Ik
ging 2015 heel anders in dan ik erop terug kijk. Ik had grootse
plannen. Ik ging twee keer Mudmasters doen, en januari was ik al
ingeschreven voor de eerste 'girl only' obstacle run: de
Strongsisterrun. Tevens stonden 10k bij de Marikenloop en
LoopLeeuwarden op het programma.
Dit
ging ik 'wel even' doen.
Mudmasters
6k in maart gaat prima! Ik heb mezelf weer overtroffen doordat ik
obstakels neem die ik de keer ervoor nog niet haal. Mega trots zit ik
's avonds weer op de bank mezelf in te schrijven voor de 12k in
september.
Helaas
heb ik geen rekening gehouden met een langdurige blessure. Deze
begint al in april. Eigenwijs als ik ben, ben ik pas twee maanden
later eens naar de fysio gegaan. Zij kan in eerste instantie niets
bijzonders vinden en maant me tot meer rust.
Ondertussen
start ik wel bij de Marikenloop, deze loop ik voor het goede doel.
Het is geen optie om niet te starten of halverwege te stoppen. Ik heb
een paar honderd euro gedoneerd gekregen en ik wil mijn sponsoren
niet teleurstellen door af te haken. Het gaat wonderbaarlijk goed en
ik loop meer dan een minuut van mijn snelste 10k af in 1:12:34.
Slechts
drie weken later is de 10k bij LoopLeeuwarden. Ik start met wat pijn
en spreek met mezelf af dat ik uitstap als het niet gaat, en ik meen
het ook nog! Tijdens het lopen gaat het steeds beter zelfs; de pijn
trekt weg en wederom een PR in 1:11:26.
Ik weet nu wèl zeker dat 10k mijn afstand niet is. Ik vind de eerste
helft leuk en daarna loop ik in mezelf te klagen, doet 'alles' zeer
en vind ik er niets aan.
De
dag daarna heb ik weer veel pijn. Aangezien er de komende maanden
niets op de planning staat, ren ik niet veel en niet ver. Helaas is
dat nog niet voldoende om te helen. Ik ga weer naar de fysio en er
wordt een overbelast adductor geconstateerd. Dit is de spier die
ervoor zorgt dat je je benen bij spreidstand weer kan sluiten. Dit is
ook een spier die je blijkbaar erg nodig hebt voor (hard)lopen. De
heftige stekende pijn voel ik in mijn schaambot en onderbuik. Ik kan
soms niet eens normaal wandelen zo zeer doet het.
Zowel
de Strongsisterrun en Mudmasters komen eraan in september. Tot
halverwege augustus ben ik positief dat ik wel ga starten, al wisten
de fysio en trainer dat het ijdele hoop is. Tot deze conclusie kom ik
uiteindelijk zelf ook en met tranen en tuiten doe ik beide
startbewijzen van de hand.
Zolang
ik niet ren en niet teveel gewicht gebruik tijdens het squaten en
lungen ben ik nagenoeg pijnloos. Na een flink aantal weken mag ik
rustig starten met hardlopen. Ik start rustig op de loopband en een
paar weken later start ik met een beginnerscursus hardlopen van mijn
sportschool. Deze duurt acht weken en werkt toe naar 30 minuten
hardlopen aan één stuk.
Slechts
één keer in die paar weken heb ik op een rustdag, midden in de
supermarkt notabene, zo'n pijn dat ik me afvraag hoe ik thuis ga
komen. Met veel warmte, géén hakken meer dragen en trouw mijn
oefeningen blijven doen is het weer volledig weggetrokken. Gisteren
moest ik 'aflopen'. Ik ren zonder veel moeite en pijnloos meer dan
vier kilometer! Ik heb een certificaat als getuige, deze komt echt op
een speciaal plekje te hangen. Het einde van de cursus, maar ook het
einde van mijn blessure.
Ik
ben blij dat ik 2015 net zo afsluit als ik 'm in ging; vol goede moed
en vol met plannen!
Welke
plannen dat zijn lees je een andere keer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten