De Acht van Apeldoorn

Zodra de inschrijving voor de Acht van Apeldoorn was geopend, heb ik me ingeschreven. Ik had al eens in mijn home town (Leeuwarden) gerend, nu werd het tijd voor een loop in mijn huidige... eh... town.

De weken voorafgaand aan het evenement sprak Apeldoorn over niets anders; in de kleedkamers, op de sportschool en overal waar je keek zag of hoorde je 'iets' dat te maken had met de heuglijke happening.

Weken voorafgaand aan het evenement had ik ook weer een lichte blessure, op de meest onhandige momenten krijg ik weer iets; blijkbaar altijd vlak voor iets waar ik waarde aan hecht haha. Zou het iets psychisch zijn? :-P

Anyway, na een stukje rennen, zo'n 5 km en daarna een half uurtje core training voelde ik mijn rechterheup nogal erg. Die nacht erna werd ik wakker van de pijn en omdraaien in bed was geen pretje. Aangezien ik van het type “Het is vanzelf gekomen dus het gaat ook vast vanzelf wel weer weg”-ben (thanks ma ;)), ging ik pas na 3 weken maar eens naar de fysio. Ondertussen nog wel 'even' 5k night run van Runnersworld gedaan, daar had ik dan achteraf weer geen last van. Er was geen pijl op te trekken.

Als verloskundige heb ik in de opleiding een hele hoop anatomie gehad, dus qua spier en pees en bot weet ik wel het een en ander en níet alleen van mijn... werkgebied, so to speak. Ik had al helemaal bedacht wat het zou zijn.

Toen ik daar bij de fysio lag, bleek ik er nogal naast te zitten:P

Het was 'gewoon' mijn kontspier *glop*, en een klein spiertje in de buurt (als je het persé wil weten: m. gluteus medius en m. periformis) die iets te strak gespannen stonden. Jammer dat je daaruit niet mag opmaken dat ik een strak derrière heb ;-) Ze heeft de boel gemasseerd en ge-dry-needled. Voor thuis en na het rennen of gymen kreeg ik instructies mee, die ik uiteraard heb opgevolgd. Na anderhalve week was ik al pijnvrij! Ik was nogal happy! Ik had niet veel tijd meer om te trainen voor de Acht, maar de voorgaande maanden had ik regelmatig tussen 5k en 10k gerend. De laatste training was maar 4 kilometer en deed ik rustig aan, al met al rende ik toch 7 minuut/km. Het zou toch geweldig zijn als ik het, met beetje spanning en aanmoediging, in 56 minuten kon doen?

Bij inschrijving diende je de verwachte eindtijd op te geven, zodat je in het juiste startvak kon worden ingedeeld. Aangezien de 5k op de Hoge Veluweloop afgelopen oktober voor mijn doen razendsnel ging, dacht ik dat 53 minuten wel in het verschiet lag, dus dat had ik ook opgegeven. De weken voor de loop was ik wat meer realistisch geworden haha. Op de website van de organisatie stond een afbeelding met het hoogteprofiel en dat was wel even schrikken... De laatste kilometer van de eerste helft was een stijging van zo'n 40 meter *glop*. Ik stelde mijn doel al wat meer bij naar “finishen binnen 1 uur”.

1 februari, de dag van de Acht (en van de 25 km, en van de 10 EM en van de kidsrun ook nog), lekker geslapen, goed gegeten en de hele dag in mijn renkleertjes rondgelopen inclusief nieuwe schoenen die ik welgeteld één keer had uitgeprobeerd bij de voorgenoemde 4 kilometer. Ik startte pas om 15.00 uur, ergens in startvak C (het achterste vak), het weer was best oké, her en der een spat maar ook af en toe een zonnetje. Lastig weer, dat ook. De dag ervoor was het koud en dacht ik een muts op te doen. D-day leek het wat minder koud, dus de muts maar thuisgelaten. Dagen daarvoor twee outfits uitgekozen en het Whatsapp publiek laten kiezen :P Als je dan toch gaat rennen, kun je er maar beter zo leuk als het nog comfortabel is uitzien :-)

Tegen drie uur naar het startvak, zenuwen (waaaaaaaarom?) en toch ook genieten van zoveel blije energie om me heen. Mijn man had ik in het vizier en de 'echte' start ook... paar honderd meter verderop. Meer dan 5 minuten later kwam ik echt over de start en go with the banana! Niet te snel, even wat energie opsparen voor wat komen ging. De lange sliert van lopers (6000...) voor me, dat is een voordeel van ergens achteraan starten haha, waren verlicht door de zon die doorkwam. De aanmoedigingen langs de kant, de hele acht kilometer lang! Ik kende de route niet, en liet me verrassen. Uiteindelijk had ik pas door dat ik aan het klimmen was toen ik nog maar een paar honderd meter moest en toch wel heul veul moeite kreeg. Bijna boven moest ik heel even een stukje wandelen, snel wat water (Warm! Heerlijk!) en een slok sportdrank naar binnen en dan... what goes up must come down!

De terugweg ging qua daling zoals de stijging op de heenweg ging. Vaart maken en eindelijk ook eens wat mensen inhalen :-) Oh my wat ging ik lekker! Natuurlijk duurt dat niet vier kilometer lang, op vlakke stukken was het weer even pittig maar alle aanmoedigingen en dweilorkesten waren erg motiverend. Ik had geen idee hoelang ik al liep, ik heb amper op mijn renhorloge gekeken; ik genoot meestentijds en daar ging het om. Omdat ik dus de route niet kende, niet heel bekend was in dat deel van Apeldoorn en ik geen idee had hoever ik nog moest, verbaasde ik mezelf dat ik opeens (nog geen kilometer van de finish) wist waar ik was!

Ik was er bijna! Hoplakeeeee! Bij 'De Naald' draaide ik de Loolaan op en daar stond links een van mijn collega's en haar vader me als een idioot aan te moedingen (Like!) en een stukje verderop rechts stond mijn man snel wat foto's te schieten. Nog best wel heel erg in de verte zag ik de finish. Oh mannnn wat leek dat nog ver. De commentator kan wel leuk zeggen: “Gewoon je ene been voor het andere zetten.”, maar die benen... die benen waren er best wel heel erg klaar mee. Dit was alleen niet het moment om te gaan wandelen of überhaupt rustiger aan te gaan doen. Het gejoel en de aanmoedigingen gingen onverminderd door en hoe dichter bij de finish, hoe meer mensen die je er doorheen riepen. Met Pitbull's 'Fireball' door de speakers rende ik door, 10 meter voor de finish werd ik opeens door een meneer ingehaald. Ja dáááág, dat gaat niet gebeuren, nog even een sprintje en klaar! De beste man had niet eens door dat ik tegen hem racede, maar dat drukte mijn pret in ieder geval niet.

De eindtijd? 1:00:17... Geen 'had ik maars', het was goed zo.

Genoten van en gerend in mijn stad: Apeldoorn.

Verloskundige in opleiding

Als praktijk hebben wij zo’n één à twee ker per jaar een verloskundige in opleiding. Zij* studeert aan een van de opleidingen tot verloskundige in Nederland. Deze opleiding duurt vier jaar en bevat een hele hoop praktijk! Daar leer je het toch ‘t best.

Van een eerstejaars die veel kijkt en luistert, tot een vierdejaars die je zo halverwege de stage de diensttelefoon meegeeft en veel alleen op pad stuurt. Te allen tijde zijn wij als verloskundige verantwoordelijk voor haar handelen en als een zwangere, bevallende of kraamvrouw haar er niet bij wil hebben, dan gebeurt dat niet. Ook gaat ze mee naar overleggen en vergaderingen die we regelmatig met andere praktijken, gynaecologen en kinderartsen hebben.

Wat ik leuk vind aan een stagiaire in de praktijk, is 1) gezelligheid tijdens de dienst, 2) kennis kunnen en mogen overbrengen 3) haar te zien groeien als aankomend verloskundige en 4) evalueren.

Ad 1.
Een dienst is soms best een beetje alleen-erig. Je zit alleen in de auto, je bent ‘alleen’ bij de bevalling, vaak niet iemand in de buurt waar je even mee kan sparren. Ook tijdens spreekuren ben je alleen, je maakt zelf alle beslissingen, je moet jezelf scherp houden. Natuurlijk kun je in uitzonderlijke gevallen even bellen met collega of ziekenhuis. Maar iemand naast je hebben aan wie je kan vragen; “wat zou jij doen?” is best fijn. Praten over koetjes en kalfjes als je even de tijd hebt, of in de auto, op weg naar een kraamvrouw. Dat is leuk. Ervaringen uitwisselen over gekke, enge, bijzondere en ontroerende momenten is heerlijk.

Ad 2.
Ik zeg niet dat ik alles weet, maar met vijf vrouwen in één praktijk kun je heel wat kennis overbrengen. Ik hoop aan de kennis en kunde van een stagiaire te mogen bijdragen, ik hoop dat ze gebruikt wat bij haar past en laat gaan wat haar niet ligt. Ook ik leer van haar; zij zegt of doet dingen soms net wat anders dan ik en soms voelt het beter dan dat ik het zelf doe, dus dan pik ik haar maniertjes. Het is geven en nemen hè ;-)

Ad 3.
Soms hoor je jezelf terug in de stagiaire. Zó leuk! We hebben allemaal ons eigen manier van uitvragen, voorlichting geven, geruststellen e.d. Sommige communicatieve vaardigheden hoor ik wel eens terug als de stagiaire het gesprek leidt. Dan denk ik: “Verrek… that’s me!” :D

Ad 4.
Ik ben soms nogal lang van stof (goh…) en dat kan ik heerlijk kwijt in evaluaties van de studenten. Soms typ ik het maar gewoon, anders heb ik nooit genoeg ruimte op het evaluatieformulier. De ene opleiding is veel strenger in wat er in de evaluatie moet staan voor een voldoende dan de ander. Ik heb mijn eigen opleiding als referentie en weet wat een eerstejaars ongeveer moet weten/kunnen, wat een tweedejaars, etc. Dat houd ik maar aan.

De ene stagiaire is de andere niet, gelukkig! Sinds mijn afstuderen in 2007 heb ik er al heel wat mee gemaakt en ik vind het altijd leuk eigenlijk. Omdat ik zelf niet altijd even fijne stages heb gehad, denk ik wel te weten hoe je het beste feedback kan geven, óók als het functioneren van de student nog niet op nivo is. Het is toch heerlijk om iemand met meer vertrouwen in haar handelen te zien gaan dan te zien komen?

Mijn allereerste dienst in Amsterdam als afgestudeerd verloskundige had ik direct een eerstejaars student mee. De praktijk waar ik werkte, was een opleidingspraktijk, dat betekent dat er altijd studenten zijn. Soms zelfs drie tegelijk. Nog geen week eerder, was ik daar nog één van. Direct na mijn beëdiging (toen ik mijn diploma kreeg en de eed van Hippocrates had afgelegd) ging ik ‘s avonds in Amsterdam de dienst in. In die nacht was er meteen een bevalling, mèt die eerstejaars student. Ik was zelf zenuwachtig zat, eerste keer helemaal alleen verantwoordelijk, en haar ook begeleiden. Maar het ging prima en de kop was eraf. Zowel de eerste bevalling alleen al de eerste keer een student begeleiden.

Er volgden nog vele verloskundigen in opleiding, en er zijn ondertussen heel wat afgestudeerd welke door mij mede zijn begeleid in Amsterdam, Dronten, Arnhem en Apeldoorn. Ik hoop dat ik een klein beetje heb bijgedragen aan hun kennis en kunde, en alles wat er verder komt kijken bij dit geweldige vak!

* De meeste verloskundigen in opleiding zijn vrouwen, er is slechts een enkele man. Tot nu toe heb ik alleen vrouwen mogen begeleiden, maar wie weet wat de toekomst brengt!