Janne goes PT

In mijn vorige blog vertelde ik hoe ik met sporten begon: ik startte met groepslessen, maakte nieuwe vrienden en leerde zelfs m’n huidige echtgenoot kennen. Ik verloor zelfs 25 kilo. Toch train ik nu niet meer op dezelfde manier als toen.

Toch sloop mijn oude gedrag weer mijn leven in. Te beginnen met mijn eetgewoontes. Mijn man kreeg gezondheidsproblemen en voor mij leverde dat veel stress op. Ik durfde hem niet te veel alleen te laten en ging daardoor minder sporten. Gezond eten was ook even mijn prioriteit niet meer en langzamerhand veranderde mijn fitte lijf weer.

“Ik ben nu zo zwaar, die ene kilo meer of minder valt toch niet op.” vertelde ik mezelf als geruststelling. Ik stak mijn kop in het zand en ging door op dezelfde voet. Het vele sporten pakte ik na een tijdje weer op. Dat ging goed, ik deed het lekker veel. Nog steeds groepslessen en ik genoot ervan, maar op een gegeven moment werd het echt te gek met mijn gewicht. Na maanden stond ik weer op de weegschaal en schrok ik: bijna 120 kg.

Tijd om met mezelf aan de slag te gaan! Met hulp van een psycholoog en later ook een diëtiste lukte het me om de knop om te zetten. Mijn lichaam veranderde stukje bij beetje weer. Zowel lichamelijk als mentaal werd ik steeds fitter en sterker. Maar qua sporten raakte ik mijn motivatie kwijt. De groepslessen waren het niet meer voor mij en aan de fitnessapparaten had ik een hekel. Even had ik geen idee wat ik moest.

De oplossing lag in krachttraining. En in een personal trainer. Er liep er gewoon eentje bij mij in de sportschool en ik mocht hem zomaar alles vragen! Al snel was een introductiegesprek gepland en startte ik, na even slikken van de kosten, een personal training traject. En dat heb ik geweten… Ik dacht dat ik wel wat gewend was, maar dat viel tegen. Ik ben echt door de mangel gehaald, alle hoeken van de sportzaal gezien, op mijn muil gegaan (ja, ook letterlijk), her en der een traan gelaten maar ook veel gelachen. Ik werd gemeten en gewogen, we bekeken mijn eetpatroon en bespraken mijn doel.

De warming-up was soms op de loopband of crosstrainer, maar we gingen ook wel eens voetbalen. Scoren was niet makkelijk maar lekker opgewarmd raakte ik er wel van. Zwetend en hijgend als een werkpaard leerde ik in die weken ook om mijn energie tijdens de warming-up wat beter te verdelen. Want daarna begon het trainen pas echt…

De allereerste training was vrij heftig. Ik dacht een gesloten boek te zijn maar het was van mijn gezicht af te lezen dat ik de lat erg hoog legde en niet echt ontspannen kon trainen. Dat kreeg ik direct teruggekoppeld en dat was even schrikken. Ik had een doel voor ogen en ik was van plan dat te halen ook, dus nam alle tips ter harte. In de weken die volgden, ging er een wereld voor me open. De ene keer trainen met gewichten, dan weer trappentraining, werken met elastiek, touw, TRX of de kickfun bag.

Het was altijd zweten geblazen en mijn techniek werd gecorrigeerd waar nodig. “Blijven ademen” en “voor je kijken” waren de meeste gehoorde aanwijzingen. Doordat ik al veel groepslessen had gedaan, was het qua techniek best in orde. Er was altijd ruimte voor nóg meer verbetering; als ik het gewicht tijdens de squats iets meer op mijn hakken zette, voelde ik direct dat de bovenbenen nog meer moesten werken, daar werd ik sterk van! Soms voelde ik me wel bekeken, ik realiseerde me echter dat dat nodig was om het beste uit mezelf te halen en nóg sterker te worden. De eerste keer dat ik squats deed met mijn eigen lichaamsgewicht voelde ik me überstoer en megafit. Het zag er behoorlijk imposant uit en van de mannen in het krachthonk kreeg ik af en toe een thumbs up.

Tussen de sessies door ben ik minder cardio gaan doen en meer kracht. Onder andere met… jawel… ap-pa-ra-ten. Ik kwam er achter dat die helemaal niet zo vervelend zijn. Losse gewichten overigens ook niet. Het hielp dat ik leerde hoe ik ermee trainen moest en dat ik mezelf steeds meer een sporter voelde. Tegenwoordig geniet ik daar van en voel ik me heel badass als ik daarmee bezig ben.

Hoe al deze activiteiten uiteindelijk hebben geleid tot een start met hardlopen? Daar kom ik later op teru

In den beginne...

Ik ben nooit sportief geweest en altijd wat te zwaar.
Gymnastiek op school was verschrikkelijk, ik kon het niet, vond er niets aan en werd ook altijd als laatste gekozen. Ik heb wel even op sport gezeten, maar dat duurde nooit lang. Judo (vond ik eng en deed zeer) en turnen (heel onaardige leidster) en nog her en der wat clubjes. Ook in mijn tienerjaren zat ik liever met mijn neus in de boeken en was ik liever buiten met vriendinnetjes dan dat ik sportte. Ik zwom wel iedere vrijdagmiddag met mijn beste vriendin, al eindigde dat meestal ik heel veel geinen en keten aan de zwembadrand en jongens kijken ;-)
Mijn eerste serieuze poging was geboren uit noodzaak, omdat ik graag bij de landmacht wilde en je daar, met 0 conditie echt niet door de keuring heen kwam. Drie maanden aan en op de fitnessapparaten om vervolgens de selectie inderdaad niet te halen. Ik geloof dat ik nog een paar maanden donateur van de sportschool ben geweest, 'k heb er geen voet meer binnen gezet. Ik was toen 21.
Het wonder geschiedde toen ik 29 (!) was. Ik wilde 'iets' doen, niet om af te vallen, maar omdat ik voelde dat het er de tijd voor was. Voor mijn gezondheid, een sterker hart, een betere conditie en een lagere bloeddruk. Ik was ondertussen gestart met mijn opleiding tot verloskundige en we hadden elkaars bloeddruk gemeten. De mijne was hoog, op het randje zelfs, de docente maakte zich zorgen en raadde me aan naar de huisarts te gaan. Ook mijn rusthartslag was vrij hoog.

Ik had een sportschool in de buurt gevonden die me leuk leek en eerder genoemde vriendin wilde wel met me mee voor een proefles. We kwamen samen op RPM; een spinning groepsles van Les Mills, een wereldwijde aanbieder van groepslessen. En zo geschiedde. Ik dacht dat het niet zo moeilijk kon zijn, fietsen kan toch iedereen? Ik wilde me niet laten kennen en draaide als een malle aan de weerstandsknop. OEFFF, pittig! Maar opgeven? Nooit. Het resultaat was dat ik na drie kwartier náást de fiets zat met mijn hoofd tussen mijn knieën te hyperventileren. Je zou denken dat ik wel genezen was van RPM, maar nee, een week later zat ik er weer. Ik wist nu wat ik kon verwachten en heb me daar, qua weerstandsknop, ook naar gedragen :-).

Al gauw volgden er meer lessen die ik óók allemaal leuk vond. Steppen, bodyjam (dansen), bodypump (nog nooit zó'n spierpijn gehad!), bodycombat en de wat meer rustiger bodybalance. Een jaar later zat ik 5-6x per week in de sportschool en soms 2x per dag, ik versleet bij wijze van spreke iedere 3 maanden een paar sportschoenen.

Het heeft me ontzettend veel opgeleverd, en alles ten goede! Mijn bloeddruk is gezakt naar laagnormaal, mijn rustpols nam af met 20 slagen per minuut. Uiteindelijk ben ik ook afgevallen, omdat ik mijn lichaam en mezelf meer waardeerde en ik het waard was om het lijf te hebben dat past bij mijn gezondheid (minus 25 kg!). Ook zijn er leuke vriendschappen ontstaan en als klap op de vuurpijl heb ik, dankzij een jaarwisseling bij sportvrienden, ook mijn sportieve echtgenoot leren kennen!

Na jaren alleen groepslessen te hebben gevolgd had ik het wel een beetje gezien, ik wilde een andere uitdaging, maar daarover later een ander blog.

Never a dull moment ;)

Wij verlenen zorg aan alle zwangeren die bij ons onder zorg zijn, op de praktijk, thuis, daar waar 'onze' vrouwen zijn op het moment dat we nodig zijn, zowel tijdens de zwangerschap als tijdens de bevalling en in de kraamweek.

Heel soms zijn wij in den verre nodig! Tijdens een vakantie in het buitenland bijvoorbeeld...

Ik heb wel eens een telefoontje vanuit Abu Dhabi gehad, waar de zwangere, heel lief, ook nog rekening had gehouden met tijdsverschil en me niet 's nachts (Nederlandse tijd) wilde bellen. Dat had best gemogen!
Ook telefoontjes vanaf een camping in Frankrijk of een resort in Turkije komen voor.

Gelukkig zijn wij buiten de landsgrenzen te bereiken, al kunnen we (helaas ;)) niet langs komen.

Ooit zijn collega en ik erg druk geweest met een zwangere die ik zelfs nog niet eens op controle had ontmoet. Heel veel gebel en geregel door ons (gynaecoloog, huisartsenpost, apotheek, RIVM, met de zwangere) en de zwangere (alarmservice, dokter in het buitenland, etc). 

In verband met een ziek kindje in haar reisgezelschap, was het noodzakelijk dat onze zwangere binnen vier dagen een injectie kreeg. In het land van verblijf vond de dokter dat niet nodig, maar in Nederland geldt toch een ander beleid! Onze taak was het zoeken van de naam van het vaccin in een heel vreemde taal, zodat ze het daar wellicht alsnog kon krijgen. Bellen met het RIVM om te horen of zij de naam van de werkzame stof konden achterhalen (zoekt soms wat makkelijker in een vreemde taal), maar dat gaf geen oplossing. Ondertussen werd de terugreis van onze zwangere geregeld door de alarmservice en zorgden wij ervoor dat er een recept bij de HA-post klaar lag waarmee zij bij de apotheek in het ziekenhuis de injectievloeistof kon halen en weer terug naar de HA-post om deze te laten zetten. Door heen en weer gebel met het ziekenhuis was ons verzekerd dat de ziekenhuisapotheek te allen tijde een voorraad van het spul had.

Ik kreeg, toen onze zwangere anderhalve dag later bij de apotheek stond, een telefoontje. De assistente van de apotheker zei me me dat zij de vloeistof niet hadden en het minstens 24 uur duurde voor ze het kon krijgen. Aangezien het ondertussen een kwestie van uren was, werd dat wat te lang...
Er blijkt verschil te zijn tussen de apotheek in het ziekenhuis en de ziekenhuisapotheek. Weer wat geleerd.

Uiteindelijk heeft onze uitgereisde zwangere op tijd haar injectie gehad en konden ook wij gerust en heel wat bijgeleerd weer ademhalen.

Verloskunde; geen dag hetzelfde ;)

ps. Alle overeenkomsten met bestaande personen zullen door ons te allen tijde worden ontkent :P

De mooiste plek

Tijdens mijn laatste vakantie ben ik me af gaan vragen wat voor mij de mooiste plek is waar ik heb gesport. Ik sport nu zo'n 10 jaar en het begon de eerste 9 jaar met groepslessen in een zaal in de sportschool. Die zien er over het algemeen allemaal hetzelfde uit. Alleen de zo gewenste airco lijkt overal weer anders te zijn.

Ook al zijn de zalen vaak niet van elkaar te onderscheiden, de plek van de sportschool wel! Zo ben ik tijdens mijn stages voor mijn opleiding gewoon door gegaan met waar ik mee bezig was (bodyjam, bodybalance, enkele groepslessen van Les Mills). Als ik bij de lokale groepslessenaanbieder de situatie uitlegde van de reden van mijn komst aldaar (de stages duurden 8 weken), hoefde ik meestal ook geen inschrijfkosten te betalen. Als arm studentje was het dan gelukkig goed te doen.

Via een grote community van groepslessporters werd er wel eens het een en ander georganiseerd in Nederland en ook in Groot Britanië. Zo heb ik in Essex (nabij Londen) eens 12 uur in één weekend gesport voor het goede doel. Ik was kapot maar het was heel gezellig en super om iedereen die je online regelmatig 'spreekt' eens in het echt te zien. Dat weekend heb ik ook geleerd dat je, met een goede gids, Londen “makkelijk” in 5 uur kunt doen, als je bij elke highlight maar 5 minuten blijft kijken :-)

Op een gegeven moment was ik de groepslessen een beetje zat; ik wist wat er kwam en heel veel uitdaging zat er niet meer in. Toen ben ik rustig begonnen met hardlopen, eerst op de loopband en niet gauw daarna naar buiten. Ik had (in 2014) MudMasters in het verschiet, en enkele maanden later 10 kilometer hollen bij LoopLeeuwarden. Er moest dus nog wel wat gebeuren... van 0 ervaring hardlopen tot 10k in 4 maanden. Ja, ik hou wel van een uitdaging.

Tijdens een van mijn laatste weken voor de run ben ik het bos in gegaan. De paleistuinen bij paleis Het Loo in mijn woonplaats. PRACHTIG. En zonder een ren app op mijn telefoon of oortjes in waarop ik hoorde hoe hard ik ging en hoe hard ik 'moest' was het nóg meer genieten! Geen druk, geen gedram, gewoon rennen en genieten van de natuur, van de bosgeur, van een schichtig hertje, een eekhoorntje... En allemaal vlakbij!

Een maand of wat geleden heb ik en ander mooi stuk natuur om de hoek ontdekt, Het Leesten. Nóg meer variatie in landschap, van weide naar heide en van bos naar nog meer bomen. Hier zijn een paar kleine maar pittige klimmetjes en zeker als je holt voel je ze goed in de longen. Er zijn in ieder geval twee routes aangegeven van elk zo'n 5 kilometer, maar ik kies er meestal voor halverwege mijn eigen route te verzinnen. Wat meestal uitmondt in verdwalen èn genieten! Google maps is op een gegeven moment mijn beste vriend, ik ben niet zo'n held in navigeren op de zon, maan en/of sterren. Met voldoende drinken, wat eten en een extra batterijlader voor mijn mobiel mee vermaak ik me zo een hele middag! En elke keer als ik er weer kom ontdek ik weer wat nieuws! Is het geen beest, dan wel een nieuwe route, nieuw klimmetje-met-obstakel, nieuwe modderpoel en wat dies meer zij. Ondanks dat het vooral zondagmiddag stervensdruk is op de gratis parkeerplaats, merk je, eenmaal van de gebaande paden af, niets meer van drukte. Bij terugkomst kun je bij de kiosk bijkomen met iets te drinken of te eten, of je flesje water bijvullen. Gelukkig zijn er ook toiletten aanwezig :-)

Op vakantie vorige week hebben we onder andere een natuurgebied bezocht. We waren in de Verenigde Staten nabij Washington DC en hebben Great Falls Park bezocht. Met een woeste rivier met waterval als uitzicht, hebben we een route van zo'n 4 km gevolgd, veel klauteren, oneven paden, her en der wat modder, rotsen, vlak langs de afgrond bij de rivier. Ik dacht dat het 't perfecte plaatje zou zijn; hier kan ik me lekker uitleven met alles wat ik fijn vind en met dit uitzicht heb ik nog nooit gesport!

Maar er gebeurde niets 'in' mij, geen vonkje die mijn hart sneller deed kloppen (dat deed het kijken in de afgrond wel...), geen energiestoot die me voortstuwde alsof ik zweefde. Nope. Nothing. Nada. Noppes. Al heb ik erg genoten van alles, het was niet het mooiste plekje waar ik ooit heb gesport.

Aan de andere kant van de oceaan kwam het besef dat de mooiste plek om te sporten dat ik tot nu toe ken 'gewoon' bij mij om de hoek is; natuurgebied Het Leesten bij Apeldoorn, Gelderland!

Mudmasters 6k

Na wekenlange zenuwen was het 7 maart zover... Voor de tweede keer stond ik op het MudMasters terrein in de Haarlemmermeerpolder. Vorig jaar was het nogal... eh... heftig; 12 kilometer, niet goed voorbereid en nèt van een kuitblessure af. Omdat ik wilde weten of het toen aan mij of aan het parcours lag, ging ik dit keer voor de 6 kilometer. Tuurlijk wist ik het antwoord op de gestelde vraag wel hoor ;-), maar liever een goede 6k, dan een beroerde 12k. 

Hoewel de meeste aandacht uit gaat naar de bikkels van de 18k Alpha's, de eerste startgroep die gaat voor tijd en een plaatsing om te mogen starten op het WK OCR (obstacle running), zijn de hekkensluiters van de dag ook niet de minsten! Ieder rent zijn eigen race, heeft zijn of haar eigen reden om in betreffende groep en afstand te starten. Mijn startgroep Romeo start om 15.10. Dus dat was voor mij een relaxte ochtend met uitslapen, zenuwen bedwingen, eten, zenuwen bedwingen, in de auto stappen en heel hard meezingen want ZENUWACHTIGGGG. Dit keer had ik mijn persoonlijke paparazzi niet mee, dus moest ik mezelf vermaken toen ik, 1.5 uur voor de start, het terrein op liep. Het was druk, alles liep door elkaar, bemodderde finishers en bijna startende modderbikkels, rookies en zij die voor de weet-ik-veelste keer een obstacle run deden. 

Nadat ik mijn startnummer had opgehaald ben ik bij de obstakels rondom start/finish gaan kijken. Oh ik had er zin in! De sfeer was weer geweldig en het weer ook! Zon en zo'n 14 graden, heerlijk!

Bij de Piperunner zag ik een paar sterke kerels bovenaan iedereen erop helpen, dat stelde mij al een beetje gerust, hopelijk ging dit obstakel iets eh... charmanter dan vorige keer (feet first :P). De Monkey bars waren voor de meesten een eitje zo te zien, maar een enkeling probeerde het niet eens. En bij de Sizzlers kon er dit jaar gekozen worden: wel of geen stroom, iedereen blij :-)

Ik begaf me zo tegen drieën naar het startvak om opgewarmd en nog zenuwachtiger te worden. Mogelijk was ik de enige die 'alleen' was, want "Pak je teamgenoten nog even beet" pakte een beetje sneu uit voor mij hahaha. Geeft niets, hoe alleen kun je zijn met honderden mede mudmonsters om je heen? :) Na het startschot was het gáááán. Het obstakel waar ik het meest tegenop zag was Toetanchamon Steps a.k.a. Hell's hill ;-) 122 treden omhoog. Vorig jaar één groot drama, veel erger kon het dit jaar niet worden en dat werd het ook niet! Ook niet met nog her en der een hooibaal waar we overheen moesten. Het was bijna makkelijk haha. De vaart zat er, voor mijn doen, redelijk in. 

Een ander doel welke ik mezelf had gesteld was het overwinnen van in ieder geval één muur bij de Great Walls. Drie houten muren (glad van modder van je voorgangers) die steeds hoger werden. Ik had mezelf al overtroffen door eerder in het parcours een schuine gladde houten 'muur' met geweldige hulp op te klauteren. Toen ik halverwege hing en even niet meer wist hoe verder kreeg ik een dauw en hoplakee, ik stond erop.

En daar waren de muren dan. Ik stond met een ander te bekijken hoe we erover heen gingen, ik hielp haar erop en zij zou mij erop helpen. Gelukkig was er iemand die mij een voetje kon geven en niet zo'n beetje ook, dat was zo'n zet mee dat ik bijna head first de andere kant eraf kukelde. Maar I did it! De eerste Great wall ooit gehaald. *Joechei*
En als je dan toch bezig bent... waarom geen poging tot de tweede? Er stond iemand klaar om me een voetje te geven en bovenaan iemand om mij erop te helpen. Ik stond, zette me af en hing. En bleef hangen. Ships... De jongen bovenaan had een idee en zei: "Blijf hangen, hou je het?". Ik geloof dat ik nog heb geantwoord ook: "Ja hoor, ik hang hier prima!" :P Met aanwijzing mijn rechterbeen omhoog geslingerd tot mijn voet over de rand kwam en opeens zat ik bovenop de muur. JEEEEEEEEEEEEEEEEEEETJE. Go me. Heb nog hand- en spandiensten verleend daarboven en wat anderen bovenop geholpen. Muur drie heb ik gelaten voor wat het was.

De finish was al te zien en de, voor mij lastigste, obstakels moesten nog komen. Ik was nog niet echt moe in de benen, dus met vertrouwen rende ik een plank over een sloot over, geen idee of ie glad was. Ik was al aan de overkant voor ik er erg in had. De Monkey Bars gingen weer heerlijk mis, al had ik het idee dat de spijlen kleiner van doorsnee waren, meer grip! Maar niet genoeg haha, prachtige plons in het water om de modder een beetje los te weken. KOUD! Dat wel. 

De Piperunner had een wat langere wachttijd en ik begon zo aardig af te koelen. Ik had twee pogingen nodig om boven te komen (1e keer gleden mijn voeten weg, grumble) en ik was blij met de hulp die daar klaarstond. Daarna toch gekozen voor de optie 'geen stroom' bij de Sizzlers (a.k.a. het electrocutie laantje), ik vond mezelf badass genoeg. Nog een sprintje naar de finish et voila. Een uur sneller dan vorig jaar september ;-)

En na alle foto's te hebben bekeken kom ik tot de conclusie dat Mudmasters voor mij elke keer weer een metamorfose is; ik kom steevast onherkenbaar over de finish :D Uiteraard zat ik weer onder de blauwe plekken, dus heb nog lang mogen nagenieten! De eerste drie dagen zat ik nog aardig in de adrenaline en heb ik her en der nog een paar muurtjes meegepakt :)

Marikenloop 2015

Voor degenen die mij niet kennen: aangenaam, Marianne. 
Vrouw, veertiger, dochter en zus, vriendin en echtgenote, tante en nicht, elektrotechnisch ingenieur (ja... echt...), fanatieke sporter waaronder krachttraining, hard_lopen/draven/rennen/hollen en af en toe een obstacle run (klimmen en klauteren, met of zonder modder) en... 
Verloskundige in hart en nieren!

In de acht jaar dat ik werk heb ik duizenden buiken gevoeld, honderden bevallingen begeleid, even zoveel tranen van geluk en verdriet weggeveegd, één telefonische bevalling, een stuitbevalling thuis, met 190 km/u over de snelweg geraced naar een barende vrouw. Aardig wat badbevallingen, tientallen krukbevallingen, twee staand, veel gevloek, geraas en getier en nog veel en veel vaker supergelukkige ouders!

Nederland is het één van de weinig westerse landen waar een zwangere met een normaal verlopende zwangerschap mag kiezen waar ze wil bevallen. Thuis of in het ziekenhuis/geboortecentrum. Alle verloskundigen zijn opgeleid tot zelfstandig werkende verloskundigen tijdens hun opleiding van nu vier jaar. In die vier jaar leer je heel veel stappen vooruit denken, zowel tijdens iemand's zwangerschap als tijdens een bevalling. Oók als het niet helemaal gaat zoals het hoort...

Op 17 mei 2015 loop ik 10 kilometer tijdens de Marikenloop in Nijmegen voor de stichting Midwives4Mothers en bij deze vraag ik een ieder om mij te sponsoren door te doneren aan deze stichting. De stichting wil kinder- en moedersterfte wereldwijd onder de aandacht brengen en terugdringen door de zorg rondom de geboorte zo optimaal mogelijk te maken, waar ook ter wereld! 

Zij maakt zich sterkt om professionele hulp bij de bevalling voor zoveel mogelijk vrouwen mogelijk te maken. O.a. door het oprichten/ondersteunen van een professionele beroepsorganisatie voor verloskundigen in landen met hoge moeder- en kindsterfte. Het ondersteunen en empoweren van de daar aanwezige verloskundigen, door bijvoorbeeld bijscholing.

Elke 2 minuten sterft er wereldwijd een vrouw aan zwangerschaps- of bevallingscomplicaties. In veel gevallen sterft hun ongeboren of pasgeboren kind ook. Deze sterfgevallen zijn vaak, zelfs tot 90%, te voorkomen. Iedere vrouw verdient goede verloskundige zorg rond haar zwangerschap en bevalling, waar ook ter wereld.

Er lopen op 17 mei niet alleen verloskundigen mee in het team van Midwives4Mothers, maar ook gynaecologen, verloskundigen in opleiding, kraamverzorgenden, bestuursleden van onze beroepsvereniging (KNOV), etcetc. Een gemêleerd gezelschap allemaal met een hart voor de geboortezorg!

Hoe kan er worden gedoneerd:

Via de website van www.midwives4mothers.nl en dan naar de knop Doneer nu. Op deze pagina kun je doneren en bij “opmerking” aangeven dat je voor mij doneert; Marianne Stuursma, Marikenloop 2015.

Je kunt ook doneren door rechtstreeks op de rekening van m4m te storten op rekeningnummer: NL 88 ABNA 06 06 603 123 te Utrecht. Ook dan graag mijn naam en Marikenloop 2015 noemen.

Alle beetjes helpen!

What's in it for me? Een leuk stuk rennen in een mooie stad en misschien de eer, als ik van alle hardloopsters die voor de stichting lopen het meeste inzamel.

Mijn dank is groot!

Marianne

Mudmasters - De voorbereiding

Yep! Ze gaat het weer doen! Derde keer MudMasters. In eerdere blogjes kon je (in juli) lezen hoe de eerste keer me verging en (in september) hoe ik mijn angsten overwon (en er nieuwe bij kreeg haha).
Over enkele dagen is het al zover en ik tel echt al weken af. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik beter maanden geleden al had moeten beginnen met aftellen, dan was ik wellicht iets meer gefocust op een betere voorbereiding...

Ik heb altijd een beetje tijdsdruk nodig als ik moet presteren. Altijd al gehad, op school (examen natuurkunde op de mavo leerde ik een dag van tevoren, had 'n  9), tijdens mijn verschillende opleidingen (op de HTS tot 12 uur 's nachts leren voor tentamen regeltechniek omdat ik een 9.5 moest halen om voldoende te staan. Ik haalde een 10) en ook nu, als ik een minstens een week van te voren een agenda, notulen, uitnodiging voor een vergadering moet rondsturen, dan is dat ook geen dag eerder. Liever gewoon vlák voor de klok van 00:00. Niemand die me kan betichten dat ik mijn taak niet doe dan haha.
Dit is allemaal hoofdwerk, dat kan ik wel.
Qua lijfwerk en sporten is het andere koek...

Voor degenen die mij kennen; ik ben niet de lichtste, maar erg trotst op wat ik al heb bereikt! Zowel qua vermindering gewicht, vetmassa als spierbehoud (en beetje groei wellicht?). Ik heb meer uithoudingsvermogen en meer spierkracht als nooit tevoren! 
Dit dacht ik echter de vorige editie van MudMasters in september ook, en ook al had ik lol, het was nog niet genoeg voor sommige obstakels. Dus vanaf die tijd hard aan het ijzer gehangen, en niet te zuinig met gewichten. Ik train nu bij de Grote Jongens, waar de zware, losse gewichten zijn. Waar de barbell alleen al 20 kg schijnt te wegen. Een chest press ziet er niet zo indrukwekkend uit als je 'maar' 7 kg aan elke kant hebt, tot je weet dat het totale gewicht dus op 34 kg zit. Ja, ik voel me heel wat als ik daar sta en lig te kreunen en te steunen. Hoort erbij haha. Kracht in mijn benen is prima, dat komt goed. Kracht in mijn armen en handen daarentegen... 

Ik heb mezelf maanden voorgehouden dat ik nog tijd zat heb om alles nog beter te trainen, om meer uithoudingsvermogen te krijgen, óók heuvel op. Dat ik vast niet nóg een keer hyperventilerend de piramideberg bedwing, maar dit keer met wat meer charme de 122 treden op ga (2x... één keer via trap, één keer via... nou ja, gewoon de zijkant dus, met modder enzo - JOH!). En hoe ik dat heb getraind? Nou. Niet dus.
Geen tijdsdruk.
Tot vier weken geleden. Toen besloot ik dat ik vast wel heel hard door bos, duin en weide kon rennen zonder moe te worden. YEAH RIGHT! 
Ik had een leuke nieuwe plek gevonden om lekker te rennen in de natuur, renschoentjes aan en gaan. Ik begon best goed, tot het eerste heuveltje die al na een paar honderd meter kwam. Tong op de tenen en hartslag in mijn keel. De ondergrond was des Mudmasters, dus had ik met mijn schoenen niet veel grip. Glibberend en glijdend mezelf proberen te stabiliseren resulteerde in spierpijn in mijn enkels haha. Na drie kwartier wilde ik wel rustig aan terug naar mijn auto, ware het niet dat ik geen idee had waar ik was. Ik ging maar een beetje op het geluid van de provinciale weg af, daar was ik tenslotte ongeveer gestart. Het hielp me niet veel. Ondanks dat ik een gsm met gps mee had, weigerde ik erop te kijken. Dit kon ik toch zelluf wel oplossen?! Ik vond een 'paaltjes' route waarvan ik wist dat ie 5 km lang was, dus hoefde ik, in het slechtste geval, nog maar 5 km. Helaas leek dat na 1 uur en 15 minuten wel zo ongeveer te kloppen. Ik had het niet meer... stik chagrijnig, dorst, honger, bijna aan het hyperventileren. Het huilen stond me nader dan het lachen. Ik zag mezelf al als hoofdpersoon van een nachtelijke zoektocht door een politiehelikopter en enge beesten in het bos en... oh wacht... gsm met gps...
Natuurlijk bleek ik er al bijna te zijn en hemelsbreed slechts 200 meter van mijn auto. 
Figures. :-/

En de rest van de weken daarna?
Schoenen MET grip gekocht, fingers crossed and hope for the best op 7 maart ;-)

De volgende keer zal ik me echt echt echt beter voorbereiden! Echt waar!
Een week of wat van te voren...

De Acht van Apeldoorn

Zodra de inschrijving voor de Acht van Apeldoorn was geopend, heb ik me ingeschreven. Ik had al eens in mijn home town (Leeuwarden) gerend, nu werd het tijd voor een loop in mijn huidige... eh... town.

De weken voorafgaand aan het evenement sprak Apeldoorn over niets anders; in de kleedkamers, op de sportschool en overal waar je keek zag of hoorde je 'iets' dat te maken had met de heuglijke happening.

Weken voorafgaand aan het evenement had ik ook weer een lichte blessure, op de meest onhandige momenten krijg ik weer iets; blijkbaar altijd vlak voor iets waar ik waarde aan hecht haha. Zou het iets psychisch zijn? :-P

Anyway, na een stukje rennen, zo'n 5 km en daarna een half uurtje core training voelde ik mijn rechterheup nogal erg. Die nacht erna werd ik wakker van de pijn en omdraaien in bed was geen pretje. Aangezien ik van het type “Het is vanzelf gekomen dus het gaat ook vast vanzelf wel weer weg”-ben (thanks ma ;)), ging ik pas na 3 weken maar eens naar de fysio. Ondertussen nog wel 'even' 5k night run van Runnersworld gedaan, daar had ik dan achteraf weer geen last van. Er was geen pijl op te trekken.

Als verloskundige heb ik in de opleiding een hele hoop anatomie gehad, dus qua spier en pees en bot weet ik wel het een en ander en níet alleen van mijn... werkgebied, so to speak. Ik had al helemaal bedacht wat het zou zijn.

Toen ik daar bij de fysio lag, bleek ik er nogal naast te zitten:P

Het was 'gewoon' mijn kontspier *glop*, en een klein spiertje in de buurt (als je het persé wil weten: m. gluteus medius en m. periformis) die iets te strak gespannen stonden. Jammer dat je daaruit niet mag opmaken dat ik een strak derrière heb ;-) Ze heeft de boel gemasseerd en ge-dry-needled. Voor thuis en na het rennen of gymen kreeg ik instructies mee, die ik uiteraard heb opgevolgd. Na anderhalve week was ik al pijnvrij! Ik was nogal happy! Ik had niet veel tijd meer om te trainen voor de Acht, maar de voorgaande maanden had ik regelmatig tussen 5k en 10k gerend. De laatste training was maar 4 kilometer en deed ik rustig aan, al met al rende ik toch 7 minuut/km. Het zou toch geweldig zijn als ik het, met beetje spanning en aanmoediging, in 56 minuten kon doen?

Bij inschrijving diende je de verwachte eindtijd op te geven, zodat je in het juiste startvak kon worden ingedeeld. Aangezien de 5k op de Hoge Veluweloop afgelopen oktober voor mijn doen razendsnel ging, dacht ik dat 53 minuten wel in het verschiet lag, dus dat had ik ook opgegeven. De weken voor de loop was ik wat meer realistisch geworden haha. Op de website van de organisatie stond een afbeelding met het hoogteprofiel en dat was wel even schrikken... De laatste kilometer van de eerste helft was een stijging van zo'n 40 meter *glop*. Ik stelde mijn doel al wat meer bij naar “finishen binnen 1 uur”.

1 februari, de dag van de Acht (en van de 25 km, en van de 10 EM en van de kidsrun ook nog), lekker geslapen, goed gegeten en de hele dag in mijn renkleertjes rondgelopen inclusief nieuwe schoenen die ik welgeteld één keer had uitgeprobeerd bij de voorgenoemde 4 kilometer. Ik startte pas om 15.00 uur, ergens in startvak C (het achterste vak), het weer was best oké, her en der een spat maar ook af en toe een zonnetje. Lastig weer, dat ook. De dag ervoor was het koud en dacht ik een muts op te doen. D-day leek het wat minder koud, dus de muts maar thuisgelaten. Dagen daarvoor twee outfits uitgekozen en het Whatsapp publiek laten kiezen :P Als je dan toch gaat rennen, kun je er maar beter zo leuk als het nog comfortabel is uitzien :-)

Tegen drie uur naar het startvak, zenuwen (waaaaaaaarom?) en toch ook genieten van zoveel blije energie om me heen. Mijn man had ik in het vizier en de 'echte' start ook... paar honderd meter verderop. Meer dan 5 minuten later kwam ik echt over de start en go with the banana! Niet te snel, even wat energie opsparen voor wat komen ging. De lange sliert van lopers (6000...) voor me, dat is een voordeel van ergens achteraan starten haha, waren verlicht door de zon die doorkwam. De aanmoedigingen langs de kant, de hele acht kilometer lang! Ik kende de route niet, en liet me verrassen. Uiteindelijk had ik pas door dat ik aan het klimmen was toen ik nog maar een paar honderd meter moest en toch wel heul veul moeite kreeg. Bijna boven moest ik heel even een stukje wandelen, snel wat water (Warm! Heerlijk!) en een slok sportdrank naar binnen en dan... what goes up must come down!

De terugweg ging qua daling zoals de stijging op de heenweg ging. Vaart maken en eindelijk ook eens wat mensen inhalen :-) Oh my wat ging ik lekker! Natuurlijk duurt dat niet vier kilometer lang, op vlakke stukken was het weer even pittig maar alle aanmoedigingen en dweilorkesten waren erg motiverend. Ik had geen idee hoelang ik al liep, ik heb amper op mijn renhorloge gekeken; ik genoot meestentijds en daar ging het om. Omdat ik dus de route niet kende, niet heel bekend was in dat deel van Apeldoorn en ik geen idee had hoever ik nog moest, verbaasde ik mezelf dat ik opeens (nog geen kilometer van de finish) wist waar ik was!

Ik was er bijna! Hoplakeeeee! Bij 'De Naald' draaide ik de Loolaan op en daar stond links een van mijn collega's en haar vader me als een idioot aan te moedingen (Like!) en een stukje verderop rechts stond mijn man snel wat foto's te schieten. Nog best wel heel erg in de verte zag ik de finish. Oh mannnn wat leek dat nog ver. De commentator kan wel leuk zeggen: “Gewoon je ene been voor het andere zetten.”, maar die benen... die benen waren er best wel heel erg klaar mee. Dit was alleen niet het moment om te gaan wandelen of überhaupt rustiger aan te gaan doen. Het gejoel en de aanmoedigingen gingen onverminderd door en hoe dichter bij de finish, hoe meer mensen die je er doorheen riepen. Met Pitbull's 'Fireball' door de speakers rende ik door, 10 meter voor de finish werd ik opeens door een meneer ingehaald. Ja dáááág, dat gaat niet gebeuren, nog even een sprintje en klaar! De beste man had niet eens door dat ik tegen hem racede, maar dat drukte mijn pret in ieder geval niet.

De eindtijd? 1:00:17... Geen 'had ik maars', het was goed zo.

Genoten van en gerend in mijn stad: Apeldoorn.

Verloskundige in opleiding

Als praktijk hebben wij zo’n één à twee ker per jaar een verloskundige in opleiding. Zij* studeert aan een van de opleidingen tot verloskundige in Nederland. Deze opleiding duurt vier jaar en bevat een hele hoop praktijk! Daar leer je het toch ‘t best.

Van een eerstejaars die veel kijkt en luistert, tot een vierdejaars die je zo halverwege de stage de diensttelefoon meegeeft en veel alleen op pad stuurt. Te allen tijde zijn wij als verloskundige verantwoordelijk voor haar handelen en als een zwangere, bevallende of kraamvrouw haar er niet bij wil hebben, dan gebeurt dat niet. Ook gaat ze mee naar overleggen en vergaderingen die we regelmatig met andere praktijken, gynaecologen en kinderartsen hebben.

Wat ik leuk vind aan een stagiaire in de praktijk, is 1) gezelligheid tijdens de dienst, 2) kennis kunnen en mogen overbrengen 3) haar te zien groeien als aankomend verloskundige en 4) evalueren.

Ad 1.
Een dienst is soms best een beetje alleen-erig. Je zit alleen in de auto, je bent ‘alleen’ bij de bevalling, vaak niet iemand in de buurt waar je even mee kan sparren. Ook tijdens spreekuren ben je alleen, je maakt zelf alle beslissingen, je moet jezelf scherp houden. Natuurlijk kun je in uitzonderlijke gevallen even bellen met collega of ziekenhuis. Maar iemand naast je hebben aan wie je kan vragen; “wat zou jij doen?” is best fijn. Praten over koetjes en kalfjes als je even de tijd hebt, of in de auto, op weg naar een kraamvrouw. Dat is leuk. Ervaringen uitwisselen over gekke, enge, bijzondere en ontroerende momenten is heerlijk.

Ad 2.
Ik zeg niet dat ik alles weet, maar met vijf vrouwen in één praktijk kun je heel wat kennis overbrengen. Ik hoop aan de kennis en kunde van een stagiaire te mogen bijdragen, ik hoop dat ze gebruikt wat bij haar past en laat gaan wat haar niet ligt. Ook ik leer van haar; zij zegt of doet dingen soms net wat anders dan ik en soms voelt het beter dan dat ik het zelf doe, dus dan pik ik haar maniertjes. Het is geven en nemen hè ;-)

Ad 3.
Soms hoor je jezelf terug in de stagiaire. Zó leuk! We hebben allemaal ons eigen manier van uitvragen, voorlichting geven, geruststellen e.d. Sommige communicatieve vaardigheden hoor ik wel eens terug als de stagiaire het gesprek leidt. Dan denk ik: “Verrek… that’s me!” :D

Ad 4.
Ik ben soms nogal lang van stof (goh…) en dat kan ik heerlijk kwijt in evaluaties van de studenten. Soms typ ik het maar gewoon, anders heb ik nooit genoeg ruimte op het evaluatieformulier. De ene opleiding is veel strenger in wat er in de evaluatie moet staan voor een voldoende dan de ander. Ik heb mijn eigen opleiding als referentie en weet wat een eerstejaars ongeveer moet weten/kunnen, wat een tweedejaars, etc. Dat houd ik maar aan.

De ene stagiaire is de andere niet, gelukkig! Sinds mijn afstuderen in 2007 heb ik er al heel wat mee gemaakt en ik vind het altijd leuk eigenlijk. Omdat ik zelf niet altijd even fijne stages heb gehad, denk ik wel te weten hoe je het beste feedback kan geven, óók als het functioneren van de student nog niet op nivo is. Het is toch heerlijk om iemand met meer vertrouwen in haar handelen te zien gaan dan te zien komen?

Mijn allereerste dienst in Amsterdam als afgestudeerd verloskundige had ik direct een eerstejaars student mee. De praktijk waar ik werkte, was een opleidingspraktijk, dat betekent dat er altijd studenten zijn. Soms zelfs drie tegelijk. Nog geen week eerder, was ik daar nog één van. Direct na mijn beëdiging (toen ik mijn diploma kreeg en de eed van Hippocrates had afgelegd) ging ik ‘s avonds in Amsterdam de dienst in. In die nacht was er meteen een bevalling, mèt die eerstejaars student. Ik was zelf zenuwachtig zat, eerste keer helemaal alleen verantwoordelijk, en haar ook begeleiden. Maar het ging prima en de kop was eraf. Zowel de eerste bevalling alleen al de eerste keer een student begeleiden.

Er volgden nog vele verloskundigen in opleiding, en er zijn ondertussen heel wat afgestudeerd welke door mij mede zijn begeleid in Amsterdam, Dronten, Arnhem en Apeldoorn. Ik hoop dat ik een klein beetje heb bijgedragen aan hun kennis en kunde, en alles wat er verder komt kijken bij dit geweldige vak!

* De meeste verloskundigen in opleiding zijn vrouwen, er is slechts een enkele man. Tot nu toe heb ik alleen vrouwen mogen begeleiden, maar wie weet wat de toekomst brengt!