Gymnastiek op school was verschrikkelijk, ik kon het niet, vond er niets aan en werd ook altijd als laatste gekozen. Ik heb wel even op sport gezeten, maar dat duurde nooit lang. Judo (vond ik eng en deed zeer) en turnen (heel onaardige leidster) en nog her en der wat clubjes. Ook in mijn tienerjaren zat ik liever met mijn neus in de boeken en was ik liever buiten met vriendinnetjes dan dat ik sportte. Ik zwom wel iedere vrijdagmiddag met mijn beste vriendin, al eindigde dat meestal ik heel veel geinen en keten aan de zwembadrand en jongens kijken ;-)
Mijn eerste serieuze poging was geboren uit noodzaak, omdat ik graag bij de landmacht wilde en je daar, met 0 conditie echt niet door de keuring heen kwam. Drie maanden aan en op de fitnessapparaten om vervolgens de selectie inderdaad niet te halen. Ik geloof dat ik nog een paar maanden donateur van de sportschool ben geweest, 'k heb er geen voet meer binnen gezet. Ik was toen 21.
Het wonder geschiedde toen ik 29 (!) was. Ik wilde 'iets' doen, niet om af te vallen, maar omdat ik voelde dat het er de tijd voor was. Voor mijn gezondheid, een sterker hart, een betere conditie en een lagere bloeddruk. Ik was ondertussen gestart met mijn opleiding tot verloskundige en we hadden elkaars bloeddruk gemeten. De mijne was hoog, op het randje zelfs, de docente maakte zich zorgen en raadde me aan naar de huisarts te gaan. Ook mijn rusthartslag was vrij hoog.
Ik had een sportschool in de buurt gevonden die me leuk leek en eerder genoemde vriendin wilde wel met me mee voor een proefles. We kwamen samen op RPM; een spinning groepsles van Les Mills, een wereldwijde aanbieder van groepslessen. En zo geschiedde. Ik dacht dat het niet zo moeilijk kon zijn, fietsen kan toch iedereen? Ik wilde me niet laten kennen en draaide als een malle aan de weerstandsknop. OEFFF, pittig! Maar opgeven? Nooit. Het resultaat was dat ik na drie kwartier náást de fiets zat met mijn hoofd tussen mijn knieën te hyperventileren. Je zou denken dat ik wel genezen was van RPM, maar nee, een week later zat ik er weer. Ik wist nu wat ik kon verwachten en heb me daar, qua weerstandsknop, ook naar gedragen :-).Al gauw volgden er meer lessen die ik óók allemaal leuk vond. Steppen, bodyjam (dansen), bodypump (nog nooit zó'n spierpijn gehad!), bodycombat en de wat meer rustiger bodybalance. Een jaar later zat ik 5-6x per week in de sportschool en soms 2x per dag, ik versleet bij wijze van spreke iedere 3 maanden een paar sportschoenen.
Het heeft me ontzettend veel opgeleverd, en alles ten goede! Mijn bloeddruk is gezakt naar laagnormaal, mijn rustpols nam af met 20 slagen per minuut. Uiteindelijk ben ik ook afgevallen, omdat ik mijn lichaam en mezelf meer waardeerde en ik het waard was om het lijf te hebben dat past bij mijn gezondheid (minus 25 kg!). Ook zijn er leuke vriendschappen ontstaan en als klap op de vuurpijl heb ik, dankzij een jaarwisseling bij sportvrienden, ook mijn sportieve echtgenoot leren kennen!
Na jaren alleen groepslessen te hebben gevolgd had ik het wel een beetje gezien, ik wilde een andere uitdaging, maar daarover later een ander blog.
