Eerder schreef over mijn traject met
een personal trainer en het vrijwilliger zijn bij een obstacle run.
Deze twee zijn oorzaak en gevolg, hoe? Lees gauw verder!
Halverwege mijn eerste personal
training traject vraag mijn trainer of ik het leuk zou vinden om met
een groep anderen van de sportschool mee te doen aan Mudmasters, 12
km.
Ik heb er nog nooit van gehoord, maar
Google is behulpzaam; een obstacle run met veel modder, saamhorigheid
en geen tijdslimiet. Ik denk er toch wel even goed over na, het is
nogal wat voor mij als niet hardloper. Van geen hardloopervaring naar
12 km? Ga ik dat kunnen? De run is in maart en het is nu november...
Maar aan de andere kant... hij vraagt het niet voor niets en heeft
blijkbaar genoeg vertrouwen in me.
Na nog wat dwalen en twijfelen heb ik
besloten dat ik mee ga doen!
Voor de obstakels ben ik niet zo bang,
ik heb in mijn benen genoeg kracht, maar dat hardlopen...
Ik begin eerst maar voorzichtig op de
loopband, “bang” dat ik een flater sla als ik buiten ga rennen.
Er komen aardig wat doomscenario's voorbij die me op de loopband
houden; na één minuut buiten hollen al moeten opgeven, “al die
andere” renners die met gemak hartstikke snel gaan en nog volzinnen
kunnen spreken, mensen die naar me gaan roepen. Bah!
Ik vind het eigenlijk best leuk op de
loopband, zeker als ik mijn ren-tijd omhoog zie gaan, elke week een
stukje langer.
Na een kleine anderhalve maand ben ik
opeens zat van het binnen lopen en wil ik naar buiten! De wind in
mijn haren voelen, en mijn voeten op het asfalt. Om de druk een
beetje op te voeren heb ik mij ook ingeschreven voor LoopLeeuwarden
in mei van dat jaar, twee maanden ná Mudmasters. Aangezien ik wel
van een uitdaging hou, ga ik voor de 10 km in plaats van eerst rustig
aan 5...
Hoe ik de 12 km van Mudmasters denk te
volbrengen? Gemiddeld elke 500 meter een obstakel, dus ik kan best af
en toe uitrusten tijdens het klauteren over de hindernissen bedenk ik
me. Boy, was I wrong...
De eerste keer naar buiten en ik bereid
me goed voor. Ik heb een trainingsschema die mij helpt, een app op
mijn smartphone die me vertelt hoe lang en ver ik ren en een paar
kekke schoentjes die me laten zweven.
Dácht ik.
Lopen op een loopband en lopen buiten
op straat zijn twee verschillende dingen weet ik nu. Eén van mijn
doomscenario's komt bijna uit. Na één minuut rennen ben ik kapot!
En dit gaat mij klaarstomen voor MudMasters en LoopLeeuwarden? Mijn
longen branden, mijn benen zijn als pap en ik vind er geen reet aan.
Ik ga tóch door die eerste keer en gaandeweg gaat het iets beter, al
moet er de komende maanden nog heel veel gebeuren wil ik finishen.
Maar hé, één keer is géén keer,
dus ga ik drie keer in de week hard lopen, hollen, rennen en draven.
De eerste keer dat ik zes minuten non stop ren, juich ik bijna
luidop, zolang heb ik het nog nooit volgehouden in mijn 39 jarige
leventje. Elke week kan ik meer, maar irriteer ik me ook meer aan die
stem van mijn hardloop app die zegt hoe lang ik nu ren, en hoe snel.
Ook heb ik mijn omgeving nu zoveel rennend verkend, dat ik het met
mijn ogen dicht kan. Het wordt dus wat saai... Ik wil wat anders en
ga de bossen in, geen app aan, gewoon genieten van de natuur en meer
lol krijgen in het rennen. Dat is een gouden greep want genieten doe
ik! Door de ondergrond van gladde bladermassa, wortels, zand en soms
een modderpoel word ik er niet sneller van, het is wel een goede
oefening voor straks bij de obstacle run.
Helaas wordt mijn voorbereiding plots
onderbroken door een zweepslag; een pijnlijke aangelegenheid in mijn
kuit. Ik baal ontzettend; krijg ik eindelijk het vertrouwen dat ik
die 12 km ga volbrengen, word ik weer in mijn voorbereidingen
teruggegooid. Ik ben heel gemotiveerd om heel snel weer beter te
worden dat ik er alles aan doe om te kunnen starten. Rust, ice packs,
fysio en dry needling en niet sporten. Ik knijp 'm ontzettend, maar
ik sta aan de start!
Ik!
Ik die een hekel had aan gym op school,
aan sporten, aan zweten. Ik de a-sportieve couch potato staat aan de
start van een groot sportief evenement.
Ik voel me heel wat, en heb voor mijn
gevoel nu al gewonnen! Ik hoef nu alleen nog maar te genieten en
stiekem hoop ik dat mijn kuit zich goed houdt.
De eerste twee kilometer gaan prima,
mijn blessurepijn is echt weg! Daarna komt een enorme klim de trappen
op en voor mij is dat ontzettend afzien. Hyperventilerend sta ik
boven en ik móet even zitten, misselijk en duizelig. Ik ben nu de
laatste van mijn startgroep. Dat is niet erg, ik weet dat ik niet de
snelste ben. Ik vind het wel vervelend dat ik mijn snellere
teamgenoten ophoud. Overal is een oplossing voor, dus de snelleren
rennen met elkaar vooruit en vier van ons blijven bij elkaar in de
achterhoede. Uiteindelijk rent niemand alleen als ook die groep in
tweeën splitst.
De kilometers die komen worden zwaarder
en zwaarder en ik voel mezelf meer dood dan levend. Dit is echt niet
genieten, dit is verschrikkelijk en eigenlijk wil ik stoppen. Opgeven
is echter voor mij geen optie, ik ga de finish halen, en als ik een
obstakel niet haal, dan is dat oké, als ik het maar wel probeer. Ik
neem alle obstakels en zo'n drie obstakels (van de 21!) lukken niet,
mede door de enorme spierpijn die ik tijdens het rennen al ontwikkel
en de kramp die af en toe ergens in mijn lijf schiet.
Van mijn kuit geen last, van de rest
van mijn lijf wel.
Mijn mudmattie en ik rennen hand in
hand over de finish, KLAAR! Over, uit. Gesloopt.
Het eerste wat ik denk? “Ik doe dit
noooooooooit meer!”
Boy, was I wrong ;-)
De finisher's beer (0% ;-) gooi ik in
één keer achterover en mijn finisher's t-shirt neem ik trots in
ontvangst. Thuisgekomen blijkt het een maat L te zijn (trainer was
iets te positief) en die past alleen als ik niet beweeg en niet adem.
Dus mocht er iemand een geel finisher's shirt van MudMasters maart
2014 in XL kwijt willen of ruilen, je weet me te vinden.
Ps. In mijn blog (welke ik enkele
maanden geleden schreef voor de blogwedstrijd voor stoerevrouwensporten.nl) staat
te lezen dat ik, inderdaad, in september 2014 weer aan de start
verscheen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten