Ik krijg regelmatig de vraag hoe een gemiddelde dag eruit ziet. Ik geef ook steevast hetzelfde antwoord: “Er is geen gemiddelde dag voor een verloskundige”. Het is rennen of stilstaan, er lijkt soms geen middenweg te bestaan. Tijden en personen zijn fictief, de beschreven situaties niet!
Om kwart over 7 sta ik op omdat mijn spreekuur om half 9 begint. Bij binnenkomst heeft een van onze assistente alles klaargezet voor het spreekuur. Pc’s staan aan, koffie en thee staat in de wachtkamer en mijn thermoskan staat te dampen met daarnaast een keuze aan thee. Het spreekuur loopt voorspoedig met hier en daar een traan, maar gelukkig ook veel gelach.
Om 10.40 krijg ik een telefoontje in de spreekkamer, het is mijn collega, het enige wat ik kan verstaan is “slecht kind”, “ambulance komt” en een adres. Ik heb nèt iemand voor me zitten en wilde net beginnen. Ik zeg door de telefoon “ik kom eraan”, zeg tegen de zwangere “ik moet NU weg”, pak mijn tas, zeg tijdens mijn run langs de assistente dat ze een andere collega moet bellen om het spreekuur over te nemen. Ik sprint naar buiten naar mijn auto terwijl ik mijn jas aandoe.
WAAR IS MIJN AUTO?!
!@#$% (gecensureerd) Ik ben op de fiets!
Het zij zo, fiets van het slot en RACEN, het is dichtbij alleen weet ik even niet meer of ik naar links of rechts moet. Het regent en ik gok op rechts. Fietsen als een dolle, pijn in mijn longen en de verkeerde kant op gefiets. Keren en NOG harder gaan. Vanuit de wachtkamer moet het een fraai gezicht zijn geweest, wapperende jas en een verregende verloskundige 2x hijgend en rood aangelopen langs zien komen.
Ik bel aan en er gebeurt niets. Allerlei scenario’s gaan door mijn hoofd. Ik bel collega, maar ze neemt niet op. Wat gebeurt er daar toch?!
Ze belt een paar seconden later terug en ik hoor een geweldig gehuil op de achtergrond. Ik ben altijd blij met huilende kindjes als ze net geboren zijn, maar op dat moment kon ik wel juichen! Alles was onder controle, ze had me gebeld omdat ik op de praktijk en dus dichtbij was. Alle verloskundigen zijn opgeleid om in deze situatie zelfstandig te kunnen handelen en dat heeft collega dan ook geweldig gedaan!
Ik ben iets rustiger weer terug gefietst naar de praktijk en bij terugkomst zat mijn achter gelaten zwangere ontspannen een vers kopje thee te drinken.
De rest van de dag bedacht ik me dat ik toch maar eens op de spinningfiets in de sportschool moest... En zo geschiedde :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten