"Help! Mijn vrouw is verloskundige!"

Toen ik mijn man leerde kennen, werkte ik al wat jaartjes in de verloskunde. Een
waarnemend verloskundige die her en der inviel als er een zwangere verloskundige was,
of tijdens vakantietijd, of gewoon als aanvulling van het vaste team.
Dat betekende dat ik meestal niet in onze woonplaats werkte.
Dat betekende dus ook dat ik elke paar dagen geheel bepakt en bezakt met de meest
exotische tassen en paperassen de auto inlaadde en weer voor een nacht of wat vertrok
naar waar ik nodig was.
Mensen vroegen me wel eens of ik “alweer op vakantie ging” als ik weer stond de hijsen
met koffers en wat dies meer zij. Er werd meewarrig met het hoofd geschud als ik
antwoorde “Nee, ik ga aan het werk”.
“Het arme ding...” Je zag het ze denken.

Dat betekende tevens elke keer weer afscheid nemen van mijn lieve echtgenoot, maar ook
heel romantisch aftellen naar het moment dat we weer samen waren. En ja, dat begon al
direct bij aankomst bij mijn logeeradres (variërend van een hoogslaper op de praktijk, tot
een anti-kraak villa): “Nog 22 uurtjes dan zijn we weer samen.” En het record “Nog 10
nachtjes slapen en dan kan ik weer naar huis rijden”.
Dat laatste hebben we overbrugt door hem een weekendje naar mijn logeerplek te laten
komen; het huis van mijn collega die twee weken Amerika deed. Ik had geen dienst, maar
was achterwacht, dat betekent dat ik gebeld zou worden als mijn collega al met een
bevalling bezig was en er ging nog iemand bevallen. En ach ja, hoe druk kon het worden?
Nou, ik kan je vertellen, man’s bezoek was kort en krachtig. Ik mocht ‘s ochtends vroeg
aan de bak :)
“Het arme ding...” Je zag het hem denken.

Sinds eind 2011 werk ik heerlijk in mijn eigen woonplaats! Wat een verademing! Dienst
‘doen’ vanuit je eigen bedje! Geen logeerpartijen, niet de tassen in- en uitpakken, geen 3x
afscheid nemen per week!
Sindsdien weet mijn man hoe het is als er een drukke dienst is, dat we niets kunnen
afspreken als ik dienst heb, dat we niet een eind kunnen wandelen in het bos tijdens een
weekenddienst en dat ik soms, als zijn heerlijk bereide maaltijd voor mijn neus staat, nog
net een hap naar binnen werkt en al kauwend als een haas op pad moet.
Een onrustige dienst met veel nachtelijke uitstapjes resulteert bij hem ook meestal in een
gebroken nacht; zo’n vrouw die er het ene moment wel is als je even wakker wordt, en
het andere moment weer de benen heeft genomen, je zou om minder slaapgebrek krijgen.
En als ik dan weer terug ben, wil ik soms ook mijn verhaal kwijt over een bevalling of
een spannend moment. Als dat dan tegen een slaapdronken echtgenoot is die wat
mompelt als antwoord, dan is dat helemaal niet erg.
Morgen vertel ik het nog wel een keer :)
En nog een keer.
En nog... you get it...