Nou, daar was ik dan weer 's.
Gisteren de 'dag des oordeels' voor m'n stage en het ziet er niet goed uit. Ik heb heel goed en hard gewerkt alleen alles opgeteld zijn er teveel dingen die nog niet goed genoeg zijn... Maandag komt m'n studievoortgangsbegeleider (die m.i. niets anders doet dan mijn studie vertragen, maar à la) en dan gaan we Met Zijn Allen Praten. BRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR. Wat heeft het nou voor zin? De mening ligt al klaar, ik kan er niets meer aan veranderen in die ene 2 dagen dienst die ik nog heb ik het weekend.
Ik ben echt kapot, niet geestelijk ofzo, ik heb het zozo geaccepteerd en probeer het positieve in te zien (studievertraging is 3 maanden later afstuderen, maar in die drie maanden maar één extra stage en de rest dus vakantie (ben ik na 6 maanden ook wel weer 's aan toe -> VRIJ!)), maar m'n lijf joh... die gaat in de tegenactie. Ik loop nu een maand op m'n tenen, kei hard stage lopen, leren, laten zien wat ik kan, vaker langer doorgaan dan m'n dienst (omdat ik 'm niet wil drukken en de indruk wil geven dat ik niet gemotiveerd ben) en daarnaast verslagen schrijven, studeren voor de toets van morgen. Ik ben zó moe, en de versnelling kan nóg niet lager. Op dit moment ben ik het zó zat, het kan me nu ff geen reet schelen of ik die k*ttoets haal of niet, ik wil alleen maar slapen, maar dat lukt me dan weer niet (slecht slapen door al die spanningen), zo labiel als een ui en me maar groot houden omdat ik genoeg heb gejankt de afgelopen tijd en m'n hoofd ziet er ook niet uit, overal stresspukkeltjes waar ik aan krab, dikke wallen, sjongejongejongenklaag.
Zo zeg, dat was ff lekker! Klagen rules zo op z'n tijd.
Iemand nog iets opbeurends in petto?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten