Kon je in mijn vorige blogs lezen over
mijn sportieve bezigheden, op dit moment heb ik last van
blessureleed waardoor ik niet aan de eerste women only
Strongsisterrun mee kon doen. Om de pijn wat te verzachten, had ik me
aangemeld als vrijwilliger bij de Strong Viking Color Obstacle run,
deze was toevallig in hetzelfde weekend. Ik had werkelijk geen idee
wat ik ging doen, maar ik heb genoten van de hele dag!
Deze begon vroeg, om zes uur ging de
wekker, na een korte nacht. Oefffffff, dat was even pittig. Al gauw
zat ik bepakt, bezakt en wakker in de auto naar Nijmegen, waar de run
plaats ging vinden. De adrenaline hield me wakker, want stiekem vond
ik het best spannend! Wat gaat er gebeuren? Wat is mijn taak? Wie
zijn de anderen? Op het terein meldde ik me bij de plek voor
vrijwilligers en al snel stroomden er meer binnen.
We werden ingedeeld bij een teamleider
die ons een spoedcursus vrijwilliger-zijn-bij-Strong-Viking gaf:
1) deelnemers doen dit voor de lol en
willen een leuke dag hebben, daar kun jij als vrijwilliger mede voor
zorgen.
2) dit is de portofoon en zo werkt ie,
hij is niet bedoeld om gezellig te kletsen.
3) gebruik niet je naam als je je meld
via de portofoon, maar het obstakelnummer waar je bij staat.
4) er zijn drie gradaties gewonden
(acuut, spoed en zo snel mogelijk hulp) en jij bent verantwoordelijk
voor het regelen van vervoer voor degenen die uit willen of moeten
stappen.
Met 'ons' team, dat op het 9 kilometer
parcours stond, liepen we een deel van de route en bij bijna elk
obstakel werd een mede-vrijwilliger neergezet, zo werd de groep
steeds wat kleiner.
Ik stond bij het obstakel in de verste
uithoek van het terrein.
Waar ik de rest van de dag was? Bij de
koeienstal! Ja echt! Tussen de hindernis met de hooibalen en een
betonnen muurtje waar de runners overheen moesten, gingen zij dóór
de koeienstal met... nou ja... actief geloei van al die koeien. Er
waren dus drie obstakels onder mijn hoede geplaatst, welke zo'n 200
meter uit elkaar lagen. Dat werd multitasken en heel veel lopen
vandaag!
Om half tien stond ik op mijn plek en
kon ik me rustig oriënteren hoe de renners het terrein opkwamen en
weer verlieten. Bijna vijf kwartier later kwamen de eerste snelle
mannen de hooibalen over, gekleurd van de verfpoeder die ze bij de
start over zich heen kregen. Blauw, als ik me goed herinner. Snelle
blauwe (en koude?) smurfjes. Elke “wave” startte 20 minuten na de
vorige en hadden allen een andere kleur. Het zag er reuze leuk uit,
al die gekleurde shirts, haren, schoenen en wat dies meer zij. Alles
liep zo goed als het kon, en ik had de luxe dat ik met een regenbui
even de stal in kon waar ik ook uitzicht had op de obstakels. Af en
toe was er voor mij ook tijd om even te 'bonden' met de koeien, even
kletsen (ze kunnen heel goed luisteren) en proberen te aaien (ze zijn
best schuw).
De renners waren erg inventief bij het
muurtje waar ze overheen moesten; een blok hout werd gebruikt om erop
te komen, dat kon gevaarlijk zijn als deze weggleed. Ik had de
vrijheid gekregen om een stapel banden bij de muur neer te leggen
mocht het nodig zijn en ik vond het nodig, dus sjouwen maar! Er zijn
geen ongelukken gebeurd bij mijn obstakels, echter wel twee
uitvallers; een vrouw met een gekneusde enkel die nog een uur (!) had
doorgelopen en een oververmoeide dame die wilde uitstappen. Hier heb
ik, heel verantwoordelijk, vervoer voor geregeld. De mensen de stal
inkletsen was erg grappig en ik heb ook alleen maar blije mensen
gezien. “Knuffelen met de koeien toegestaan”, “De dames zijn
niet het meest bemoedigende publiek met al dat boe-geroep”, en
“achteraan staan de kleintjes”. Vooral dat laatste lieten de
meeste vrouwen zich geen twee keer zeggen. Heel veel “oooohs” en
“aaaaahs” van vertedering gehoord, naast het geloei van de koeien
als ze eten kregen.
Nadat de laatste obstacle runner was
gepasseerd, moest ik wachten op instructies. Helemaal niet erg! Naast
een boerenbedrijf was er ook een eetgelegenheid met verse appeltaart,
en thee, en een terras.
Je snapt het wel, ik heb me prima
vermaakt daarna.
Vervolgens hebben we als team
kilometers lang Strong Viking afzetlint weggehaald en opgeruimd in
vuilniszakken. Veel grote, zware vuilniszakken vol, meezeulend over
het parcour dat, uiteraard, heerlijk modderig was geworden. Ik zakte
af en toe tot mijn kuiten in de modder en ik genoot! :-) Na een paar
uur waren we weer bij de plek voor de vrijwilligers en was de dag
alweer voorbij. Wat een geweldige dag en leuk om eens een kijkje
achter de schermen te hebben genomen. Ik zou het zó weer doen en
deze keer was zeker niet te laatste...
Statistics:
Afgelegde kilometers: 19, aantal
stappen: meer dan 25000, blessureleed de volgende dag: worth it!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten