Vers van school had ik precies na vier weken verloskundige te zijn mijn eerste verlies te pakken. Niet vermijdbaar, niet verwijtbaar maar oh zo'n verdrietige ervaring, met een inpact van heb ik jou daar, óók voor mij... Een zo goed als levenloos kindje, ontzettend gewenst, waar iedereen voor heeft gevochten en die het als door een godswonder na 2 uur reanimeren wèl heeft gehaald.
Maar hoe...
Onzekere toekomst, wachtend op de dood eigenlijk.
Een maand later krijg ik een telefoontje; veel bloed, veel pijn, iets meer dan vijf maanden zwanger. Dan gaan echt alle alarmbellen af en zorg je dat je er heen raced. Ik was in de buurt en na vijf minuten stormde ik binnen. Het was op dat moment een aflopende zaak, dat wist ik. Tegen de ouders zei ik dat het erom spande en zij wisten heel goed wat ik daarmee bedoelde. De ambulance was er vrij vlot, ook de trauma helicopter landde vlakbij. Het mocht niet baten, bij aankomst in het ziekenhuis was het kindje in de buik overleden.
Verlies nummer 2, en wederom ook voor mij weer een tijd van verwerken, praten, huilen, domme grapjes maken (112-meldkamer: "Start de heli maar vast, Marianne aan de lijn"), lachen (ooit een heli in iemands achtertuin zien landen? ERG bijzonder, vooral de blikken van de bewoners) alles een plaatsje geven. Er emotioneel en praktisch zijn voor deze mensen, een mooi, klein, fijn maar dood meisje bewonderen, mijn eigen gevoelens en verdriet op een tweede plaats zetten.
Want ook al waren het niet míjn kinderen, dit raakt je als mens in je ziel, en twee keer in één maand is meer dan genoeg om te kunnen handlen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten