“Zie
je het zitten om het tegen Andrea op te nemen” vraagt Rose me.
Zonder
te weten waar ik aan begin zeg ik: “Ja!”, want ik hou wel van een
uitdaging...
In
de loop van de dagen word me duidelijk waar ik aan begonnen ben en
loopt de spanning op. LG en Mud Masters hebben StoereVrouwenSporten
en RunAndreaRun uitgedaagd om de strijd tegen elkaar aan te gaan
tijdens tijdens Mud Masters op 6 maart. Het blijk het 12 kilometer
parcours te zijn en dan moet ik toch even flink slikken... Mijn
eerste obstacle run ever was 12k Mud Masters in 2014 en dat was, op
zijn zachts gezegd, nogal heftig.
Het
feit dat ik tegen
met Andrea strijd, maakt het al wat minder eng; ze bijt niet en ik
heb haar enkele weken al eens ontmoet en dat was gezellig en
hilarisch leuk. Aan de andere kant, zij is snel èn sterk en heeft
tot nu toe twee keer aan het WK obstacle running meegedaan.
Gelukkig
heb ik de kans om tien minuten eerder te starten als mijn bericht in
de Facebookgroep de meeste likes krijgt. Hier begint de strijd al!
Instagram, Twitter, Google+, alles zet ik in om likes te krijgen, ik
zal ze hard nodig hebben.
Ondertussen
appen we heel wat af om elkaar een beetje gek te maken; we plannen
strategieën en houden het weer in de gaten. Het kan mij niet koud
genoeg zijn, een beetje sneeuw erbij lijkt me helemaal geweldig. Waar
ik wat zorgen over heb is Mijn Outfit, het moet strak zitten, want
natte, lubberende kleren hinderen alleen maar. Ik sta straks in het
startvak met mijn Lange Grote lijf in strakke kleren waarin je Alles
Ziet. En ik sta 's ochtends in het vak met Snelle Atletische mannen
en vrouwen. En dan gaan ze vast Dingen denken “Wat moet zíj
hier?”, “Dat lukt haar nooit.”, “Moet zij niet naar een
sportschool?”.
Ik
wéét dat het nergens op slaat, maar weten en voelen zijn twee
verschillende dingen.
Het
is 6 maart en de wekker gaat. Ik heb verrassend goed geslapen en
kleed me warm aan, het vriest nog! Het ontbijt gaat er wat lastig in
door de gezonde spanning. Op het terrein van Mud Masters aangekomen
is het nog vrij rustig, een nieuwe ervaring. Meestal start ik in de
middag, dan is het drukker met een komen èn gaan van mensen. Andrea
ontmoet ik in de geheel lege kleedkamer en het is meteen weer
vertrouwd en dan is de spanning verdwenen. Dit wordt een leuke dag
met veel modder en nóg meer lol! We ontmoeten de heren die ons
namens LG vandaag in de gaten houden en we worden goed verzorgd. Een
foto van ons vóór de strijd mag niet ontbreken en daar begint de
slappe lach al. We proberen stoer tegenover elkaar te staan, maar één
blik en we liggen al te gieren. De toon is gezet!
Ik
krijg te horen dat ik de tien minuten voorsprong heb gewonnen en om
10:50 word ik weggeschoten met mijn startgroep. Ik heb geen enkele
keer gedacht aan mijn eerdere zorgen, er staan zoveel diverse mensen
rond mij, iedereen anders, ieder zichzelf! Ik hol ontspannen en niet
te snel op de eerste obstakels af. Na een paar honderd meter wordt
het parcours één grote modderpoel, rennen is bijna niet te doen en
ik glibber alle kanten op. Tijdens het tijgeren onder prikkeldraad
wordt een foto gemaakt, deze verschijnt op facebook en bij 100 of
meer likes op dit bericht mag ik aan het eind een bepaald obstakel
over. Ik ren gauw verder en bij de eerste muur krijg ik hulp en ben
ik erover. Een stuk verder staat een half hoog muurtje, maar geen
hulp meer te bekennen. Ik weiger om om het obstakel heen te lopen.
Mijn lijf is lang en groot, maar ook lenig en sterk. Middels plan B
ben ik erover gekomen. Op een gegeven moment hoor ik een bekende stem
achter een hooibaal. Het is Andrea en samen strompelen we verder.
Wandelen en rennen wisselen we af. Ik heb het bloedheet in de zon, en
ben stiekem blij als we even door kniehoog water mogen waden. Ik heb
een beetje last van wat blessurepijn, maar het is prima te doen. Wat
volgt zijn de trenches; een bult modder afgewisseld met een sloot
modder. Spekglad en ijskoud, hèt recept voor heel veel lol en
hilariteit. Ik kwam erachter dat ik in de sloten kon drijven alsof ik
in de dode zee lag, om na 5 seconden weer verkleumd eruit te
klauteren en bijna head first de volgende sloot in de duiken.
Nog
een paar kilometer verder wordt de pijn erger, ik denk niet dat ik de
12k ga volbrengen. Ik ga tóch stug door en we nemen een paar
obstakels die nieuw zijn in het parcours. In de verte doemt Big
Spotters Hill op (heuvel
in de vorm van een vierkante piramide) en sta ik op de splitsing van
de 6k en de 12k. Ik kan nog even door, tot 8-9 km zeker, echter de
route van de 12k is één grote lus zonder de mogelijkheid om af te
snijden. Ik baal en snotter en besluit voor de 6k te gaan. Het is een
fraai gezicht, opgedroogde modder op mijn snoet met twee van die
traantjes.
Samen
gaan we nog één de trappen van de heuvel op, Andrea met zandzak in
de nek, en ik zonder. Weer beneden aangekomen nemen we afscheid en
zie en hoor ik de finish heel in de verte. De ondergrond is weer goed
begaanbaar en hol ik in mijn eigen tempo verder. Bij het betreffende
obstakel hoor ik dat ik ruim meer dan 100 likes heb gekregen in het
afgelopen uur. Oooooooooh dat voelt zo goed, alsof er meer dan 100
stoere vrouwen langs de zijlijn me toejuichen!
Ik
mag de pipe runner op; een half ronde, hoge muur waar je tegenop
loopt tot je boven bent.
Dat
is de theorie.
Ik
vraag hulp van twee sterke en snelle kerels en tot twee keer toe
verliezen we grip op elkaars handen en klap ik tot twee keer toe
keihard tegen de wand. Leuk bedacht, minder goede uitvoering. Ik loop
eromheen en ik zie de monkey bars al staan. Dit obstakel heb ik nog
nooit gehaald, dus ik ga er weer voor. Eén van de vrijwilligers
merkt op dat ik zo te zien wel een bad kan gebruiken. Ik schijn nogal
vies te zijn. Dus daar ga ik. Ik hang, ik zwier, ik twijfel en … ik
val :)
Iets schoner dan voorheen ga ik richting de finish en vlot
door naar het (dit keer warme!) water uit de tuinsproeiers. Ik geniet
met mijn ogen dicht van het warme water, dit is zó lekker. Ik hijs
mezelf in warme, droge kleren en wacht op Andrea iets voor de finish.
Het duurt niet lang eer ze er is en als we later in de VIP ruimte
zitten met drinken en eten gaan we helemaal los. Veel lol, lachen
(vooral om onszelf) en af en toe een serieuze noot. We hangen tot een
uur of vier daar rond en zijn nog lang niet uitgepraat, maar omdat ik
het thuisfront óók alle verhalen wil vertellen nemen we afscheid.
Dankzij
alle Stoere Vrouwen, de goede verzorging en
begeleiding van LG en Mud Masters was dit een onvergetelijke dag die
begon met wat spanning en eindigde met een paar geweldige
herinneringen erbij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten