Wàt een begin van de dag had ik vandaag. Bij aankomst op het station vanmorgen, las ik dat er geen trein reed tussen B. en Z. iv.m. een ongeluk. Dit betekende voor mij (en vele anderen) geen sneltrein. Ook de stoptrein had vertraging, maar uiteindelijk kwam deze en konden we opeengepakt en wel het station verlaten. In B. zouden er bussen klaarstaan om ons de reis te laten vervolgen.
'Zouden' ja... Met de belofte van bussen in het vooruitzicht stapte iedereen uit, sommigen wilden ZO graag naar G. toe, dat ze vreemde capriolen uithaalden om maar als eerste bij de bussen te zijn.
Die er niet waren.
Dus...
Stel je de volgende situatie eens voor (dit is voor de visueel ingestelden onder ons hihi) :
500 mensen voor een station, een stuk of wat vouwfietsen, veel haast en slechts één touringcar in het vizier. Dan gebeuren er rare dingen, en helemaal als je niet oplet doordat je even een vraag van je buurvrouw ("gaat deze bus naar G.?" ) vriendelijk beantwoord. Opeens ben je één met de massa, je gaat een soort intieme relatie aan met de mensen voor, naast en achter je, je kan hun neusharen tellen, de adem in je nek voelen en de priemende blikken in hun ogen kunnen doden. Ben je eerst nog elkaars beste vriend, maak je grapjes om de situatie, en wuif je de paniek van een ander weg... Als je haast hebt en een kans van 1 op 5 op een plek in de bus naar je eindbestemming is alles geoorloofd! Als je het in slow-motion voor je ziet is het eigenlijk ontzettend hilarisch.
Wat ook niet hielp is het geluid van dalende spoorbomen met het vooruitzicht van nóg een treinvol hoopvolle forenzen.
Ergo: ik heb de trein terug naar huis genomen, typ nu heerlijk relaxed een berichtje hier en daar, heb een telefoontje kunnen plegen dat ik in de planning had, en ik bel zo wel even naar G. om te melden dat ze het vanmiddag helaas zonder mij moeten doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten