idee. Nooit doen...

...er 3 kindjes binnen 7 uur zijn geboren, allen thuis, allen ‘s nachts :P

... ik als ‘dank je wel’ van een kraamvrouw wiens bevalling ik had begeleid geen bos bloemen of Merci chocolade kreeg, maar een gezellig uitje met zijn vieren (eigenlijk 5, baby meetellende) naar de McDonalds (en LEKKER dat het was)! We hadden heel wat bekijks; de ster van de middag was haar mooie zoon!

... het persen thuis niet opschoot en ik de barende (met persdrang) in mijn auto naar het ziekenhuis 20 minuten verderop bracht. Mijn auto bij de hoofdingang neergegooid, rolstoel gepakt en al puffend en persend richting de verloskamers gerend. Het hobbelige autoritje had zijn werk leuk gedaan, want het kindje kwam gelukkig alsnog vlot ter wereld. Na gedane aanmoedigingen mijnerzijds vond ik een mooie bon onder mijn ruitenwisser; ik mocht daar niet parkeren, de bon was uitgeschreven 2 minuten nádat baby was geboren. Aangezien ik dus een geweldig verhaal had te vertellen, heb ik de bon aangevochten en na wat heen en weer geschrijf werd het sanctiebedrag op 0 euro gezet. Ik was fout en stout, maar hoefde niet te betalen :-D

Soms gaat het mis...

29 aug 2007 - Verloskunde is soms verlieskunde...

Vers van school had ik precies na vier weken verloskundige te zijn mijn eerste verlies te pakken. Niet vermijdbaar, niet verwijtbaar maar oh zo'n verdrietige ervaring, met een inpact van heb ik jou daar, óók voor mij... Een zo goed als levenloos kindje, ontzettend gewenst, waar iedereen voor heeft gevochten en die het als door een godswonder na 2 uur reanimeren wèl heeft gehaald. Maar hoe... Onzekere toekomst, wachtend op de dood eigenlijk. Een maand later krijg ik een telefoontje; veel bloed, veel pijn, iets meer dan vijf maanden zwanger. Dan gaan echt alle alarmbellen af en zorg je dat je er heen raced. Ik was in de buurt en na vijf minuten stormde ik binnen. Het was op dat moment een aflopende zaak, dat wist ik. Tegen de ouders zei ik dat het erom spande en zij wisten heel goed wat ik daarmee bedoelde. De ambulance was er vrij vlot, ook de trauma helicopter landde vlakbij. Het mocht niet baten, bij aankomst in het ziekenhuis was het kindje in de buik overleden. Verlies nummer 2, en wederom ook voor mij weer een tijd van verwerken, praten, huilen, domme grapjes maken (112-meldkamer: "Start de heli maar vast, Marianne aan de lijn"), lachen (ooit een heli in iemands achtertuin zien landen? ERG bijzonder, vooral de blikken van de bewoners) alles een plaatsje geven. Er emotioneel en praktisch zijn voor deze mensen, een mooi, klein, fijn maar dood meisje bewonderen, mijn eigen gevoelens en verdriet op een tweede plaats zetten. Want ook al waren het niet míjn kinderen, dit raakt je als mens in je ziel, en twee keer in één maand is meer dan genoeg om te kunnen handlen.

Update 2014.
Het kindje van de eerste alinea is goed terecht gekomen. Het meisje mocht mee naar huis en begon meer alerter te worden, ging steeds beter aan de borst drinken. Drie maanden na de bevalling heb ik de moeder gebeld en de kinderartsen zagen geen abnormale bevindingen, ze ontwikkelde zich prima. Een jaar of drie na die bevalling kwam ik één van de verloskundigen van die praktijk tegen. Er bleken totaal geen restverschijnselen te zijn tot dan toe! Een groter wonder kan ik me niet voorstellen!

Koningsdag 2014

De allereerste Koningsdag ever en wie had er weekenddienst? :D 
Ondergetekende :P 
Ik heb vaak op KoningINNEdag gewerkt en het had altijd wel wat, ik hecht er niet zo heel 
veel waarde en het is me meestal toch te druk in het oranjegedruis in het centrum. 
Twee jaar geleden had ik een ochtend spreekuur met onze stagiaire (nu onze vaste 
waarneemster). Allebei in het oranje, onze oranje assistente had oranje versierselen voor 
ons meegenomen en zo gingen we onze consulten toen. 
Als je dan toch moet werken op zo’n dag... 

Vandaag dus de eerste Koningsdag. De voorbereidingen begonnen een week geleden al, 
want Wat Trek Ik Aan. Op een gewone dag geen probleem, maar ik wilde toch iets 
oranjerigs doen en zo geschieden. Zeeman was royaal (haha) voorzien van t-shirts en bij 
de drogist vond ik oranje nagellak. Oranje haarspeldjes had ik nog in voorraad, en zo 
komen die toch ook eens per jaar van pas! 
Gisteravond uitbereid de nageltjes gelakt. Ik vind zo’n felle kleur eigenlijk niet kunnen 
als verloskundige, niet superprofessioneel als je geen nagelstyliste bent of manicures 
uitvoert :P Vooruit, het is een speciale dag dus dit weekend mag het! 
Als je dan toch moet werken op zo’n dag XD 

De nacht is rustig geweest en vanmorgen begon de pret met kraamvisites. Op de valreep 
heb ik nog een oranje glitterpen met sinaasappelgeur (ja echt... aan mijn leeftijd zal het 
niet liggen) van tafel meegegrist en op pad! Er waren geen oranje moeders, een enkele 
vader en veel broertjes en zusjes die meededen met het Koningsdaggebeuren! Een 
enkeling had de tv aan en zo kon ik even een beetje mee kijken met wat er verder in 
Nederland gebeurde. De kraamverzorgsters hadden her en der een oranje accentje bij het 
verder wit-paarse ;-) uniform. Het was een dienst als alle anderen, maar toch ook weer 
niet. Iets feestelijker dan anders! 

Ikzelf heb er verder weinig van gezien, het lokale winkelcentrum was nagenoeg 
uitgestorven vanmiddag, het stadscentrum was druk. Te druk om met spoed binnen een 
kwartier in mijn auto bij een zwangere te zijn, dus dat heb ik overgeslagen. De 
oranjetompoucen, -soesjes, -koeken en -snoep heb ik heel dapper allemaal laten liggen. 
Evenals de oranjebitter, tijdens mijn diensten geen druppel, dan ben ik de opperBOB 
haha. 
Oké, een zak snackworteltjes heb ik meegenomen, die is ook oranje :-)

"Help! Mijn vrouw is verloskundige!"

Toen ik mijn man leerde kennen, werkte ik al wat jaartjes in de verloskunde. Een
waarnemend verloskundige die her en der inviel als er een zwangere verloskundige was,
of tijdens vakantietijd, of gewoon als aanvulling van het vaste team.
Dat betekende dat ik meestal niet in onze woonplaats werkte.
Dat betekende dus ook dat ik elke paar dagen geheel bepakt en bezakt met de meest
exotische tassen en paperassen de auto inlaadde en weer voor een nacht of wat vertrok
naar waar ik nodig was.
Mensen vroegen me wel eens of ik “alweer op vakantie ging” als ik weer stond de hijsen
met koffers en wat dies meer zij. Er werd meewarrig met het hoofd geschud als ik
antwoorde “Nee, ik ga aan het werk”.
“Het arme ding...” Je zag het ze denken.

Dat betekende tevens elke keer weer afscheid nemen van mijn lieve echtgenoot, maar ook
heel romantisch aftellen naar het moment dat we weer samen waren. En ja, dat begon al
direct bij aankomst bij mijn logeeradres (variërend van een hoogslaper op de praktijk, tot
een anti-kraak villa): “Nog 22 uurtjes dan zijn we weer samen.” En het record “Nog 10
nachtjes slapen en dan kan ik weer naar huis rijden”.
Dat laatste hebben we overbrugt door hem een weekendje naar mijn logeerplek te laten
komen; het huis van mijn collega die twee weken Amerika deed. Ik had geen dienst, maar
was achterwacht, dat betekent dat ik gebeld zou worden als mijn collega al met een
bevalling bezig was en er ging nog iemand bevallen. En ach ja, hoe druk kon het worden?
Nou, ik kan je vertellen, man’s bezoek was kort en krachtig. Ik mocht ‘s ochtends vroeg
aan de bak :)
“Het arme ding...” Je zag het hem denken.

Sinds eind 2011 werk ik heerlijk in mijn eigen woonplaats! Wat een verademing! Dienst
‘doen’ vanuit je eigen bedje! Geen logeerpartijen, niet de tassen in- en uitpakken, geen 3x
afscheid nemen per week!
Sindsdien weet mijn man hoe het is als er een drukke dienst is, dat we niets kunnen
afspreken als ik dienst heb, dat we niet een eind kunnen wandelen in het bos tijdens een
weekenddienst en dat ik soms, als zijn heerlijk bereide maaltijd voor mijn neus staat, nog
net een hap naar binnen werkt en al kauwend als een haas op pad moet.
Een onrustige dienst met veel nachtelijke uitstapjes resulteert bij hem ook meestal in een
gebroken nacht; zo’n vrouw die er het ene moment wel is als je even wakker wordt, en
het andere moment weer de benen heeft genomen, je zou om minder slaapgebrek krijgen.
En als ik dan weer terug ben, wil ik soms ook mijn verhaal kwijt over een bevalling of
een spannend moment. Als dat dan tegen een slaapdronken echtgenoot is die wat
mompelt als antwoord, dan is dat helemaal niet erg.
Morgen vertel ik het nog wel een keer :)
En nog een keer.
En nog... you get it...

"Hoe hou je het vol?"

“Hoe hou je het vol? Ik zou het niet kunnen!”

Soms hou ik het ook bijna niet vol, alleen ik heb geen keuze. Als de diensttelefoon gaat moet je opnemen, als iemand bang is, stel je gerust, ook al is het twee uur ‘s nachts en was je nèt weggedommeld na een fijne bevalling ‘s avonds laat. Als iemand het kindje minder voelt bewegen dan ga je erheen of spreek je af op de praktijk. 

Je moet.

Ik roep wel eens “had ik maar een ander vak moeten leren”. Nu is dit mijn tweede “vak” al, dus dat excuus gaat voor mij niet meer op :)

Tuurlijk is het heftig om na 24 uur wakker te zijn geweest naar de volgende barende te gaan. Je bent zó moe, maar je moet! Het is even vijf minuten mokken en dan hop, gaan! En bij aankomst zie je dan een barende zo mooi rustig de weeën opvangen, rode koontjes op de wangen, volledig in zichzelf gekeerd. De aanstaande vader die een beetje zenuwachtig rondloopt, je eten, drinken en hulp aanbiedt, alles om maar wat om handen te hebben. Meestal zeg ik dat zijn plaats naast haar is, je hoeft niets te doen. Je bent er, dat is voldoende. Ik red me wel, ik blijf bij jullie en ik heb zin in een fijne nacht met een nieuw wereldwondertje!

Ik observeer haar en de weeën. Hoef haar niet te vertellen hoe het beter kan, want ze doet het perfect, en dat voor een eerste keer! Ik check of het matras beschermd is tegen vruchtwater. Rustig aan vertel ik haar na een tijdje dat ik graag even het hartje wil horen en kijken hoeveel ontsluiting er is. In haar tempo komt ze even omdraaien en mag ik mijn koude (sorry!!!) handen op haar buik leggen. Mooi kindje met een prachtige hartslag. Ik vraag haar of ze eerder een inwendig onderzoek heeft gehad en ze zegt van niet. Ik leg rustig tussen de weeën uit wat ik ga doen en ze doet het fantastisch. Bij observatie van de weeën en na het uitvragen over wanneer de weeën ongeveer begonnen zijn heb ik in mijn hoofd al een gokje gemaakt van het aantal centimeters ontsluiting.

Ze heeft volledige ontsluiting, die zag ik zelfs niet aankomen! En zij ook niet! De vliezen zijn nog niet gebroken en dat laat ik nog even zo. Ik voel dat het hoofdje nog wat hoog in het bekken zit, en ook kan ik door de vliezen heen voelen of baby naar links of naar rechts kijkt, stiekum voel ik ook wat haartjes! Ik gooi een extra matje onder haar billen voor het geval de vliezen spontaan breken en zo een zwembad veroorzaakt. Ik haal mijn verlostas uit de auto. Een groot oranje geval van zo tegen de 15 kg, ook de diensttas slinger ik over mijn schouder. De kraamverzorgende wordt erbij geroepen en zij is er binnen een half uur. Ondertussen zijn de weeën heftiger geworden, zijn de kruiken klaar, de kleertjes opgewarmd en de warme doeken onder handbereik voor een warm welkom van dit kindje. Ik besluit de vliezen te breken en er komt een hele plens, extra blij met de extra matjes op bed. Het wachten is nu op persdrang, het kindje is gelukkig al wat gezakt na het breken van de vliezen. Het moet nóg verder komen om de heftige persdrang op te wekken (hoofdje duwt dan op het onderste deel van de darm, dat geeft een heftig poepgevoel). Na een uur voelt ze het al wat en drukt rustig een beetje mee. Na nog een half uur voel ik dat het kindje zover is gedaald dat we bijna de haren al kunnen zien! Met een geweldige kracht beginnen we aan de “uitdrijving”, het actief mee persen. Na iedere perswee luister ik naar de hartslag, en die blijft stabiel. Ik leg wel uit dat het helemaal normaal is dat een hartslag eens 10 minuten maar 80 slagen per minuut is (normaal is 120-160 per minuut); de schedelbeenderen schuiven wat over elkaar en daar kan babietje een beetje van schrikken. Dit is volkomen normaal en ik neem geen risico’s. Als ik niet schrik, hoeven zij dat ook niet! 

Als er al een flink stuk van het hoofdje te zien is, komt de huid van het perineum erg op spanning te staan, dit geeft een branderig gevoel en om te zorgen dat de huid daar goed doorbloed blijft, zorgt de kraamverzorgende voor hete washanden die we af en aan tegen het perineum aanhouden. Het hoofdje ‘staat’ en zakt niet meer terug, het heftigste stukje van het persen, maar na nog vier weeën (binnen drie kwartier na start persen!) is het dan zover en wordt er een mooi, heerlijk schreeuwend, warm en nat mensje geboren! Even maak ik haar wat schoon met de warme doeken en dan lekker op de blote huid van de nieuwbakken moeder. De kraamverzorgende maakt ondertussen foto’s en samen bouwen we een dammetje van kraamverband omdat er een flinke plens vruchtwater na de baby nog komt. De placenta volgt zonder toeters en bellen en ook hoeft er niet gehecht te worden! (Lang leven de hete washanden :-). Na de nodige administratie, foto’s, thee, beschuit met muisjes, opruim-, schoonmaak- en inpakwerkzaamheden neem ik na bijna 2 uur afscheid van het stralende gezinnetje, de kraamverzorgende blijft nog even. 

En dáárom hou ik het dus vol!

Een "gemiddelde" dag

Ik krijg regelmatig de vraag hoe een gemiddelde dag eruit ziet. Ik geef ook steevast hetzelfde antwoord: “Er is geen gemiddelde dag voor een verloskundige”. Het is rennen of stilstaan, er lijkt soms geen middenweg te bestaan. Tijden en personen zijn fictief, de beschreven situaties niet!

Om kwart over 7 sta ik op omdat mijn spreekuur om half 9 begint. Bij binnenkomst heeft een van onze assistente alles klaargezet voor het spreekuur. Pc’s staan aan, koffie en thee staat in de wachtkamer en mijn thermoskan staat te dampen met daarnaast een keuze aan thee. Het spreekuur loopt voorspoedig met hier en daar een traan, maar gelukkig ook veel gelach. 

Om 10.40 krijg ik een telefoontje in de spreekkamer, het is mijn collega, het enige wat ik kan verstaan is “slecht kind”, “ambulance komt” en een adres. Ik heb nèt iemand voor me zitten en wilde net beginnen. Ik zeg door de telefoon “ik kom eraan”, zeg tegen de zwangere “ik moet NU weg”, pak mijn tas, zeg tijdens mijn run langs de assistente dat ze een andere collega moet bellen om het spreekuur over te nemen. Ik sprint naar buiten naar mijn auto terwijl ik mijn jas aandoe.

WAAR IS MIJN AUTO?!

!@#$% (gecensureerd) Ik ben op de fiets!

Het zij zo, fiets van het slot en RACEN, het is dichtbij alleen weet ik even niet meer of ik naar links of rechts moet. Het regent en ik gok op rechts. Fietsen als een dolle, pijn in mijn longen en de verkeerde kant op gefiets. Keren en NOG harder gaan. Vanuit de wachtkamer moet het een fraai gezicht zijn geweest, wapperende jas en een verregende verloskundige 2x hijgend en rood aangelopen langs zien komen.

Ik bel aan en er gebeurt niets. Allerlei scenario’s gaan door mijn hoofd. Ik bel collega, maar ze neemt niet op. Wat gebeurt er daar toch?!

Ze belt een paar seconden later terug en ik hoor een geweldig gehuil op de achtergrond. Ik ben altijd blij met huilende kindjes als ze net geboren zijn, maar op dat moment kon ik wel juichen! Alles was onder controle, ze had me gebeld omdat ik op de praktijk en dus dichtbij was. Alle verloskundigen zijn opgeleid om in deze situatie zelfstandig te kunnen handelen en dat heeft collega dan ook geweldig gedaan! 

Ik ben iets rustiger weer terug gefietst naar de praktijk en bij terugkomst zat mijn achter gelaten zwangere ontspannen een vers kopje thee te drinken.

De rest van de dag bedacht ik me dat ik toch maar eens op de spinningfiets in de sportschool moest... En zo geschiedde :-)