Tijd!
Welliswaar tijdens mijn dienst, maar voila, ik kan altijd even stoppen, nietwaar?
Ik krijg regelmatig aannames over mijn werk te horen die niet kloppen. Ik noem er een paar.
1. Ik word (alleen) opgepiept voor bevallingen.
2. Verloskunde is 80% wachten, 20% iets doen.
3. Ik doe alleen maar bevallingen.
4. Bij een dienst van 24 uur ben ik 24 uur wakker.
Ad 1)
Ik word niet opgepiept, ik word gebeld, afhankelijk vd praktijk op de mobiel die ik met de overdracht mee krijg of op mijn eigen mobiele nummer. Ik word gebeld op de vreemdste tijden met de vreemdste vragen. NIET alleen voor bevallingen, ik word gebeld als iemand onzeker is of zij het kindje nog wel goed genoeg voelt bewegen, ik wordt gebeld als mevrouw bloedverlies heeft, ik word gebeld als zij denkt weeën te hebben, ik word gebeld om een afspraak te verzetten ik word gebeld door de gynaecoloog om te overleggen over een dame die op het spreekuur door mijn collega is ingestuurd, ik word gebeld omdat mw het niet meer ziet zitten en psychisch helemaal in de war is, ik word gebeld door de kraamafdeling om te vertellen dat mevrouw X is bevallen en met kind en al naar huis gaat. Ik word gebeld omdat iemand vocht vasthoudt. ETCETCETCETCETC. Bij alle klachtjes en vragen van de zwangeren en/of hun partner en/of kraamvrouwen en/of kraamverzorgsters ben ik constant aan het denken en risico's aan het selecteren; kan ik dit oplossen, kan ik iets missen, heeft dit verstrekkende gevolgen, moet ik langs of niet, moet ik haar naar het ziekenhuis sturen of niet, voor een consult of een overdracht? Deze risicoselectie gaat ook door tijdens de bevallingen. Zijn het weeën? Zo ja, schiet de ontsluiting goed genoeg op? Kan mw het nog aan? Vind het kindje het nog leuk? Schiet het persen vlot genoeg op? Vind het kindje het nog leuk dan? Zo niet, ga ik door met persen en heb ik 't kind binnen 10 minuten, of laat ik haar stoppen en bel de ambulance? Als het kind er slecht uitkomt, krijg ik hem/haar er zelf bovenop? Wie laat ik bellen naar 112, wat heb ik NU nodig, hoe is het met bloedverlies van moeder? Loopt zij niet leeg omdat ik alleen oog voor de reanimatie heb? Als het misgaat, racen achter de ambu aan (niet proberen bij te houden), er willen zijn voor de mensen, ook nog in het ziekenhuis. Daarna regelmatig contact houden, telefonisch of langsgaan. Hun kind bewonderen, ook als is het na 26 weken in de buik overleden. Emotionele steun verlenen en dan ook nog je eigen verdriet van het gebeuren een plaats geven.
Ad 2)
Soms slaap ik 2 van de 24 uur, soms werk ik 2 van de 24 uur. Vandaag was het tweede het geval. Stierlijk saai.
Ad 3)
Naast bevallingen en alles genoemd bij Ad 1), zijn er ook nog de spreekuren waarbij de zwangeren vanaf 8 weken en tot 42 weken langskomen. Eerst maandelijks, op het einde wekelijks. Ook daar risicoselectie. Is de bloeddruk nog normaal, hoe voelt mw zich, alles geregeld voor de bevalling? Waar bevallen? Mag mw nog kiezen? Onder onze leiding (poliklinisch) of gaat de gynaecoloog de bevalling doen (klinisch)? Is er bloedgeprikt als nodig? Gaat het goed met het kindje, beweegt 't voldoende, groeit en bloeit het. Hartslag oké? Vragen? (Ook hier de meest exotische vragen, je lacht je soms rot, ik heb ERG veel gein op een spreekuurdag).
Oh ja, als 't kind eruit is, is 't niet 'Hai, zwaai, bye'. Tot 10 dagen na de bevalling komen we langs, eerste elke dag, daarna om de dag. Alles goed met moeder en kind? Hechtingen genezen goed? BV gaat goed? Kind poept, plast, groeit, drinkt en doet wat hij/zij moet doen? Niet tè geel? Vragen van ouders beantwoorden, in overleg met kraamzorg hoe we 't beste kunnen handelen bij afwijkingen, soms zelfs toch insturen naar het ziekenhuis omdat het kindje te geel is, te weinig groeit, te veel spuugt en alles wat er verder mis kan gaan. Kindje aangegeven bij de gemeente? Vitamine K in huis? Hielprik en gehoorscreening geweest? Waar ik nu werk is het zo geregeld dat de kraamvisites gescheiden zijn van de diensten. Heel relaxed, soms ook niet. Soms moet ik ook dan met spoed met 160 km/u naar Lemmer om nog net een kind op te kunnen vangen. Ook dan relaxed en rustig blijven (ik ken geen paniek), er een feestje van maken, uitleggen wat er gebeurt, waarom ik iets doe. Ik klets heel wat af hahaha, gewoon snel praten, dan kun je heel wat informatie kwijt.
Ad 4)
Godzijdank niet. Ik kan gelukkig overal en op de gekste tijden slapen, dus als ik een nacht heb doorgehaald, kruip ik er 's middags in en hoop ik dat ik even niet gebeld word.
Goh, als ik dit nalees lijkt het best veel kommer en kwel... ECHT NIE. Het is geweldig, het is super het is een privilege om bij een geboorte van een nieuw mens op deze wereld aanwezig te mogen zijn. De vreugde, de blijheid na de eerste schreeuw, de woorden 'Bedankt dat je er bij bent gebleven' als je tóch naar het ziekenhuis hebt ingestuurd en ondanks de donkere wallen op half 7 mee hebt zitten puffen en persen daar. Een dikke knuffel krijgen omdat 'Dank je' de lading niet dekte na het begeleiden van het kraambed na een doodgeboren kindje. Vriendjes maken met de mopperige gynaecoloog door de ingestuurde bevalling in het ziekenhuis zelf af te maken als hij ondertussen een keizersnee staat te doen. De boze blikken tijdens een wee, de stralende lach na de geboorte. De vader die in huilen uitbarst na de eerste blik op zijn pasgeboren zoon. Zijn trillende handen bij het doorknippen van de navelstreng. Ontroerend. Mijn handen op een buik met daarin een levend mensje, het vertrouwen dat je krijgt omdat je haar daar aanraken mag. Het wiebelen van een heel klein kontje in de palm van je hand daar op die buik. Een voetje dat zich afzet onder je handen. Ik heb niets meer te wensen; ik heb de leukste baan van de hele wereld.
Oh zo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten