Hoe het begon...
In maart 2014 deed ik met een groep voor het eerst mee aan Mudmasters. 12 kilometer en 20+ obstakels in de Haarlemmermeer. Ik was net twee maanden een beetje leuk begonnen met hardlopen, dus veel en ver kon ik nog niet, maar ach, er waren obstakels om even 'uit te rusten' van al het rennen (YEAH RIGHT!), dus how hard could it be... Een drie weken voor de start was ik geblesseerd: zweepslag, dus sporten zat er even niet in, maar rustrustrust. Ben je bij mij wel aan het verkeerde adres, maar voor de verandering heb ik braaf geluisterd.
Op DE dag zelf, een zonnige zondag, 18 graden, heb ik geen pijn aan mijn kuit gehad, maar elke andere spier voelde ik driedubbel. Ik vond het verschrikkelijk! Ik miste conditie, uithoudingsvermogen, spierkracht en op het laatst ook wilskracht. Pfffffffffffffffffffffffffffffffffffffff.
En toch... ik had het wèl gedaan, alle obstakels geprobeerd, dat was wel een kick... Die drie dagen niet kunnen lopen van de spierpijn had ik best zonder willen doen, maar a la.
Het voordeel van deze ervaring was dat ik wist waar mijn zwakke punten waren en hier kon ik dus aan werken! Ik zou toch weer een personal training traject ingaan en heb gezegd dat ik krachttraining wilde doen (trainert had geen idee dat ie me klaar zou stomen voor Mudmasters hahaha). Ondertussen had ik mij al een paar maanden ingeschreven voor LoopLeeuwarden (zie ander blog) en was ik dus ook nog met hardlopen bezig. Die combinatie bleek een goede voorbereiding te zijn!
Op zaterdag 27 september was het lijf klaar voor de 6 km (rustig aan beginnen he ;-), geestelijk pieste ik bijna in mijn broek van de zenuwen. Mijn doel was om het LEUK te hebben, om te genieten. Bij de gezamelijke warming up heb ik nog heel even gedacht "Zal ik weggaan?". Erg hè? Toen het startschot klonk, de massa in beweging kwam en ik over de hooibalen zweefde begon ik het al leuker te vinden! Het eerste minimuurtje bezorgde me een enorme blauwe plek en ik genoot! Direct daarna het water in, heerlijk! Bij de monkeybars kwam ik, niet gehinderd door voldoende armkracht, in het water terecht :P. En met een big smile er weer uit. Mijn run kon al niet meer stuk, hoe kort ie nog maar duurde.
Op een gegeven moment hoorde ik een kerel zeggen dat we er al 4 km op hadden zitten. Ik was echt teleurgesteld! Nu al bijna de 6 km gehad? Ik was vies, nat en genoot. Mijn grootste overwinning bleek bij de splash jump. Van een meter of 4 het water in springen. Van een afstand lijkt het weinig, toen ik ervoor stond dacht ik 'Eitje'. Toen ik bovenaan stond en naar beneden keek (FOUTFOUTFOUT!!!) dacht ik 'FFFFFFFUUUUUUUUUUUCCCCCCCCKKKKKKKKKKK, ik durruf niet'. Na heel wat gedraal en gedraai zei één van de crewleden precies wat ik horen moest en daar sprong ik! Vrijwillig... Mijn hoofd wist 'Komt wel goed', mijn lijf dacht 'ik ga dooooooooooood'. Het wat een erg lange halve seconde in mid-air.... De great walls zijn niet mijn ding ;P, en de piperunner kun je theoretisch (en praktisch, believe me) ook halen als je eerst je benen boven krijgt en rest daarna. Nog her en der wat tijgeren, rennen en klimmen en ik mocht het electrocutielaantje door. Vrijwillig... Ik heb één flinke klap gekregen en de rest was daarmee vergeleken kinderspel, nog 'n sprintje naar de finish et voila!
Did it!
Die finishers beer smaakte me als nooit tevoren en wat ben ik trots op mezelf :D:D:D
Husband zei me 'Je begon als vrouw en werd steeds meer een vechter'. Een mooi compliment :D (Oké, op een van de laatste foto's lijk ik een kerel :-/ Hier niet afgebeeld)
Enkele dagen later heb ik 4 uur in de wachtrij gehangen om me in te schrijven voor editie maart 2015. Nog één keer de 6 km, om het af te leren. Team Romeo, waar zijt gij? Here I come!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten