Sinds het heerlijk weekendje weg (getuige de foto’s) naar Hoenderloo is er veel gebeurd. Ik kreeg een brief van de examencommissie van mijn opleiding over m’n ingediende plan van aanpak waarin stond te lezen “Na consultatie van je studievoortgangsbegeleidster (svb-er) moeten wij constateren dat zij nog geen akkoord heeft gegeven aan jouw gewijzigde plan van aanpak.” Dit is je reinste flauwekul! Ik heb nota bene nog met haar de boel doorgesproken voor ze voor 1.5 week op vakantie ging! Ze wist dus wat ik erin ging schrijven. Het moest in *haar* vakantie op de bus, aangezien het vóór de 1e dinsdag van de maand op de opleiding moest zijn ivm de vergadering van de commissie… Ze heeft het niet eens in kúnnen zien, dan was het niet op tijd op de opleiding geweest. Ook heb ik telefonisch aan haar aangegeven dat er een stageplaats was die van mijn verhaal had gehoord, die me wilde helpen en wilde begeleiden wanneer ik kon en zolang als nodig… Daar brabbelde ze wat omheen, en in de tussentijd van dat telefoontje en het ontvangen van de betreffende brief is er GEEN actie ondernomen om een stageplaats voor me te zoeken. MANNNNNNN ik was goed pissed zeg… De dag daarna naar school gebeld, svb-er vrij, de dag dáárna wederom gebeld, svb-er ziek AAAAAARGGGGGGG. Toen het semi-opperhoofd gebeld, even kort en krachtig uitgelegd wat er aan de hand was, zij zou de stageplanner schoppen, ik heb hem een email gestuurd met de gegevens van de praktijk die me graag wilde begeleiden. En twee telefoontjes later was het geregeld. CRISIS, was dàt nou zo moeilijk? Ik kreeg wel de mededeling dat er in de tussentijd zou worden gezocht naar een andere stageplaats aangezien ze vonden dat deze plek te klein was, maar dat ik zo in ieder geval “wat te doen had”. OEEEEEEEEEEHHHHHHHHHHHHHHHH, ik kookte zowat, heb me braaf netjes gehouden want de stageplanner wist niets van de hoed en de rand van mijn situatie… Samenvatting: de opleiding is in gebreke gebleven door het niet aanbieden van een stageplaats binnen afzienbare tijd. Er is niet eens gezocht naar een stageplaats in de tijd dat m'n pva bij de examencommissie lag, terwijl ik bij de stageplanner van A'dam en mijn svb-er heb aangegeven (mail & gebeld) dat mijn huidige plek mij wilde begeleiden en ik daar zolang als ik wil mag blijven. Ik ben nu hier 'gedumpt' met de mededeling 'we zoeken ondertussen een grotere praktijk voor je koppelstage' -> eerst maar 's zien hoeveel partus ik hier ga doen, dan kan er altijd nog worden ingegrepen...! In de grote praktijk van mijn vorige stages heb ik gemiddeld 1 - 1.5 partus per week gedaan. Dit *IS* mijn koppelstage, en ik ben begonnen op maandag 20 november voor onbepaalde tijd. Alles wat ik hier doe en meemaak tel ik mee en zal worden geëvalueerd en afgetekend. In de paar dagen dat ik nu stageloop merk ik dat dit een goede plek is voor mij, ik word eindelijk vrijgelaten in de dingen die ik doe, ook al zou ik het anders doen dan zij, de uitkomst is hetzelfde EN communicatie hierover is mogelijk! Ik voel me totaal niet onder druk gezet om handelingen en beleid uit te voeren zoals zij dat doen, maar zoals ik het goed onderbouwd uitvoer. Ik voel me ontspannen en functioneer daardoor heel goed, dit komt mijn leerproces zeer ten goede. M.b.t. mijn leerproces; er wordt gedurende de opleiding vele malen benadrukt dat de stages *mijn* leerprocessen zijn, en dat ik deze zelf in de hand heb, maar niet in de keuze van mijn stageplaats? In mijn vorige stage werd verteld dat ze vaker studenten kregen die het 'net niet' gehaald hadden. Ik ben daar onderuit gehaald door twee van de verloskundigen, is dat bevorderend voor mijn functioneren? Ik voel mij nu goed en ik voel me op mijn plek, ik voel me gewaardeerd i.p.v. gekleineerd. Ik reflecteer uit mijzelf op mijn handelen en op de samenwerking, juist doordat ik mij hier op mijn plek voel. Ik heb een zaak als ik door dit gebeuren niet binnen afzienbare tijd afstudeer terwijl ik WEL op nivo functioneer, minimaal 3 maanden derving van inkomsten is het minste wat ik zal eisen…
Maar zoals te lezen is, ik heb het SUPER naar m’n zin!!! Leuke verloskundigen, leuke cliëntèle, gaat gewoon goed allemaal, alleen maar positieve feedback tot nu toe. Tuurlijk zullen de diensten weer spannend worden, maar zolang ik deze ontspanning bij mezelf voel, weet ik 100% zeker dat het helemaal goed gaat komen!!!! Het is wel weer ff wennen, vroeg op enzo. Gisteren was ik ècht zó moe, even geslapen op de bank, ’s avond bij het oppassen (allerbeste ‘dinnetje Ina was er gelukkig alweer) werd ik zo vanuit het niets misselijk, duizelig, bleek en het klamme zweet brak me uit. Ik ging bijna onderuit, gelukkig zat ik en kon ik ff lekker op de bank liggen. Geen gesport voor mij die avond! Beetje oververmoeid van weinig slaap en veel indrukken neem ik aan, ‘k eet genoeg, daar ligt ‘t ‘m niet aan. Vannacht ook ‘maar’ 9 uur geslapen, zo nog maar ff wat dutten op de bank, xie vlekjes voor m’n ogen, maar dat kan ook komen van de monitor 
Nu de verhuizing. WAT een toeters en bellen komen daar nog bij kijken zeg, crisis… de kleinste fluttepettutterige dingetjes moet je om denken, sjongejonge… Ik heb DIEP respect voor mensen die binnen één weekend hun oude huis verlaten en in hun nieuwe huis trekken, ik vind dit al stressy genoeg. Vanaf het eerste begin ben ik dingen gaan inpakken en rustig aan met m’n eigen karretje wat aan het verhuizen, in m’n nieuwe toko staat één Ikea kast al helemaal in elkaar, de laden schuiven lekkâh! Het ruikt naar vers hout in mijn slaapkamertje, heeeeeerlijk! De ander moet nog in elkaar, maar eerst ff moed verzamelen hihi. Anderhalve week geleden hebben Gietje en ik alvast wat spullen van haar verhuisd en hebben we demonstratief wat kralenvliegenhangerschermding opgehangen en een paar posters. Dit als mededeling: “Het fort is ingenomen” Het gaat zoooooo mooi worden, zeker weten. Vandaag moet m’n buro (= de deur van een kast steunend op 2 mini burootjes) leeg gemaakt worden, aangezien m’n pc tafeltje morgen wordt opgehaald door paps en mams. Evenals de koelkast welke ik zover mogelijk leeg heb gehaald en die inhoud zal ik zo ff naar m’n nieuwe huis brengen. Ook het tv-meubel is gedemonteerd (zie foto’s), dat viel nog niet mee zeg, allemaal van die halve-slag-schroeven, ik was ’t even vergeten hoeveel erin zaten. PFFFFFFFFFF wat een toestand was dat. Vorige week is de nieuwe huurder komen kijken, beetje simpel vrouwtje, maar wel heel lief. Ze had een zelfgekweekt ficus-je meegenomen hihi, ik heb m’n laminaat en wat lampen verkocht aan haar voor meer dan ik in gedachten had. WIEHOEEEEEEEEE, kan ik weer gebruiken om verf et al. te kopen, tralalalalala. Het ruimt heeeerlijk op; een oude vuilnisbak gebruik ik om rommelmarktspullen in de dumpen, we moeten echt op koninginnedag op de rommelmarkt gaan zitten hoor, zó zeg wat een troepjes. Veel gooi ik ook weg hoor, en dat is heeeeeeeeeerlijk! Over een week en een dag is het dan zover… M’n eerste tranen zijn al geplengd hoor, watje Janne zag herinneringen in het hele huis verloren gaan, sjips man, heb hier meer dan 12 jaar gewoond (wow…
) zooooooooooooooooveel meegemaakt, zo gegroeid als mens, alles ademt ‘mij’. Elk geboorde gaatje in de muur, elke vlek aan de wand, iedere hoek van de kamer heeft een herinnering voor mij… En nu moet ik die dingen loslaten. Het zijn maar dingen, I know, het èchte gevoel zit in mij, maar als de triggers voor de herinnering en het bijbehorende gevoel er niet meer zijn, hoe lang zal het dan duren eer de herinnering vergeten is? Ik ga voor “NOOIT”!
, Janne P.S. Oh gut ik moet nog tig adreswijzigingen versturen. Ik ga voor e-mail, hoe lief
ik jullie allemaal ook vind en hoe graag ik ‘t ook met een leuker kaartje had willen doen. Schroom niet om dit wel voor mij te doen 
hinthint hahaha
Geen opmerkingen:
Een reactie posten