"Hoe hou je het vol?"

“Hoe hou je het vol? Ik zou het niet kunnen!”

Soms hou ik het ook bijna niet vol, alleen ik heb geen keuze. Als de diensttelefoon gaat moet je opnemen, als iemand bang is, stel je gerust, ook al is het twee uur ‘s nachts en was je nèt weggedommeld na een fijne bevalling ‘s avonds laat. Als iemand het kindje minder voelt bewegen dan ga je erheen of spreek je af op de praktijk. 

Je moet.

Ik roep wel eens “had ik maar een ander vak moeten leren”. Nu is dit mijn tweede “vak” al, dus dat excuus gaat voor mij niet meer op :)

Tuurlijk is het heftig om na 24 uur wakker te zijn geweest naar de volgende barende te gaan. Je bent zó moe, maar je moet! Het is even vijf minuten mokken en dan hop, gaan! En bij aankomst zie je dan een barende zo mooi rustig de weeën opvangen, rode koontjes op de wangen, volledig in zichzelf gekeerd. De aanstaande vader die een beetje zenuwachtig rondloopt, je eten, drinken en hulp aanbiedt, alles om maar wat om handen te hebben. Meestal zeg ik dat zijn plaats naast haar is, je hoeft niets te doen. Je bent er, dat is voldoende. Ik red me wel, ik blijf bij jullie en ik heb zin in een fijne nacht met een nieuw wereldwondertje!

Ik observeer haar en de weeën. Hoef haar niet te vertellen hoe het beter kan, want ze doet het perfect, en dat voor een eerste keer! Ik check of het matras beschermd is tegen vruchtwater. Rustig aan vertel ik haar na een tijdje dat ik graag even het hartje wil horen en kijken hoeveel ontsluiting er is. In haar tempo komt ze even omdraaien en mag ik mijn koude (sorry!!!) handen op haar buik leggen. Mooi kindje met een prachtige hartslag. Ik vraag haar of ze eerder een inwendig onderzoek heeft gehad en ze zegt van niet. Ik leg rustig tussen de weeën uit wat ik ga doen en ze doet het fantastisch. Bij observatie van de weeën en na het uitvragen over wanneer de weeën ongeveer begonnen zijn heb ik in mijn hoofd al een gokje gemaakt van het aantal centimeters ontsluiting.

Ze heeft volledige ontsluiting, die zag ik zelfs niet aankomen! En zij ook niet! De vliezen zijn nog niet gebroken en dat laat ik nog even zo. Ik voel dat het hoofdje nog wat hoog in het bekken zit, en ook kan ik door de vliezen heen voelen of baby naar links of naar rechts kijkt, stiekum voel ik ook wat haartjes! Ik gooi een extra matje onder haar billen voor het geval de vliezen spontaan breken en zo een zwembad veroorzaakt. Ik haal mijn verlostas uit de auto. Een groot oranje geval van zo tegen de 15 kg, ook de diensttas slinger ik over mijn schouder. De kraamverzorgende wordt erbij geroepen en zij is er binnen een half uur. Ondertussen zijn de weeën heftiger geworden, zijn de kruiken klaar, de kleertjes opgewarmd en de warme doeken onder handbereik voor een warm welkom van dit kindje. Ik besluit de vliezen te breken en er komt een hele plens, extra blij met de extra matjes op bed. Het wachten is nu op persdrang, het kindje is gelukkig al wat gezakt na het breken van de vliezen. Het moet nóg verder komen om de heftige persdrang op te wekken (hoofdje duwt dan op het onderste deel van de darm, dat geeft een heftig poepgevoel). Na een uur voelt ze het al wat en drukt rustig een beetje mee. Na nog een half uur voel ik dat het kindje zover is gedaald dat we bijna de haren al kunnen zien! Met een geweldige kracht beginnen we aan de “uitdrijving”, het actief mee persen. Na iedere perswee luister ik naar de hartslag, en die blijft stabiel. Ik leg wel uit dat het helemaal normaal is dat een hartslag eens 10 minuten maar 80 slagen per minuut is (normaal is 120-160 per minuut); de schedelbeenderen schuiven wat over elkaar en daar kan babietje een beetje van schrikken. Dit is volkomen normaal en ik neem geen risico’s. Als ik niet schrik, hoeven zij dat ook niet! 

Als er al een flink stuk van het hoofdje te zien is, komt de huid van het perineum erg op spanning te staan, dit geeft een branderig gevoel en om te zorgen dat de huid daar goed doorbloed blijft, zorgt de kraamverzorgende voor hete washanden die we af en aan tegen het perineum aanhouden. Het hoofdje ‘staat’ en zakt niet meer terug, het heftigste stukje van het persen, maar na nog vier weeën (binnen drie kwartier na start persen!) is het dan zover en wordt er een mooi, heerlijk schreeuwend, warm en nat mensje geboren! Even maak ik haar wat schoon met de warme doeken en dan lekker op de blote huid van de nieuwbakken moeder. De kraamverzorgende maakt ondertussen foto’s en samen bouwen we een dammetje van kraamverband omdat er een flinke plens vruchtwater na de baby nog komt. De placenta volgt zonder toeters en bellen en ook hoeft er niet gehecht te worden! (Lang leven de hete washanden :-). Na de nodige administratie, foto’s, thee, beschuit met muisjes, opruim-, schoonmaak- en inpakwerkzaamheden neem ik na bijna 2 uur afscheid van het stralende gezinnetje, de kraamverzorgende blijft nog even. 

En dáárom hou ik het dus vol!