16 maart 2016 - Strong Viking

Na drie keer Mudmasters te hebben gedaan, is het eens tijd voor wat anders. Ik heb veel goede verhalen gehoord over Strong Viking dus dat ging het worden. Aangezien ik vorig jaar vrijwilliger ben geweest bij Strong Viking Color Edition, heb ik nog een vrijkaartje die ik in kan zetten.
Op 19 maart is de Strong Viking Mud Edition en dat gaat het worden! Ik ga 7 km hollen, klauteren en vies worden! De voorpret is al maanden aanwezig en ondertussen heb ik het ook 'nog even' opgenomen tegen Andrea bij Mudmasters op 6 maart. Een week vóór die datum heb ik nog geen idee dat ik dat ga doen, het is echt even omschakelen en ik ben er ook best zenuwachtig voor... Zoals je in een eerder blog kan lezen, heb ik het heel leuk gehad en waren de zenuwen nergens voor nodig!

Ik ben al vroeg op het Strong Viking terrein in Wijchen, om sfeer te proeven, mensen te kijken en om me klaar te maken voor wat komen gaat. De sfeer is inderdaad echt geweldig! Goede muziek, voldoende ruimte in de verwarmde kleedkamer, iedereen praat met elkaar. Ik zie een paar 'waves' weggeschoten worden en het eerste obstakel staat IN het startvak... De muur van zo'n 2.5 meter hoog. Niet mijn favoriet, maar zo hebben we deze maar gehad. Ook de sfeer in het startvak is super, ik zie verschillende soorten en maten mensen en ik voel me geweldig om daar ook bij te staan. Bij het startsignaal ren ik naar de muur en help er in ieder geval 5 mensen over. Dat kan ik goed, weet ik nu. Iemand vraagt me: “Zal ik jou erover helpen?” Nou graag! Ik hang in no time boven, probeer niemand te schoppen en land aan de andere kant van de muur. Dan begint het ècht, hollen maar!

Het gaat goed en ik voel me goed. Er zijn wat meer bekende obstakels, zoals de monkeybars, stoere obstakels waar ik met een houten hamer mag smijten of met een schild mag rennen en gewoon malle obstakels waarbij ik op een evenwichtsbalk mijn tegenstander af mag slaan met knuppel en schild. Bij enkele obstakels moet ik 10 burpees doen, onder andere omdat ik uit de monkey bars kletterde. Ik sta regelmatig in het burpeevak en ik ben niet de enige ;-)

Blessurepijn krijg ik bij een kilometer of 4, maar gelukkig ben ik al over de helft. Het is niet voor niets de Mud Edition; maar dit is geen modder meer, dit is klei! Af en toe kunnen we het water in en boen ik mezelf iets meer toonbaar. Een van de laatste hindernissen is een soort half pipe waar je tegenop rent om boven te komen. Ook hier moedigt iedereen elkaar aan en DE tip die ik meekrijg is: “Zo hard mogelijk rennen en pas stoppen als je boven bent.”

Joh.

Met een enorm gegrom en oerkreet ga ik als een haas (dacht ik), doe ik een soort high five met twee stoere mannen boven aan en glij ik zeer oncharmant weer naar beneden. Ik maak me al gierend van het lachen gauw uit te voeten om ruimte te maken voor de volgende bikkels. Dit is LEUK! Het filmpje van dit obstakel laat duidelijk zien én horen dat ik het erg naar mijn zin heb; gegrom, een oerkeet en gelach als ik naar beneden suis.

De finish bestaat nog uit wat geklim en geglibber doordat het glad is van de modder, maar daarna is het feest! Een malle foto, een flesje water en het welbegeerde armbandje zijn in the pocket! Het finisher's shirt valt goed maar KORT. Formaat naveltruitje. Jammer, want het is echt van goede kwaliteit en ik zou er waarschijnlijk in wonen als hij iets langer zou zijn. Het bandje doe ik, naar waarheid, sindsdien alleen af als ik een andere obstacle run ga doen. Om 'm niet kwijt te raken. Ik ben er trots op!

Het afspoelen gaat wat mis in de 'wasstraat'; het water is nagenoeg op! Ik ben niet zó goor meer, dus ik wrijf het zand en modder wat van me af, trek heerlijk opgewarmde kleren aan (dankzij een warme kruik die ik mee heb) en klets honderuit met een onbekende die dit voor het eerst doet. De tas is hierna 3x zo zwaar door natte kleren en de loopafstand naar mijn auto even zo verder. De route ernaartoe is niet duidelijk aangegeven, dus ik loop ergens in the middle of nowhere wat wazig om me heen te kijken. In de verte zie ik een hele stoet mensen-met-sporttassen die, bleek toen ik ze volgde, wèl wisten waar de parkeerplek was.

Thuis onder de douche begint het ritueel; kleren uitspoelen, modderklodders verwijderen, nog maar een keer kleren spoelen, schoenen een beetje fatsoeneren en de ergste modder eraf, oh ja, en natuurlijk kleren uitspoelen. Daarna volgt een spoelwasje in de wasmachine, kan ik alle (witte...) muren van de badkamer boenen en daarna ben ik aan de beurt.

Schoon, fris, moe en heel voldaan zit ik de rest van de dag in mijn naveltruitje op de bank; over een paar weken mag ik weer, maar daarover later meer...

6 maart 2016 - Unlock the obstacle. Mijn race tegen Andrea bij Mudmasters.

“Zie je het zitten om het tegen Andrea op te nemen” vraagt Rose me.

Zonder te weten waar ik aan begin zeg ik: “Ja!”, want ik hou wel van een uitdaging...

In de loop van de dagen word me duidelijk waar ik aan begonnen ben en loopt de spanning op. LG en Mud Masters hebben StoereVrouwenSporten en RunAndreaRun uitgedaagd om de strijd tegen elkaar aan te gaan tijdens tijdens Mud Masters op 6 maart. Het blijk het 12 kilometer parcours te zijn en dan moet ik toch even flink slikken... Mijn eerste obstacle run ever was 12k Mud Masters in 2014 en dat was, op zijn zachts gezegd, nogal heftig.

Het feit dat ik tegen met Andrea strijd, maakt het al wat minder eng; ze bijt niet en ik heb haar enkele weken al eens ontmoet en dat was gezellig en hilarisch leuk. Aan de andere kant, zij is snel èn sterk en heeft tot nu toe twee keer aan het WK obstacle running meegedaan.

Gelukkig heb ik de kans om tien minuten eerder te starten als mijn bericht in de Facebookgroep de meeste likes krijgt. Hier begint de strijd al! Instagram, Twitter, Google+, alles zet ik in om likes te krijgen, ik zal ze hard nodig hebben.

Ondertussen appen we heel wat af om elkaar een beetje gek te maken; we plannen strategieën en houden het weer in de gaten. Het kan mij niet koud genoeg zijn, een beetje sneeuw erbij lijkt me helemaal geweldig. Waar ik wat zorgen over heb is Mijn Outfit, het moet strak zitten, want natte, lubberende kleren hinderen alleen maar. Ik sta straks in het startvak met mijn Lange Grote lijf in strakke kleren waarin je Alles Ziet. En ik sta 's ochtends in het vak met Snelle Atletische mannen en vrouwen. En dan gaan ze vast Dingen denken “Wat moet zíj hier?”, “Dat lukt haar nooit.”, “Moet zij niet naar een sportschool?”.

Ik wéét dat het nergens op slaat, maar weten en voelen zijn twee verschillende dingen.

Het is 6 maart en de wekker gaat. Ik heb verrassend goed geslapen en kleed me warm aan, het vriest nog! Het ontbijt gaat er wat lastig in door de gezonde spanning. Op het terrein van Mud Masters aangekomen is het nog vrij rustig, een nieuwe ervaring. Meestal start ik in de middag, dan is het drukker met een komen èn gaan van mensen. Andrea ontmoet ik in de geheel lege kleedkamer en het is meteen weer vertrouwd en dan is de spanning verdwenen. Dit wordt een leuke dag met veel modder en nóg meer lol! We ontmoeten de heren die ons namens LG vandaag in de gaten houden en we worden goed verzorgd. Een foto van ons vóór de strijd mag niet ontbreken en daar begint de slappe lach al. We proberen stoer tegenover elkaar te staan, maar één blik en we liggen al te gieren. De toon is gezet!

Ik krijg te horen dat ik de tien minuten voorsprong heb gewonnen en om 10:50 word ik weggeschoten met mijn startgroep. Ik heb geen enkele keer gedacht aan mijn eerdere zorgen, er staan zoveel diverse mensen rond mij, iedereen anders, ieder zichzelf! Ik hol ontspannen en niet te snel op de eerste obstakels af. Na een paar honderd meter wordt het parcours één grote modderpoel, rennen is bijna niet te doen en ik glibber alle kanten op. Tijdens het tijgeren onder prikkeldraad wordt een foto gemaakt, deze verschijnt op facebook en bij 100 of meer likes op dit bericht mag ik aan het eind een bepaald obstakel over. Ik ren gauw verder en bij de eerste muur krijg ik hulp en ben ik erover. Een stuk verder staat een half hoog muurtje, maar geen hulp meer te bekennen. Ik weiger om om het obstakel heen te lopen. Mijn lijf is lang en groot, maar ook lenig en sterk. Middels plan B ben ik erover gekomen. Op een gegeven moment hoor ik een bekende stem achter een hooibaal. Het is Andrea en samen strompelen we verder. Wandelen en rennen wisselen we af. Ik heb het bloedheet in de zon, en ben stiekem blij als we even door kniehoog water mogen waden. Ik heb een beetje last van wat blessurepijn, maar het is prima te doen. Wat volgt zijn de trenches; een bult modder afgewisseld met een sloot modder. Spekglad en ijskoud, hèt recept voor heel veel lol en hilariteit. Ik kwam erachter dat ik in de sloten kon drijven alsof ik in de dode zee lag, om na 5 seconden weer verkleumd eruit te klauteren en bijna head first de volgende sloot in de duiken.

Nog een paar kilometer verder wordt de pijn erger, ik denk niet dat ik de 12k ga volbrengen. Ik ga tóch stug door en we nemen een paar obstakels die nieuw zijn in het parcours. In de verte doemt Big Spotters Hill op (heuvel in de vorm van een vierkante piramide) en sta ik op de splitsing van de 6k en de 12k. Ik kan nog even door, tot 8-9 km zeker, echter de route van de 12k is één grote lus zonder de mogelijkheid om af te snijden. Ik baal en snotter en besluit voor de 6k te gaan. Het is een fraai gezicht, opgedroogde modder op mijn snoet met twee van die traantjes.

Samen gaan we nog één de trappen van de heuvel op, Andrea met zandzak in de nek, en ik zonder. Weer beneden aangekomen nemen we afscheid en zie en hoor ik de finish heel in de verte. De ondergrond is weer goed begaanbaar en hol ik in mijn eigen tempo verder. Bij het betreffende obstakel hoor ik dat ik ruim meer dan 100 likes heb gekregen in het afgelopen uur. Oooooooooh dat voelt zo goed, alsof er meer dan 100 stoere vrouwen langs de zijlijn me toejuichen!

Ik mag de pipe runner op; een half ronde, hoge muur waar je tegenop loopt tot je boven bent.

Dat is de theorie.

Ik vraag hulp van twee sterke en snelle kerels en tot twee keer toe verliezen we grip op elkaars handen en klap ik tot twee keer toe keihard tegen de wand. Leuk bedacht, minder goede uitvoering. Ik loop eromheen en ik zie de monkey bars al staan. Dit obstakel heb ik nog nooit gehaald, dus ik ga er weer voor. Eén van de vrijwilligers merkt op dat ik zo te zien wel een bad kan gebruiken. Ik schijn nogal vies te zijn. Dus daar ga ik. Ik hang, ik zwier, ik twijfel en … ik val :) 

Iets schoner dan voorheen ga ik richting de finish en vlot door naar het (dit keer warme!) water uit de tuinsproeiers. Ik geniet met mijn ogen dicht van het warme water, dit is zó lekker. Ik hijs mezelf in warme, droge kleren en wacht op Andrea iets voor de finish. Het duurt niet lang eer ze er is en als we later in de VIP ruimte zitten met drinken en eten gaan we helemaal los. Veel lol, lachen (vooral om onszelf) en af en toe een serieuze noot. We hangen tot een uur of vier daar rond en zijn nog lang niet uitgepraat, maar omdat ik het thuisfront óók alle verhalen wil vertellen nemen we afscheid.

Dankzij alle Stoere Vrouwen, de goede verzorging en begeleiding van LG en Mud Masters was dit een onvergetelijke dag die begon met wat spanning en eindigde met een paar geweldige herinneringen erbij!

31 december 2015 - Mijn jaaroverzicht

Ik ging 2015 heel anders in dan ik erop terug kijk. Ik had grootse plannen. Ik ging twee keer Mudmasters doen, en januari was ik al ingeschreven voor de eerste 'girl only' obstacle run: de Strongsisterrun. Tevens stonden 10k bij de Marikenloop en LoopLeeuwarden op het programma.

Dit ging ik 'wel even' doen.

Mudmasters 6k in maart gaat prima! Ik heb mezelf weer overtroffen doordat ik obstakels neem die ik de keer ervoor nog niet haal. Mega trots zit ik 's avonds weer op de bank mezelf in te schrijven voor de 12k in september.

Helaas heb ik geen rekening gehouden met een langdurige blessure. Deze begint al in april. Eigenwijs als ik ben, ben ik pas twee maanden later eens naar de fysio gegaan. Zij kan in eerste instantie niets bijzonders vinden en maant me tot meer rust.

Ondertussen start ik wel bij de Marikenloop, deze loop ik voor het goede doel. Het is geen optie om niet te starten of halverwege te stoppen. Ik heb een paar honderd euro gedoneerd gekregen en ik wil mijn sponsoren niet teleurstellen door af te haken. Het gaat wonderbaarlijk goed en ik loop meer dan een minuut van mijn snelste 10k af in 1:12:34.

Slechts drie weken later is de 10k bij LoopLeeuwarden. Ik start met wat pijn en spreek met mezelf af dat ik uitstap als het niet gaat, en ik meen het ook nog! Tijdens het lopen gaat het steeds beter zelfs; de pijn trekt weg en wederom een PR in 1:11:26. Ik weet nu wèl zeker dat 10k mijn afstand niet is. Ik vind de eerste helft leuk en daarna loop ik in mezelf te klagen, doet 'alles' zeer en vind ik er niets aan.

De dag daarna heb ik weer veel pijn. Aangezien er de komende maanden niets op de planning staat, ren ik niet veel en niet ver. Helaas is dat nog niet voldoende om te helen. Ik ga weer naar de fysio en er wordt een overbelast adductor geconstateerd. Dit is de spier die ervoor zorgt dat je je benen bij spreidstand weer kan sluiten. Dit is ook een spier die je blijkbaar erg nodig hebt voor (hard)lopen. De heftige stekende pijn voel ik in mijn schaambot en onderbuik. Ik kan soms niet eens normaal wandelen zo zeer doet het.

Zowel de Strongsisterrun en Mudmasters komen eraan in september. Tot halverwege augustus ben ik positief dat ik wel ga starten, al wisten de fysio en trainer dat het ijdele hoop is. Tot deze conclusie kom ik uiteindelijk zelf ook en met tranen en tuiten doe ik beide startbewijzen van de hand.

Zolang ik niet ren en niet teveel gewicht gebruik tijdens het squaten en lungen ben ik nagenoeg pijnloos. Na een flink aantal weken mag ik rustig starten met hardlopen. Ik start rustig op de loopband en een paar weken later start ik met een beginnerscursus hardlopen van mijn sportschool. Deze duurt acht weken en werkt toe naar 30 minuten hardlopen aan één stuk.

Slechts één keer in die paar weken heb ik op een rustdag, midden in de supermarkt notabene, zo'n pijn dat ik me afvraag hoe ik thuis ga komen. Met veel warmte, géén hakken meer dragen en trouw mijn oefeningen blijven doen is het weer volledig weggetrokken. Gisteren moest ik 'aflopen'. Ik ren zonder veel moeite en pijnloos meer dan vier kilometer! Ik heb een certificaat als getuige, deze komt echt op een speciaal plekje te hangen. Het einde van de cursus, maar ook het einde van mijn blessure.

Ik ben blij dat ik 2015 net zo afsluit als ik 'm in ging; vol goede moed en vol met plannen!

Welke plannen dat zijn lees je een andere keer...

21 december 2015 - Kerstwensen

All I want for Christmas is...

Sportkleren, renschoenen, gadgets en alles wat ik al heb!

Mijn sportklerenladekast puilt uit van de shirts, tanktops, broeken en jasjes. En ik heb het ècht allemaal nodig, echt! En die 13 paar sportschoenen ook, ik hou van afwisselen dus ik heb meestal maar twee paar echt vaak aan.

Herkenbaar?

Ik hoop het!

Als het hek eenmaal van de dam is, is er meestal geen houden meer aan. Er zijn ook zulke mooie en fijn zittende sportkleren, ik heb onderhand meer sportkleren dan 'gewone' kleren.

De oplossing voor deze heerlijke, fijne (maar nogal grote) stapel gymkleren? Een nieuwe kast. Opgelost! Dat past best onder de kerstboom.

Qua gadgets heb ik me redelijk kunnen inhouden dit jaar, ik heb een Fitbit charge HR gekocht. Puur functioneel natuurlijk, om mijn slaap en rusthartslag te monitoren. En dat ie ook laat zien wat mijn hartslag doet tijdens sporten is mooi meegenomen. Mijn stappen telt hij ook. Ook dat is maar een kleinigheidje. Zo ren ik regelmatig met mijn Fitbit links om de pols, en mijn hardloophorloge-met-gps rechts, want je wilt toch ook weten hoe hard je waar hebt gerend, toch? Het zou toch geweldig zijn als deze beide apparaatjes werden gecombineerd in een (ik roep maar wat hoor, kerstman) TomTom Runner 2 Cardio + Music Sky Captain/Scuba Blue - L of een Garmin Forerunner 225 HRM Zwart/Rood

Met schoenen moet ik eigenlijk wel echt ophouden nu... Maar ja, ik heb maar één paar hardloopschoenen die goed lopen, en ik heb nog een kortingsbon voor een hardloopanalyse bij aankoop van een paar schoenen. Het zou toch zonde zijn als ik deze liet verlopen, toch?

En ik heb heel hard gewerkt afgelopen maanden, dus eigenlijk heb ik wel een beloning verdiend, daar is de kerstmeneer het vast heel erg mee eens.

De nieuwe kast moet natuurlijk wel volledig gevuld worden!

10 november 2015 - Mudmasters, de voorbereiding

Eerder schreef over mijn traject met een personal trainer en het vrijwilliger zijn bij een obstacle run. Deze twee zijn oorzaak en gevolg, hoe? Lees gauw verder!

Halverwege mijn eerste personal training traject vraag mijn trainer of ik het leuk zou vinden om met een groep anderen van de sportschool mee te doen aan Mudmasters, 12 km.

Ik heb er nog nooit van gehoord, maar Google is behulpzaam; een obstacle run met veel modder, saamhorigheid en geen tijdslimiet. Ik denk er toch wel even goed over na, het is nogal wat voor mij als niet hardloper. Van geen hardloopervaring naar 12 km? Ga ik dat kunnen? De run is in maart en het is nu november... Maar aan de andere kant... hij vraagt het niet voor niets en heeft blijkbaar genoeg vertrouwen in me.

Na nog wat dwalen en twijfelen heb ik besloten dat ik mee ga doen!

Voor de obstakels ben ik niet zo bang, ik heb in mijn benen genoeg kracht, maar dat hardlopen...

Ik begin eerst maar voorzichtig op de loopband, “bang” dat ik een flater sla als ik buiten ga rennen. Er komen aardig wat doomscenario's voorbij die me op de loopband houden; na één minuut buiten hollen al moeten opgeven, “al die andere” renners die met gemak hartstikke snel gaan en nog volzinnen kunnen spreken, mensen die naar me gaan roepen. Bah!

Ik vind het eigenlijk best leuk op de loopband, zeker als ik mijn ren-tijd omhoog zie gaan, elke week een stukje langer.

Na een kleine anderhalve maand ben ik opeens zat van het binnen lopen en wil ik naar buiten! De wind in mijn haren voelen, en mijn voeten op het asfalt. Om de druk een beetje op te voeren heb ik mij ook ingeschreven voor LoopLeeuwarden in mei van dat jaar, twee maanden ná Mudmasters. Aangezien ik wel van een uitdaging hou, ga ik voor de 10 km in plaats van eerst rustig aan 5...

Hoe ik de 12 km van Mudmasters denk te volbrengen? Gemiddeld elke 500 meter een obstakel, dus ik kan best af en toe uitrusten tijdens het klauteren over de hindernissen bedenk ik me. Boy, was I wrong...

De eerste keer naar buiten en ik bereid me goed voor. Ik heb een trainingsschema die mij helpt, een app op mijn smartphone die me vertelt hoe lang en ver ik ren en een paar kekke schoentjes die me laten zweven.

Dácht ik.

Lopen op een loopband en lopen buiten op straat zijn twee verschillende dingen weet ik nu. Eén van mijn doomscenario's komt bijna uit. Na één minuut rennen ben ik kapot! En dit gaat mij klaarstomen voor MudMasters en LoopLeeuwarden? Mijn longen branden, mijn benen zijn als pap en ik vind er geen reet aan. Ik ga tóch door die eerste keer en gaandeweg gaat het iets beter, al moet er de komende maanden nog heel veel gebeuren wil ik finishen.

Maar hé, één keer is géén keer, dus ga ik drie keer in de week hard lopen, hollen, rennen en draven. De eerste keer dat ik zes minuten non stop ren, juich ik bijna luidop, zolang heb ik het nog nooit volgehouden in mijn 39 jarige leventje. Elke week kan ik meer, maar irriteer ik me ook meer aan die stem van mijn hardloop app die zegt hoe lang ik nu ren, en hoe snel. Ook heb ik mijn omgeving nu zoveel rennend verkend, dat ik het met mijn ogen dicht kan. Het wordt dus wat saai... Ik wil wat anders en ga de bossen in, geen app aan, gewoon genieten van de natuur en meer lol krijgen in het rennen. Dat is een gouden greep want genieten doe ik! Door de ondergrond van gladde bladermassa, wortels, zand en soms een modderpoel word ik er niet sneller van, het is wel een goede oefening voor straks bij de obstacle run.

Helaas wordt mijn voorbereiding plots onderbroken door een zweepslag; een pijnlijke aangelegenheid in mijn kuit. Ik baal ontzettend; krijg ik eindelijk het vertrouwen dat ik die 12 km ga volbrengen, word ik weer in mijn voorbereidingen teruggegooid. Ik ben heel gemotiveerd om heel snel weer beter te worden dat ik er alles aan doe om te kunnen starten. Rust, ice packs, fysio en dry needling en niet sporten. Ik knijp 'm ontzettend, maar ik sta aan de start!

Ik!

Ik die een hekel had aan gym op school, aan sporten, aan zweten. Ik de a-sportieve couch potato staat aan de start van een groot sportief evenement.

Ik voel me heel wat, en heb voor mijn gevoel nu al gewonnen! Ik hoef nu alleen nog maar te genieten en stiekem hoop ik dat mijn kuit zich goed houdt.

De eerste twee kilometer gaan prima, mijn blessurepijn is echt weg! Daarna komt een enorme klim de trappen op en voor mij is dat ontzettend afzien. Hyperventilerend sta ik boven en ik móet even zitten, misselijk en duizelig. Ik ben nu de laatste van mijn startgroep. Dat is niet erg, ik weet dat ik niet de snelste ben. Ik vind het wel vervelend dat ik mijn snellere teamgenoten ophoud. Overal is een oplossing voor, dus de snelleren rennen met elkaar vooruit en vier van ons blijven bij elkaar in de achterhoede. Uiteindelijk rent niemand alleen als ook die groep in tweeën splitst.

De kilometers die komen worden zwaarder en zwaarder en ik voel mezelf meer dood dan levend. Dit is echt niet genieten, dit is verschrikkelijk en eigenlijk wil ik stoppen. Opgeven is echter voor mij geen optie, ik ga de finish halen, en als ik een obstakel niet haal, dan is dat oké, als ik het maar wel probeer. Ik neem alle obstakels en zo'n drie obstakels (van de 21!) lukken niet, mede door de enorme spierpijn die ik tijdens het rennen al ontwikkel en de kramp die af en toe ergens in mijn lijf schiet.

Van mijn kuit geen last, van de rest van mijn lijf wel.

Mijn mudmattie en ik rennen hand in hand over de finish, KLAAR! Over, uit. Gesloopt.

Het eerste wat ik denk? “Ik doe dit noooooooooit meer!”

Boy, was I wrong ;-)

De finisher's beer (0% ;-) gooi ik in één keer achterover en mijn finisher's t-shirt neem ik trots in ontvangst. Thuisgekomen blijkt het een maat L te zijn (trainer was iets te positief) en die past alleen als ik niet beweeg en niet adem. Dus mocht er iemand een geel finisher's shirt van MudMasters maart 2014 in XL kwijt willen of ruilen, je weet me te vinden.

Ps. In mijn blog (welke ik enkele maanden geleden schreef voor de blogwedstrijd voor stoerevrouwensporten.nl) staat te lezen dat ik, inderdaad, in september 2014 weer aan de start verscheen.

21 oktober 2015 - Vrijwilliger tegen wil en dank

Kon je in mijn vorige blogs lezen over mijn sportieve bezigheden, op dit moment heb ik last van blessureleed waardoor ik niet aan de eerste women only Strongsisterrun mee kon doen. Om de pijn wat te verzachten, had ik me aangemeld als vrijwilliger bij de Strong Viking Color Obstacle run, deze was toevallig in hetzelfde weekend. Ik had werkelijk geen idee wat ik ging doen, maar ik heb genoten van de hele dag!

Deze begon vroeg, om zes uur ging de wekker, na een korte nacht. Oefffffff, dat was even pittig. Al gauw zat ik bepakt, bezakt en wakker in de auto naar Nijmegen, waar de run plaats ging vinden. De adrenaline hield me wakker, want stiekem vond ik het best spannend! Wat gaat er gebeuren? Wat is mijn taak? Wie zijn de anderen? Op het terein meldde ik me bij de plek voor vrijwilligers en al snel stroomden er meer binnen.

We werden ingedeeld bij een teamleider die ons een spoedcursus vrijwilliger-zijn-bij-Strong-Viking gaf:

1) deelnemers doen dit voor de lol en willen een leuke dag hebben, daar kun jij als vrijwilliger mede voor zorgen.

2) dit is de portofoon en zo werkt ie, hij is niet bedoeld om gezellig te kletsen.

3) gebruik niet je naam als je je meld via de portofoon, maar het obstakelnummer waar je bij staat.

4) er zijn drie gradaties gewonden (acuut, spoed en zo snel mogelijk hulp) en jij bent verantwoordelijk voor het regelen van vervoer voor degenen die uit willen of moeten stappen.

Met 'ons' team, dat op het 9 kilometer parcours stond, liepen we een deel van de route en bij bijna elk obstakel werd een mede-vrijwilliger neergezet, zo werd de groep steeds wat kleiner.

Ik stond bij het obstakel in de verste uithoek van het terrein.

Waar ik de rest van de dag was? Bij de koeienstal! Ja echt! Tussen de hindernis met de hooibalen en een betonnen muurtje waar de runners overheen moesten, gingen zij dóór de koeienstal met... nou ja... actief geloei van al die koeien. Er waren dus drie obstakels onder mijn hoede geplaatst, welke zo'n 200 meter uit elkaar lagen. Dat werd multitasken en heel veel lopen vandaag!

Om half tien stond ik op mijn plek en kon ik me rustig oriënteren hoe de renners het terrein opkwamen en weer verlieten. Bijna vijf kwartier later kwamen de eerste snelle mannen de hooibalen over, gekleurd van de verfpoeder die ze bij de start over zich heen kregen. Blauw, als ik me goed herinner. Snelle blauwe (en koude?) smurfjes. Elke “wave” startte 20 minuten na de vorige en hadden allen een andere kleur. Het zag er reuze leuk uit, al die gekleurde shirts, haren, schoenen en wat dies meer zij. Alles liep zo goed als het kon, en ik had de luxe dat ik met een regenbui even de stal in kon waar ik ook uitzicht had op de obstakels. Af en toe was er voor mij ook tijd om even te 'bonden' met de koeien, even kletsen (ze kunnen heel goed luisteren) en proberen te aaien (ze zijn best schuw).

De renners waren erg inventief bij het muurtje waar ze overheen moesten; een blok hout werd gebruikt om erop te komen, dat kon gevaarlijk zijn als deze weggleed. Ik had de vrijheid gekregen om een stapel banden bij de muur neer te leggen mocht het nodig zijn en ik vond het nodig, dus sjouwen maar! Er zijn geen ongelukken gebeurd bij mijn obstakels, echter wel twee uitvallers; een vrouw met een gekneusde enkel die nog een uur (!) had doorgelopen en een oververmoeide dame die wilde uitstappen. Hier heb ik, heel verantwoordelijk, vervoer voor geregeld. De mensen de stal inkletsen was erg grappig en ik heb ook alleen maar blije mensen gezien. “Knuffelen met de koeien toegestaan”, “De dames zijn niet het meest bemoedigende publiek met al dat boe-geroep”, en “achteraan staan de kleintjes”. Vooral dat laatste lieten de meeste vrouwen zich geen twee keer zeggen. Heel veel “oooohs” en “aaaaahs” van vertedering gehoord, naast het geloei van de koeien als ze eten kregen.

Nadat de laatste obstacle runner was gepasseerd, moest ik wachten op instructies. Helemaal niet erg! Naast een boerenbedrijf was er ook een eetgelegenheid met verse appeltaart, en thee, en een terras.

Je snapt het wel, ik heb me prima vermaakt daarna.

Vervolgens hebben we als team kilometers lang Strong Viking afzetlint weggehaald en opgeruimd in vuilniszakken. Veel grote, zware vuilniszakken vol, meezeulend over het parcour dat, uiteraard, heerlijk modderig was geworden. Ik zakte af en toe tot mijn kuiten in de modder en ik genoot! :-) Na een paar uur waren we weer bij de plek voor de vrijwilligers en was de dag alweer voorbij. Wat een geweldige dag en leuk om eens een kijkje achter de schermen te hebben genomen. Ik zou het zó weer doen en deze keer was zeker niet te laatste...

Statistics:

Afgelegde kilometers: 19, aantal stappen: meer dan 25000, blessureleed de volgende dag: worth it!

10 juli 2015 - De mooiste plek

Tijdens mijn laatste vakantie ben ik me af gaan vragen wat voor mij de mooiste plek is waar ik heb gesport. Ik sport nu zo'n 10 jaar en het begon de eerste 9 jaar met groepslessen in een zaal in de sportschool. Die zien er over het algemeen allemaal hetzelfde uit. Alleen de zo gewenste airco lijkt overal weer anders te zijn.

Ook al zijn de zalen vaak niet van elkaar te onderscheiden, de plek van de sportschool wel! Zo ben ik tijdens mijn stages voor mijn opleiding gewoon door gegaan met waar ik mee bezig was (bodyjam, bodybalance, enkele groepslessen van Les Mills). Als ik bij de lokale groepslessenaanbieder de situatie uitlegde van de reden van mijn komst aldaar (de stages duurden 8 weken), hoefde ik meestal ook geen inschrijfkosten te betalen. Als arm studentje was het dan gelukkig goed te doen.

Via een grote community van groepslessporters werd er wel eens het een en ander georganiseerd in Nederland en ook in Groot Britanië. Zo heb ik in Essex (nabij Londen) eens 12 uur in één weekend gesport voor het goede doel. Ik was kapot maar het was heel gezellig en super om iedereen die je online regelmatig 'spreekt' eens in het echt te zien. Dat weekend heb ik ook geleerd dat je, met een goede gids, Londen “makkelijk” in 5 uur kunt doen, als je bij elke highlight maar 5 minuten blijft kijken :-)

Op een gegeven moment was ik de groepslessen een beetje zat; ik wist wat er kwam en heel veel uitdaging zat er niet meer in. Toen ben ik rustig begonnen met hardlopen, eerst op de loopband en niet gauw daarna naar buiten. Ik had (in 2014) MudMasters in het verschiet, en enkele maanden later 10 kilometer hollen bij LoopLeeuwarden. Er moest dus nog wel wat gebeuren... van 0 ervaring hardlopen tot 10k in 4 maanden. Ja, ik hou wel van een uitdaging.

Tijdens een van mijn laatste weken voor de run ben ik het bos in gegaan. De paleistuinen bij paleis Het Loo in mijn woonplaats. PRACHTIG. En zonder een ren app op mijn telefoon of oortjes in waarop ik hoorde hoe hard ik ging en hoe hard ik 'moest' was het nóg meer genieten! Geen druk, geen gedram, gewoon rennen en genieten van de natuur, van de bosgeur, van een schichtig hertje, een eekhoorntje... En allemaal vlakbij!

Een maand of wat geleden heb ik en ander mooi stuk natuur om de hoek ontdekt, Het Leesten. Nóg meer variatie in landschap, van weide naar heide en van bos naar nog meer bomen. Hier zijn een paar kleine maar pittige klimmetjes en zeker als je holt voel je ze goed in de longen. Er zijn in ieder geval twee routes aangegeven van elk zo'n 5 kilometer, maar ik kies er meestal voor halverwege mijn eigen route te verzinnen. Wat meestal uitmondt in verdwalen èn genieten! Google maps is op een gegeven moment mijn beste vriend, ik ben niet zo'n held in navigeren op de zon, maan en/of sterren. Met voldoende drinken, wat eten en een extra batterijlader voor mijn mobiel mee vermaak ik me zo een hele middag! En elke keer als ik er weer kom ontdek ik weer wat nieuws! Is het geen beest, dan wel een nieuwe route, nieuw klimmetje-met-obstakel, nieuwe modderpoel en wat dies meer zij. Ondanks dat het vooral zondagmiddag stervensdruk is op de gratis parkeerplaats, merk je, eenmaal van de gebaande paden af, niets meer van drukte. Bij terugkomst kun je bij de kiosk bijkomen met iets te drinken of te eten, of je flesje water bijvullen. Gelukkig zijn er ook toiletten aanwezig :-)

Op vakantie vorige week hebben we onder andere een natuurgebied bezocht. We waren in de Verenigde Staten nabij Washington DC en hebben Great Falls Park bezocht. Met een woeste rivier met waterval als uitzicht, hebben we een route van zo'n 4 km gevolgd, veel klauteren, oneven paden, her en der wat modder, rotsen, vlak langs de afgrond bij de rivier. Ik dacht dat het 't perfecte plaatje zou zijn; hier kan ik me lekker uitleven met alles wat ik fijn vind en met dit uitzicht heb ik nog nooit gesport!

Maar er gebeurde niets 'in' mij, geen vonkje die mijn hart sneller deed kloppen (dat deed het kijken in de afgrond wel...), geen energiestoot die me voortstuwde alsof ik zweefde. Nope. Nothing. Nada. Noppes. Al heb ik erg genoten van alles, het was niet het mooiste plekje waar ik ooit heb gesport.

Aan de andere kant van de oceaan kwam het besef dat de mooiste plek om te sporten dat ik tot nu toe ken 'gewoon' bij mij om de hoek is; natuurgebied Het Leesten bij Apeldoorn, Gelderland!